Απόσπασμα:
««Εφυτεύθη»
όμως η Εκκλησία στον κόσμο (αγ. Ειρηναίος), για να μπορεί να σώζεται ο
κόσμος μέσα σ’ αυτήν. Ζει, λοιπόν, στον κόσμο ως συγκεκριμένη θεανθρώπινη
πραγματικότητα, που πραγματώνεται εν τόπω και χρόνω, εδώ και τώρα. Σώζει
δε τον κόσμο όχι με κοσμικά μέσα, αλλά με τη θεία Χάρη, που κατέχει.
Ο μόνος τρόπος, με τον οποίο η Εκκλησία μπορεί να βοηθήσει τον κόσμο,
είναι η πρόσληψη απ’ αυτήν του γύρω της κόσμου και η
ενσωμάτωση του κόσμου στον Χριστό, την Κεφαλή της. Γιατί μόνο μετέχοντας
στη ζωή του Χριστού μπορούμε να σωθούμε και να ελευθερωθούμε από τον θάνατο. Σωτηρία
είναι η ίδια η ενσωμάτωση στην Εκκλησία, η εκκλησιοποίηση (όχι κληρικοποίηση!), δηλ. η
«ενχρίστωση» του κόσμου.
Στην Εκκλησία, άρα, συνυπάρχουν δύο
στοιχεία: το άκτιστο και το κτιστό,
το άχρονο και το χρονικό, το θείο και το ανθρώπινο. Το πρώτο είναι αυτό που
σώζει και αγιάζει΄ το δεύτερο αυτό που σώζεται και αγιάζεται.
Το θείο στοιχείο είναι φυσικά αμετάβλητο. Αν έπρεπε και αυτό να
μεταβάλλεται, τότε δε θα είχε ο κόσμος σε κάθε εποχή την ίδια δυνατότητα και βεβαιότητα σωτηρίας.
Επειδή όμως το ανθρώπινο στοιχείο στην Εκκλησία δεν σώζεται ασυνείδητα
και μαγικά, αλλά συνειδητά, με την «συνεργεία του», μπορεί κανείς να κάνει λόγο
για μια συνεχή ανανέωση, όχι όμως «της Εκκλησίας», αλλά
των «εν τη Εκκλησία», δηλ. της ζωής των πιστών, του
ανθρώπινου στοιχείου της Εκκλησίας.»
(Απόσπασμα από το βιβλίο του π. Γεωργίου «Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ
ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ», Έκδοση «Αποστολική Διακονία»)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου