9 Το να
νομίζουμε οτι είμαστε κάποιοι, αυτό ονομάζεται υπερηφάνεια (οίησις), η οποία είναι ένα πάθος, που γεννιέται
μεν από την φιλαυτία, γεννά δε αυτά πάλι και
γίνεται ρίζα και αρχή και αιτία όλων των άλλων παθών τόσο δέ λεπτό και κρυφό πάθος είναι η οίησις αυτή, σε
τρόπο πού, για την πολλή λεπτότητα του, ούτε το αισθάνονται καθόλου εκείνοι που
το έχουν· όσο όμως είναι λεπτό και κρυφό, τόσο είναι και μεγάλο κακό.
Γιατί, την πρώτη εκείνη πόρτα του νού, από την οποία πρόκειται να μπη η
χάρις του Θεού και να κατοικήση στον ανθρωπον, αυτό το καταραμένο πάθος
στέκεται και την κλείνει και δεν αφήνει την χάρι να μπη, η οποία δίκαια
αναχωρεί1 γιατί πως μπορεί να ερθει η χάρις να φωτίση ή να βοηθήση τον άνθρωπο
εκείνο, που νομίζει πως είναι κάτι μεγάλο; πως είναι σοφός; και πως δεν έχει ανάγκη
από άλλη βοήθεια; ο Κύριος να μας λυτρώση από
τέτοιο εωσφορικό πάθος και αρρώστια, αυτούς που έχουν το πάθος αυτό της
περηφανίας· την βασανίζει ο Θεός με τον προφήτη, λέγοντας· «Αλοίμονο σ’ εκείνους
που νομίζουν ότι είναι σοφοί» (Ήσ. 5,21)· και ο Απόστολος μας παραγγέλνει αυτό·
«Μην έχετε την ψευδαίσθησι ότι είσθε σοφοί» (Ρωμ. 12,16)· και ο Σολομώντας «Μη
νομίζης σοφό τον εαυτό σου» (Παρ. 3,7).
10 Γι’ αυτό
λέει ο θείος Χρυσόστομος, οτι όποιος νομίζει τον εαυτό του ότι δεν είναι
τίποτα, εκείνος περισσότερο από όλους γνωρίζει τον εαυτόν του· «ούτος μάλιστα
εστίν ο εαυτόν ειδώς, ό μηδέν εαυτόν είναι νομίζων».
Ο δε θείος Μάξιμος «Αρετής όρος εστίν, ή της ανθρωπινής ασθενείας κατ'
έπίγνωσιν προς την θείαν δύναμιν ενωσις» (κεφ. οθ' της ι' εκατονταδ. Φιλοκαλ.).
Ό δε Πέτρος ο Δαμασκηνός· «ουδέν κρειττον του γνώναι την οικείαν
ασθένειαν και αγνωσίαν, ουδέ χείρον του ταύτην αγνοείν» (Φιλοκ. σελ. 611. Περί
του μη απογινώσκειν).
Ο Αόρατος Πόλεμος (Αγ.
Νικοδήμου Αγιορείτου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου