"Ή παρρησία τῶν δικαίων πρός τόν Θεό"

– Γέροντα, στὴν πρὸς Ἀρχαρίους Ἐπιστολή σας γράφετε: «Παρόλο ποὺ καταλαβαίνουν οἱ ἀληθινοὶ μοναχοὶ ὅτι αὐτὸ ποὺ ἀπολαμβάνουν σ᾿ αὐτὴν τὴν ζωὴ εἶναι μέρος τῆς χαρᾶς τοῦ Παραδείσου καὶ ὅτι στὸν Παράδεισο θὰ εἶναι περισσότερη, ἐν τούτοις ἀπὸ πολλὴ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον τους θέλουν νὰ ζήσουν ἐπὶ τῆς γῆς, γιὰ νὰ βοηθοῦν τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὴν προσευχή, νὰ ἐπεμβαίνη ὁ Θεὸς καὶ νὰ βοηθιέται ὁ κόσμος»8. 

– Γράψε: «Θέλουν νὰ ζήσουν ἐπὶ τῆς γῆς, γιὰ νὰ συμπάσχουν μὲ τοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ τοὺς βοηθοῦν μὲ τὴν προσευχή».

– Στὴν ἄλλη ζωή, Γέροντα, ἕνας σωστὸς μοναχὸς πάλι δὲν θὰ βοηθάη μὲ τὴν προσευχή του τοὺς ἀνθρώπους;

– Καὶ στὴν ἄλλη ζωὴ θὰ βοηθάη μὲ τὴν προσευχή του, ἀλλὰ δὲν θὰ ὑποφέρη, ἐνῶ τώρα συμπάσχει· δὲν περνάει χαρούμενα ἐδῶ, «μὲ χαρούμενη τὴν ὄψη καὶ μὲ βλέμμα λαμπερό»! Ὅσο ὅμως ὑποφέρει γιὰ τὸν πλησίον του, τόσο ἀνταμείβεται μὲ θεία παρηγοριά, καὶ αὐτὸ εἶναι κατὰ κάποιον τρόπο καὶ ἡ πληροφορία ὅτι βοηθιέται ὁ ἄλλος. Αὐτὴ ἡ παραδεισένια χαρὰ εἶναι ἡ θεία ἀνταμοιβὴ γιὰ τὸν πόνο ποὺ νιώθει γιὰ τὸν ἀδελφό του.

– Δηλαδή, Γέροντα, οἱ Ἅγιοι ποὺ ἐπικαλούμαστε νὰ μᾶς βοηθήσουν δὲν συμπάσχουν μαζί μας;

– Ἐκεῖ δὲν ἔχει πόνο, βρὲ παιδάκι μου! Στὸν Παράδεισο ὑποφέρουν; «Ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος οὐ λύπη οὐ στεναγμὸς»9 δὲν λέει; Ὕστερα οἱ Ἅγιοι ἔχουν ὑπ ὄψιν τους τὴν θεία ἀνταμοιβὴ ποὺ θὰ λάβουν ὅσοι ἄνθρωποι βασανίζονται σ᾿ αὐτὴν τὴν ζωὴ καὶ αὐτὸ τοὺς κάνει νὰ χαίρωνται. Μὰ καὶ ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς ποὺ ἔχει τόση ἀγάπη, τόση εὐσπλαχνία, πῶς ἀντέχει αὐτὸν τὸν μεγάλο πόνο τῶν ἀνθρώπων; Ἀντέχει, γιατὶ ἔχει ὑπ᾿ ὄψιν Του τὴν θεία ἀνταμοιβὴ ποὺ τοὺς περιμένει. Ὅσο δηλαδὴ βασανίζονται ἐδῶ οἱ ἄνθρωποι, τόσο τοὺς ἀποταμιεύει ἐκεῖ οὐράνιο μισθό. Ἐνῶ ἐμεῖς αὐτὰ δὲν τὰ βλέπουμε καὶ συμπάσχουμε μὲ ὅσους ὑποφέρουν. Γι᾿ αὐτό, ὅταν κάποιος τὰ βλέπη λίγο αὐτὰ καὶ ἔχη ὑπ᾿ ὄψιν του τὴν ἀνταμοιβὴ ποὺ θὰ λάβουν, δὲν ὑποφέρει τόσο πολύ.

– Ὅταν, Γέροντα, παρακαλοῦμε τὸν Θεὸ νὰ βοηθήση κάποιον κεκοιμημένο ποὺ δὲν ἔχει ἀνάγκη, πάει χαμένη αὐτὴ ἡ προσευχή;

– Πῶς νὰ πάη χαμένη; Ὅταν λέμε «ἀνάπαυσον τὸν τάδε» καὶ αὐτὸς εἶναι σὲ καλὴ θέση στὴν ἄλλη ζωή, δὲν παρεξηγεῖται· ἴσα‐ἴσα συγκινεῖται. «Γιά δές, λέει, ἐγὼ εἶμαι σὲ καλὴ θέση καὶ ἐκεῖνοι ἀγωνιοῦν», ὁπότε φιλοτιμιέται καὶ μᾶς βοηθάει πιὸ πολύ, πρεσβεύοντας στὸν Θεὸ γιὰ μᾶς. Ἀλλὰ ποῦ νὰ ξέρης σὲ τί κατάσταση βρίσκεται ὁ ἄλλος; Φυσιολογικὰ κάνεις εὐχὴ πρῶτα γι᾿ αὐτοὺς ποὺ γνωρίζεις ὅτι μὲ τὴν ζωή τους λύπησαν τὸν Θεὸ καὶ εὔχεσαι καὶ γιὰ ἄλλες ἀνάλογες περιπτώσεις καὶ ὕστερα εὔχεσαι καὶ γιὰ ὅλους τοὺς κεκοιμημένους.

8 Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Ἐπιστολές, Ἱερὸν Ἡ συχαστήριον «Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», ἔκδ. 6η, Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης, 2002, σ. 49.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Δ’ «Οἰκογενειακή Ζωή»