"Σήμερα βλέπεις στά Μοναστήρια σέ μεγάλες γιορτές ἐργάτες, μάστορες… "

Σήμερα βλέπεις στὰ Μοναστήρια σὲ μεγάλες γιορτές ἐργάτες, μάστορες… Μία φορά, τῆς Παναγίας, σ’ ἕνα Μοναστήρι εἶχαν ἐργάτες, ὁλόκληρο συνεργεῖο μὲ ἁλυσοπρίονα καὶ ξύλευαν τὸ δάσος. Ἐνῶ ἦταν ξάστερος ὁ οὐρανός, ἦρθε ἕνα σύννεφο, ἔπεσαν κεραυνοί κοντά στούς ὑλοτόμους καὶ ἔφυγαν μὲ τέτοιο τρόμο πού, ἐνῶ πῆρε τὸ δάσος φωτιά, οὔτε καν εἰδοποίησαν. Τρόμαξαν νὰ τὴν σβήσουν ἀργότερα. 

Τὴν ἄλλη Κυριακή πάλι μηχανές∙ δυὸ συνεργεῖα ξαναβγῆκαν. Ὀργή Θεοῦ εἶναι καὶ οἱ πυρκαγιές, ἀφοῦ ξυλεύουμε Κυριακές καὶ γιορτές. Καὶ τὸ κακό εἶναι ποὺ δὲν τὸ καταλαβαίνουμε. Ἔχουμε ξεπεράσει τὸ ὅριο τῆς ἀνοχῆς τοῦ Θεοῦ.

Ἄν ὑπάρχη κάποια ἀνάγκη, κάνουν οἱ καλόγεροι ἕνα κομποσχοίνι, ἑκατό κόμπους, καὶ φωτίζει ὁ Θεὸς κάποιον καὶ στέλνει ἑκατό χιλιάδες. Τὸ ἔργο τοῦ μοναχοῦ εἶναι ἡ προσευχή. Ἄν δὲν ἔχουμε ἐμεῖς ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό, ποιοί θὰ ἔχουν; Οἱ κοσμικοί;

Ὑποχρεώνεται ὁ Θεὸς νὰ τὸν ἀκούη τὸν μοναχό ποὺ τοῦ ἐμπιστεύεται τὴν ζωή του. Στὸ Κοινόβιο ποὺ ἤμουν, ἦταν ἕνας παρηγουμενιάρης. Καὶ σβέλτος δὲν ἦταν καὶ πρίν τελειώση ἡ Θεία Λειτουργία δὲν ἔφευγε, ἀλλὰ καὶ τὶς δουλειές τὶς ἔκανε. Ἐγώ ἤμουν πιὸ σβέλτος, ἔφευγα καὶ πρίν τελειώσει ἡ Θεία Λειτουργία, νὰ ἑτοιμάσω τὸ Συνοδικό, καὶ μοῦ ἔρχονταν ὅλα ἀνάποδα. Πότε μου γύριζε τὸ μπρίκι καὶ μοῦ χυνόταν ὁ καφές καὶ πότε μου ἔπεφταν τὰ φλιτζάνια καὶ τὰ ποτήρια, ὅλο ἀναποδιές! Ἐκεῖνος ἔφευγε στὸ τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας. Ἔκανε τὸν σταυρό του καὶ πίστευε ὅτι ὁ Θεὸς θὰ τὸν βοηθήση. Καὶ ἄν τὸν μάλωναν, θὰ τὸ δεχόταν ταπεινά. Εἶχε ταπείνωση καὶ διπλά ὠφελεῖτο.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Α’ «Μὲ Πόνο καὶ Ἀγάπη»