Χριστός Ετέχθη

Ο Θεάνθρωπος και η Πάναγνη Θεομήτωρ η Παναγία μας, να σας έχουν υπό την προστασία τους. Κάθε στιγμή ο γλυκύς Ιησούς Χριστός περιμένει έξω από την πόρτα της καρδιάς μας για να την ανοίξουμε και να τον βάλουμε μέσα. 

Να βγάλουμε από την καρδιά μας, τον εαυτό μας (το θέλημά μας), τα υλικά στα οποία δίνουμε την καρδιά μας και να βάλουμε Αυτόν (ποιώντας το θέλημά του, όπως λέμε στο Πάτερ Ημών "Γεννηθήτω το θέλημά Σου") που ήρθε ταπεινά, απλά, φτωχικά για να μας δείξει πως η πραγματική ζωή, δεν είναι η κοσμική υλιστική (γεμάτη πάθη) του πτωτικού ανθρώπου (λόγω του προπατορικού αμαρτήματος που μας έστειλε στην εξορία της γης, από τον ουράνιο παράδεισο), αλλά η πνευματική ζωή, η ζωή με αρετές.

Κάποτε πριν κανά δύο χρόνια ένας μεγάλος στο αξίωμα πολιτικός, αλλά και το σύγχρονο πνεύμα, είπε πως είμαστε "κοσμοπολίτες" (υπήρχε και ένα περιοδικό ευρείας κυκλοφορίας το Cosmopolitan). Όχι αγαπητοί. Δεν είμαστε κοσμοπολίτες. Ο Χριστός μας λέει «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιω. 16, 33), πως νίκησε τον κόσμο. Δηλαδή αυτήν την υλιστική, πτωτική κατάσταση στην οποία ο άνθρωπος βάζει πάνω από όλα τον εαυτό του (φιλαυτία) και την ευδαιμονία μέσα από την απόκτηση υλικών αγαθών. Εμείς είμαστε Ουρανοπολίτες.

Η πατρίδα μας είναι η Άνω Ιερουσαλήμ (δεν τα γράφω εγώ, μας τα έχουν πει οι φίλοι του Χριστού, οι Άγιοι Πατέρες μας που θυσιάστηκαν για Εκείνον), η Βασιλεία των Ουρανών. Εκεί επάνω στους Ουρανούς πάνε οι ψυχές μας. Κανείς δεν έμεινε εδώ για πάντα. Εδώ όμως, στην εξορία του ανθρώπου τη γεμάτη πάθη, αθεϊσμό, υλισμό και μέχρι της ελεύσεως του Σωτήρος, Χριστού, τυραννίας του διαβόλου, μέσω της Μεγαλόχαρης έρχεται ο Υιός, ο Αχώρητος, χωράει στη κοιλιά της Παναγίας, ενανθρωπίζεται και γίνεται υπηρέτης του ανθρώπου.

Ο Δημιουργός των πάντων έχει στην κατοχή του μόνον τον χιτώνα του. Τίποτα άλλο. Και στα 33 του χρόνια (όπως μας λένε οι Άγιοι Πατέρες της Ορθοδοξίας), πριν μπει στην Ιερουσαλήμ, αποκτάει ένα μικρό γαϊδουράκι, με το οποίο μπήκε στην πόλη που τον περίμεναν τα πάθη, ο σωματικός και ψυχικός πόνος που κανείς άλλος άνθρωπος δε γνώρισε στη γη. Με αποκορύφωμα τη Σταύρωση και τη νίκη του θανάτου και την Ανάσταση.

Ο Απόστολος Παύλος μας λέει "«Καί σχήματι ευρεθείς ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού»". Τόσο μεγάλη είναι η αγάπη του Χριστού για εμάς. Επίσης, έκανε τέλεια Υπακοή στον Πατέρα του και ήπιε το πικρό ποτήρι που ήταν τα όσα τον περίμεναν («Πάτερ μου, εἰ οὐ δύναται τοῦτο τὸ ποτήριον παρελθεῖν ἀπ’ ἐμοῦ ἐὰν μὴ αὐτὸ πίω, γενηθήτω τὸ θέλημά σου»). Όπως Υπακοή έκανε και η Παναγία όταν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ της μετέφερε το χαρμόσυνο μήνυμα: "«Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα Σου»".

Ο Χριστός και η Παναγία, τα δύο "πρόσωπα" των Χριστουγέννων, κάνουν τέλεια Υπακοή στον Τριαδικό Θεό. Ο Χριστός όπως έγραψα παραπάνω, μας λέει να ζητάμε να "γεννηθεί το θέλημα του Θεού", σε αντιδιαστολή με το να κάνουμε το δικό μας (εγωισμός). Αυτό που έκαναν ο Αδάμ και η Εύα, ακολουθώντας το ίδιο θέλημα (το δικό τους θέλημα παρασυρόμενοι από το διάβολο) και όχι του Θεού που τους ζήτησε μόνον από έναν καρπό να μη δοκιμάσουν, το κάνουμε καθημερινά.

Τα Χριστούγεννα είναι αγάπη. Αγάπη όμως όχι ανθρωποκεντρική, έτσι όπως δηλαδή την ορίζουν οι άνθρωποι. Είναι αγάπη Χριστοκεντρική όπως την ορίζει ο Ιησούς Χριστός με τη ζωή του και με το Λόγο του. Αγαπάμε το συνάνθρωπό μας δια του Χριστού. Μα αν αγαπήσουμε τον Χριστό, θα αγαπήσουμε και ότι αγαπάει και Εκείνος. Και όπως λένε οι Πατέρες της Ορθοδοξίας ο Χριστός, ο Νυμφίος είναι "ερωτευμένος" με την ψυχή του κάθε ανθρώπου. Άρα και εμείς πρέπει να αγαπήσουμε τον συνάνθρωπό μας για αυτόν το λόγο και με τον τρόπο που μας λέει ο Χριστός. Αγαθά, χωρίς πονηριά, με αυτοθυσία. Όπως κάνει και Εκείνος.

Τα Χριστούγεννα προσωπικά μου θυμίζουν όχι μόνον το ότι γεννήθηκε ο Χριστός, αλλά και γιατί γεννήθηκε και οδηγούμαι στο έργο που επιτέλεσε για τρία χρόνια με τελευταίο γεγονός το Πάσχα.

Αυτά για εμένα θα ήταν καλό να λέμε μεταξύ μας. Γιορτάζουμε τον Χριστό, αλλά πόσο μιλάμε για Εκείνον; Και πάλι όμως μας περιμένει, όπως ο Πατέρας τον άσωτο υιό του.

Μακάρι να γυρίσουμε εκεί που ανήκουμε ή να προσπαθούμε να είμαστε στο δρόμο που οδηγεί στο Σπίτι μας.

Α.Η.