Απόσπασμα:
«Η εκλογή
Μπάιντεν αναζωπύρωσε τις τάσεις που είχαν αναπτυχθεί κατά την εποχή Κλίντον
και στη συνέχεια του Ομπάμα, περίοδοι που συνδέθηκαν με ένα ολόκληρο και
πανίσχυρο σύστημα εξουσίας, με πολλούς αθέατους “παίκτες” και
προεκτάσεις σε όλα τα παγκόσμια ζητήματα.
Από την άλλη, βλέπουμε ότι τώρα σηκώνουν το γάντι στο ίδιο πεδίο και
εκπρόσωποι της ρωσικής πλευράς. Χαρακτηριστικές οι περιπτώσεις του Ρώσου
φιλόσοφου Αλεξάντρ Ντούγκιν που αναφερόμενος στον πόλεμο στην
Ουκρανία τόνισε ότι “είναι μια σύγκρουση με την παγκοσμιοποίηση”
και του πατριάρχη Μόσχας Κύριλλου που είπε ότι η σύγκρουση συνιστά
«μια θεμελιώδη απόρριψη των αποκαλούμενων αξιών που προσφέρονται σήμερα από
εκείνους που διεκδικούν την παγκόσμια εξουσία» αναφέροντας χαρακτηριστικά
πως «η δοκιμή για το σε ποια πλευρά βρίσκεται κανείς είναι αν η χώρα
του είναι πρόθυμη να διοργανώσει παρελάσεις gay pride».
Μέσα σε αυτό το φόντο παρατηρείται για παράδειγμα ότι οι υποστηρικτές
των σκληρών οικονομικών πολιτικών - που χώρες όπως η Ελλάδα βίωσαν με τον πιο
οδυνηρό και μνημονιακό τρόπο την τελευταία δεκαετία στον απόηχο της κατάρρευσης
της αμερικανικής Lehman Brothers το 2008 - συντάχθηκαν μονομιάς με
την πλευρά της Δύσης κατά της Ρωσίας στο όνομα “της ελευθερίας και
της δημοκρατίας”. Καθόλου συμπτωματικό δεν θεωρείται πλέον το γεγονός ότι
φορείς -πρόσωπα και κόμματα - τέτοιων αντιλήψεων στην χώρα μας τάσσονται
αναφανδόν και υπέρ των συμβιβαστικών λύσεων στα εθνικά μας θέματα, είτε
αφορούν τα ελληνοτουρκικά και την Κύπρο, είτε το σκοπιανό
και τα μειονοτικά, ενώ ευθυγραμμίζονται και με τις έξωθεν
κατευθύνσεις για το μεταναστευτικό που όπως είναι κοινό μυστικό έχουν τη
σφραγίδα ενός από τους εξέχοντες “παγκοσμιοποιητές”, του Τζ. Σόρος.
Στους επαΐοντες δεν προκάλεσε επομένως εντύπωση η προ ημερών δήλωση του
γενικού διευθυντή του ΕΛΙΑΜΕΠ Γ. Παγουλάτου ότι νιώθει
“ευτυχισμένος” για τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης και του πρωθυπουργού Κ.
Μητσοτάκη απέναντι στο ουκρανικό η οποία εκτός από τη
φραστική καταδίκη της εισβολής συνοδεύτηκε από την αποστολή πολεμικού
υλικού στην Ουκρανία και την άκρως επικίνδυνη για τα εθνικά μας
συμφέροντα διάρρηξη των παραδοσιακών σχέσεων και δεσμών με την Ρωσία. Το
εμποτισμένο από τις αντιλήψεις του Κ. Σημίτη ΕΛΙΑΜΕΠ
είναι αυτό που “διαμορφώνει” και την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης υπό τις
γραμμές της οποίες συναντήθηκε ο κ. Μητσοτάκης στην Κωνσταντινούπολη με τον
-αναβαθμισμένο από τις εξελίξεις- Τ. Ερντογάν με τον “μεγάλο φάκελο” των
τουρκικών απαιτήσεων έναντι της χώρας μας.
Όλα, όπως φαίνεται, είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Άλλωστε ο κ.
