"Ἡ μέλλουσα Κρίση"

– Γέροντα, πῶς ἐξαγνίζεται ἡ ψυχή; 

– Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἐργασθῆ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, κάνη δουλειὰ στὸν ἑαυτό του καὶ καθαρισθῆ ἀπὸ τὰ πάθη, τότε ὁ νοῦς φωτίζεται, φθάνει σὲ ὕψος θεωρίας, καὶ ἡ ψυχὴ λαμπρύνεται καὶ γίνεται ὅπως ἦταν πρὶν ἀπὸ τὴν πτώση τῶν Πρωτοπλάστων. Σὲ τέτοια κατάσταση θὰ βρίσκεται μετὰ τὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Μπορεῖ ὅμως ὁ ἄνθρωπος νὰ δῆ τὴν ἀνάσταση τῆς ψυχῆς του πρὶν ἀπὸ τὴν κοινὴ ἀνάσταση, ἂν καθαρισθῆ τελείως ἀπὸ τὰ πάθη. Τὸ σῶμα του τότε θὰ εἶναι ἀγγελικό, ἄυλο, καὶ δὲν θὰ νοιάζεται γιὰ τροφὴ ὑλική.

– Γέροντα, πῶς θὰ γίνη ἡ μέλλουσα Κρίση;

– Στὴν μέλλουσα Κρίση θὰ ἀποκαλυφθῆ σὲ μιὰ στιγμὴ ἡ κατάσταση τοῦ κάθε ἀνθρώπου καὶ μόνος του καθένας θὰ τραβήξη γιὰ ᾿κεῖ ποὺ εἶναι. Καθένας θὰ βλέπη10 σὰν σὲ τηλεόραση τὰ δικά του χάλια καὶ τὴν πνευματικὴ κατάσταση τοῦ ἄλλου. Θὰ καθρεφτίζη τὸν ἑαυτό του στὸν ἄλλον καὶ θὰ σκύβη τὸ κεφάλι καὶ θὰ πηγαίνη στὴν θέση του. Δὲν θὰ μπορῆ λ.χ. νὰ πῆ μιὰ νύφη ποὺ καθόταν μπροστὰ στὴν πεθερά της σταυροπόδι καὶ ἡ πεθερά της μὲ σπασμένο πόδι φρόντιζε τὸ ἐγγονάκι: «γιατί, Χριστέ μου, βάζεις τὴν πεθερά μου στὸν Παράδεισο κι ἐμένα δὲν μὲ βάζεις;», ἐπειδὴ θὰ ἔρχεται μπροστά της ἐκείνη ἡ σκηνή. Θὰ θυμᾶται τὴν πεθερά της ποὺ στεκόταν ὄρθια μὲ σπασμένο πόδι καὶ φρόντιζε τὸ ἐγγονάκι της καὶ δὲν θὰ ἔχη μοῦτρα νὰ πάη στὸν Παράδεισο, ἀλλὰ οὔτε καὶ θὰ χωράη στὸν Παράδεισο. Ἢ οἱ μοναχοὶ θὰ βλέπουν τί δυσκολίες, τί δοκιμασίες εἶχαν οἱ κοσμικοὶ καὶ πῶς τὶς ἀντιμετώπισαν καί, ἂν δὲν ἔχουν ζήσει σωστά, θὰ σκύψουν τὸ κεφάλι καὶ θὰ τραβήξουν μόνοι τους γιὰ ἐκεῖ ποὺ θὰ εἶναι. Θὰ δοῦν ἐκεῖ οἱ μοναχὲς, ποὺ δὲν εὐαρέστησαν στὸν Θεό, ἡρωίδες μάνες, ποὺ οὔτε ὑποσχέσεις ἔδωσαν, οὔτε τὶς εὐλογίες καὶ τὶς εὐκαιρίες τὶς δικές τους εἶχαν, πῶς ἀγωνίσθηκαν καὶ σὲ τί κατάσταση πνευματικὴ ἔφθασαν, καὶ ἐκεῖνες, καλόγριες, μὲ τί μικροπρέπειες ἀσχολοῦνταν καὶ βασανίζονταν, καὶ θὰ ντρέπωνται! Ἔτσι μοῦ λέει ὁ λόγισμὸς ὅτι θὰ γίνη ἡ Κρίση. Δὲν θὰ πῆ δηλαδὴ ὁ Χριστός: «ἔλα ἐδῶ ἐσύ, τί ἔκανες;» ἢ «ἐσὺ θὰ πᾶς στὴν κόλαση, ἐσὺ στὸν Παράδεισο», ἀλλὰ ὁ καθένας θὰ συγκρίνη τὸν ἑαυτό του μὲ τὸν ἄλλον καὶ θὰ τραβήξη γιὰ ἐκεῖ ποὺ θὰ εἶναι11.

9 Βλ. Εὐχολόγιον τὸ Μέγα, Ἀκολουθία Νεκρώσιμος, σ. 411.

10 Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς γράφει: «Μὴ γὰρ οἰέσθω τις, ὅτι οὐκ ἀναγνωρισμὸς ἑκάστου πρὸς ἕκαστον ἐπὶ τῆς φοβερᾶς ἐκείνης συναγωγῆς γενήσεται. Ναί, ὄντως ἕκαστος ἀναγνωριεῖ τὸν πλησίον αὐτοῦ, οὐ τῷ τοῦ σώματος σχήματι, ἀλλὰ τῷ διορατικῷ τῆς ψυχῆς ὄμματι». PG 95, 276Α.

11 Ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος γράφει: «Καὶ ἁπλῶς πᾶς ἄνθρωπος ἁμαρτωλὸς ἐν τῆ φοβερᾷ ἡμέρᾳ τῆς κρίσεως ἀπεναντίας αὐτοῦ εἰς τὴν αἰωνίαν ζωὴν καὶ εἰς τὸ ἀνεκλάλητον ἐκεῖνο φῶς ὄψεται τὸν ὅμοιον αὐτοῦ καὶ κριθήσεται παρ᾿ αὐτοῦ», Περὶ μετανοίας, Λόγος Ε´, Sources Chrétiennes 96, 434.  

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Δ’ «Οἰκογενειακή Ζωή»