"Μπαίνει ἕνα κοσμικό πνεῦμα καί στά Μοναστήρια δυστυχῶς"

Μπαίνει ἕνα κοσμικό πνεῦμα καὶ στὰ Μοναστήρια δυστυχῶς. Σὲ μερικά μάλιστα Μοναστήρια, ὅπως μαθαίνω, τὶς Κυριακές ἤ τὶς μεγάλες γιορτές, μόλις ἔρθη τὸ μεσημέρι, πηγαίνουν στὰ διακονήματα. Λές καὶ τὰ παιδιά τούς πεθαίνουν ἀπὸ τὴν πείνα ἤ ἔχουν χρέη καὶ θὰ βγάλουν τὸ σπίτι σὲ πλειστηριασμό!... Τόση ἀνάγκη!... Ἄλλο ὁ ἀρχοντάρης, ὁ μάγειρας∙ στὸ ἀρχονταρίκι, στὴν κουζίνα εἶναι ἀνάγκη∙ δὲν μπορεῖ νὰ μήν πάη κανείς. 

Τυχαίνει καμμιά φορὰ νὰ μοῦ φέρη κάποιος ψάρι. Τοῦ λέω: «Παρ’ τὸ καὶ φύγε». Ἄν ὁ ἕνας φέρη ψάρια, ὁ ἄλλος ζωντανά, ὁ ἄλλος ψόφια, τί θὰ γίνη; Κι ἐδῶ ἄν φέρουν τὰ ψάρια μέρα γιορτῆς καὶ θέλετε νὰ τὰ ἑτοιμάσετε, τότε τί θὰ χαρῆτε ἀπὸ τὴν γιορτή;

Θυμάστε τὸν Πάπα‐Μηνᾶ στὴν Σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννης; Ἕνας ψαράς τοῦ πῆγε Κυριακή πρωί ψάρια γιὰ τὴν πανήγυρη. «Γέροντα, εἶναι φρέσκα», τοῦ λέει. «Καλά, σήμερα εἶναι Κυριακή∙ πότε τάπιασες καὶ εἶναι φρέσκα;»τὸν ρωτάει παραξενεμένος ὁ Πάπα‐Μηνᾶς. «Σήμερα τὸ πρωί», τοῦ λέει ὁ ψαράς. «Πέταξε τὰ, παιδί μου∙ αὐτὰ εἶναι ἀφορισμένα! λέει ὁ Πάπα‐Μηνᾶς. Καὶ γιὰ νὰ τὸ διαπιστώσεις, δῶσε ἕνα ψάρι στὸν γάτο καὶ θὰ δής ὅτι δὲν θὰ τὸ φάη». Πράγματι ὁ ψαράς πέταξε ἕνα ψάρι στὸν γάτο καὶ ὁ γάτος γύρισε πίσω τὸ κεφάλι του∙ ἔδειξε ἀποστροφή. Τέτοια εὐαισθησία εἶχαν!

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Α’ «Μὲ Πόνο καὶ Ἀγάπη»