Μητσοτάκης μιλώντας στην Βουλή πριν από λίγες ημέρες συνόψισε το δόγμα του στη
φράση «είμαστε η Δύση και ανήκουμε στην ελευθερία» για
να δικαιολογήσει την απόλυτη και άνευ όρων ταύτισή του με τις αποφάσεις κατά
της Ρωσίας, έστω και αν αποδεικνύεται ότι οι ρωγμές μεταξύ των δυτικών εταίρων
μεγαλώνουν καθημερινά ανάλογα με τα επιμέρους συμφέροντα κάθε χώρας.
Ένα από αυτά τα δοχεία όπως προκύπτει ήταν και της πανδημίας του
κορονοϊού. Κατά τρόπο μάλλον όχι συμπτωματικό και εν προκειμένω όλες οι
δυνάμεις που τα δύο προηγούμενα χρόνια είχαν υιοθετήσει και υποστηρίξει τα πιο
σκληρά, ανελεύθερα και σε τελικά ανάλυση αναποτελεσματικά μέτρα για την
αντιμετώπιση του ιού, τώρα έχουν βρεθεί στην πρωτοπορία του ανιρωσικού μετώπου
και από τις τάξεις τους ακούγονται συχνά πυκνά μέχρι και χαρακτηρισμοί περί “νέου
Χίτλερ” και “εγκληματία πολέμου” για τον Βλ. Πούτιν.
Το γεγονός από την άλλη πλευρά είναι ότι η Ρωσία όπως σε ένα βαθμό και η
Κίνα αρνήθηκαν να ακολουθήσουν τις συνταγές της Δύσης σε ο,τι αφορά την
πανδημία. Όπως επίσης είναι γνωστό ότι το ρωσικό εμβόλιο αποκλείστηκε, για
λόγους που δεν έχουν ακόμη γίνει ιδιαίτερα πειστικοί, από την Ευρ. Ένωση η
ηγεσία της οποίας υπό την Ούρσουλα φον ντε λάγιεν έσπευσε
αντιθέτως τώρα να γίνει βασιλικότερη του βασιλέως κατά της Μόσχας
έστω κι αν η Ευρώπη είναι από τους μεγάλους χαμένους της γεωπολιτικής
σύγκρουσης μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας.
Κοινός παρονομαστής όλων αυτών είναι και ο διχαστικός τρόπος με
τον οποίον επιχειρείται να αντιμετωπιστεί η άλλη άποψη. Αν και τα δάκρυα που με
κάθε (άλλη) ευκαιρία χύνονται για το δικαίωμα της ελεύθερης γνώμης είναι πολλά,
επαναλαμβάνεται τώρα το ίδιο μοτίβο του όχι πολύ μακρινού παρελθόντος. Είναι
νωπές ακόμη για παράδειγμα οι μνήμες στη χώρα μας από την περίοδο των μνημονίων
όταν οι πολίτες που διαφωνούσαν, χαρακτηρίζονταν υποτιμητικά και
συκοφαντικά “λαϊκιστές” πριν πάρουν τον ειρωνικό χαρακτηρισμό των
“αγανακτισμένων”. Αργότερα, όταν φούντωσαν τα εθνικά θέματα όποιος είχε άλλη
άποψη -π.χ. για την Συμφωνία των Πρεσπών- ήταν “εθνικιστής”,
“ακροδεξιός” κλπ.
Στη συνέχεια με την πανδημία, ο προσβλητικός χαρακτηρισμός που
καθιερώθηκε - δια στόματος και του κ. Μητσοτάκη στην Βουλή - για όσους είχαν
άλλη άποψη ήταν οι “ψεκασμένοι”. Μέχρι και ο ΣΥΡΙΖΑ, μολονότι
συμφωνούσε με το κεντρικό αφήγημα, δεν γλίτωσε ως αξιωματική αντιπολίτευση από
αυτό το τσουβάλιασμα. Και τώρα εφευρέθηκε ο όρος “πουτινισμός” για
να στιγματίζονται και να “γκετοποιούνται” όσοι -μολονότι είναι
αυτονόητα κατά της αιματοχυσίας - δεν αποδέχονται τη “μία και μοναδική αλήθεια”
για τον πόλεμο στην Ουκρανία και τις αιτίες του...
Ανδρέας Καψαμπέλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου