Απόσπασμα:
«Από τον
πατριάρχη Αθηναγόρα, πεπεισμένο κήρυκα αυτής της πορείας, με τις Πανορθόδοξες Διασκέψεις της Ρόδου (1961 και 1963) και μια σειρά προσωπικών
του ενεργειών (όπως η περίφημη συνάντησή του με τον πάπα Παύλο ΣΤ´, Ιεροσόλυμα
1964) και παρά τις αντιδράσεις κυρίως του Αθηνών Χρυσοστόμου Β´, το καθορισμένο σε
συνεργασία με το Βατικανό σχέδιο, προωθήθηκε και επεβλήθη, οδηγώντας στην
κατάσταση των ημερών μας.
Από τον «Διάλογο της αγάπης»,
εφεύρημα παραπλανητικό της Β´ Βατικανής Συνόδου, και του οποίου ο μεγαλύτερος
προπαγανδιστής υπήρξε ο Αθηναγόρας, προχωρήσαμε βεβιασμένα στον Θεολογικό Διάλογο, χωρίς όμως να
εκπληρωθή ο βασικός όρος της Ορθοδοξίας, η άρση
δηλαδή του παπικού πρωτείου και αλαθήτου, δεδομένου ότι ο
παπικός θεσμός συνιστά την τραγικότερη αλλοίωση του Ευαγγελίου του Χριστού και
το σημαντικότερο εμπόδιο στην «εν αληθεία» συνάντηση Ρωμαιοκαθολικισμού και
Ορθοδοξίας.
Η εφαρμοζομένη όμως «πολιτική» της παραπλανήσεως και παγιδεύσεως
επιβεβαιώνεται και από την απόφαση κατά τον Θεολογικό Διάλογο να μη συζητηθούν τα «διαιρούντα» (μόνιμη και
απαράβατη αρχή των Οικουμενικών Συνόδων), αλλά τα
«ενούντα», για την δημιουργία ψευδαισθήσεως ενότητος και
ταυτίσεως, με την προώθηση της ουνιτικής τακτικής.
Έτσι εξηγείται η επιμονή του Βατικανού να σώση με κάθε τρόπο τον θεσμό
της Ουνίας, ενώ παράλληλα καλλιεργήθηκε το πνεύμα της «αμοιβαίας αναγνωρίσεως»
(κορύφωση η συνάντηση του Balamand το 1993
και το αχαρακτήριστο κείμενο περί Ουνίας, που συνυπέγραψαν εννέα ορθόδοξες
Εκκλησίες, με πρώτο το Οικουμενικό Πατριαρχείο).
Όταν ο μακαριστός π. Ιωάννης Ρωμανίδης διεμαρτυρήθη για όλα αυτά και κυρίως για την αποδοχή
της μεθόδου της Ουνίας, επιτιμήθηκε με γράμματα γεμάτα οργή (σώζονται…) και
απειλήθηκε έμμεσα με καθαίρεση.
(Ποτέ δεν μπόρεσε να συμβιβασθή με αυτή την στάση, που τον οδήγησε ταχύτερα
στον θάνατο).»
(+Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Δ. Μεταλληνός, Καθηγητής
Πανεπιστημίου Αθηνών)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου