Στους διαθρησκειακούς διαλόγους
συναντάμε την ίδια σπουδή, την ίδια νοοτροπία και τις ίδιες μεθόδους, που
παρατηρούνται και στην διεξαγωγήν των διαχριστιανικών
διαλόγων. Διότι πρόκειται τελικά, για την ίδια στοχοθεσία.
Η αλληλοπεριχώρηση των δύο αυτών μορφών ενός και του αυτού στην ουσία
διαλόγου, φάνηκε ήδη στην Καμπέρρα της Αυστραλίας (Ζ´ Γ. Συνέλευση Π.Σ.Ε.),
όπου οι Χριστιανοί κάλεσαν σε συμπροσευχές ακόμη και
ειδωλολάτρες.
Δεν πρόκειται προφανώς για ανεξιθρησκεία και «αγαπητική έξοδο κ.λπ.»,
αλλά για σχετικοποίηση της πίστεως, όπως συνάγεται από τη δήλωση του υπευθύνου αυτών των διαλόγων, Σεβ. Μητροπολίτου
Ελβετίας κ. Δαμασκηνού:
«H προσέγγιση αυτή, γράφει, κάνει ξαφνικά να
αποκτήσουμε συνείδηση του γεγονότος, ότι κατά βάθος, μία Εκκλησία ή ένα τέμενος…
αποβλέπουν στην ίδια πνευματική καταξίωση του ανθρώπου».
Δεν είναι αυτό αυτόματη διαγραφή της εν
Χριστώ σωτηρίας και του έργου του
Αγίου Πνεύματος; Αν υπάρχει «και εν άλλω τινί» δυνατότητα σωτηρίας, δηλαδή
θεώσεως, τότε διατί η εν Χριστώ αποκάλυψη, ασάρκως στην Π. Διαθήκη, ενσάρκως
στην Κ. Διαθήκη; Διατί η Σάρκωση, η Πεντηκοστή, η Εκκλησία, ως σώμα Χριστού και
κοινωνία Αγίων;
Οι πράξεις μας συνιστούν απόρριψη του
Χριστιανισμού, παρά την παραπλανητική ωραιολογία μας, που κανέναν
δεν μπορεί πια να απατήση.
(+Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Δ. Μεταλληνός, Καθηγητής
Πανεπιστημίου Αθηνών)
(Πηγή: ‘Ορθόδοξος Τύπος’)
Π.Σ.Ε.: Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών
Εικόνα: +Μητροπολίτης Αδριανουπόλεως Δαμασκηνός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου