Απόσπασμα:
«20. Η ζωή του κόσμου οργανώνεται γύρω από μερικά ανθρώπινα πάθη και η
πνευματική ζωή βρίσκεται στο περιθώριο. Οφείλουμε να αντιστρέψουμε την
κατάσταση αυτή των πραγμάτων, να τοποθετήσουμε την πνευματική ζωή στην καρδιά
της ζωής μας.
21. Η σοφία του κόσμου αυτού δεν μπορεί να σώσει τον κόσμο. Τα
κοινοβούλια, οι κυβερνήσεις, οι πολυσύνθετοι οργανισμοί των πιο αναπτυγμένων
συγχρόνων κρατών της γης είναι ανίσχυροι. Η
ανθρωπότητα πάσχει χωρίς τέλος. Η μόνη διέξοδος είναι να βρούμε μέσα μας τη
σοφία, την λύση να μη ζούμε σύμφωνα με τις ιδέες αυτού του κόσμου, αλλά να ακολουθήσουμε τον Χριστό.
26. Όπως ο Χριστός στη Γεθσημανή και στο Γολγοθά ζούσε ακατάπαυστα με τη
σκέψη του Πατρός, κι εμείς οφείλουμε να ζούμε κάθε στιγμή με τη σκέψη του Θεού,
αλλά περισσότερο του Χριστού παρά του
Πατρός, επειδή δια του Υιού ερχόμαστε στον Πατέρα. Στην
πράξη η ζωή γίνεται Χριστοκεντρική.
27. Το μόνο που μας ελκύει είναι ο Χριστός, το πρόσωπο Του. Και οφείλουμε
να ζήσουμε τον Χριστό ως το μέτρο κάθε πράγματος, θείου και ανθρωπίνου. Εν τω
Χριστώ έχουμε τον Δημιουργό Θεό μας. Εν
τω Χριστώ έχουμε το υπόδειγμα, την αποκάλυψη του Σχεδίου του Θεού για τον
άνθρωπο. Η αγάπη του Χριστού πρέπει να γεμίζει την καρδιά μας πάντοτε. Εν
Θεώ δεν ζούμε με τον διανοητικό στοχασμό. Ο Θεός αποκαλύπτεται σε μας με τις
ενέργειες Του. Ζούμε τον Χριστό ως
προσωπική μας ζωή, όχι ως κάποιον που θα γνωρίζαμε εξωτερικά.»
(+Αρχιμ. Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Περί
Πνεύματος και ζωής, Ι.Μ.Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας, 1995, σ. 17-26 –
επιλογή)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου