192. ΘΕΙΑ XAΡΗ
Α΄. Η ΘΕΙΑ ΧΑΡΗ ΔΙΝΕΤΑΙ ΠΡΟΘΥΜΑ
1015. Όπου η
ελεύθερη βούληση είναι έτοιμη, δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο, (για να δοθεί η χάρη
του Αγίου Πνεύματος). Γιατί αυτός που προσκαλεί (ο Θεός) είναι φιλάνθρωπος· ο
υπηρέτης έτοιμος, η χάρη πλούσια. Αρκεί να υπάρχει μέσα μας η προθυμία και δεν θα υπάρξει κανένα εμπόδιο.
(Προτρεπτική εις το άγιον Βάπτισμα, 6, ΕΠΕ 6, 268 –
ΒΕΠ 54, 139 – PG 31, 437).
Β΄. ΣΕ ΠΟΙΕΣ ΨΥΧΕΣ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΝΕΙ
1016. Είναι αδύνατον να χωρέσουμε μέσα μας τη θεία
χάρη, εάν δεν διώξουμε τα πάθη της κακίας τα
οποία προκατέλαβαν τις ψυχές μας.
Είδα εγώ ιατρούς οι οποίοι δεν δίνουν τα σωτήρια φάρμακα, εάν δεν
αδειάσουν προηγουμένως από το σώμα με τους εμετούς την ύλη που προξενεί την
αρρώστια, την οποία εναποθέτουν οι ακόλαστοι στους εαυτούς τους, εξαιτίας της
πονηρής ζωής τους.
Αλλά και ένα αγγείο που ήταν πρώτα γεμάτο από κάποιο δυσώδες υγρό, εάν
δεν πλυθεί, δεν δέχεται την ευωδία του μύρου. Πρέπει λοιπόν να χυθούν τα προϋπάρχοντα, για να μπορέσει να χωρέσει όσα θα
ριχτούν στη συνέχεια.
(Ερμηνεία εις Ψαλμόν ΞΑ΄ (61) 4, ΕΠΕ 5, 390 – ΒΕΠ 52, 134-135
– PG 29, 478-480).
Γ΄. ΣΕ ΠΟΙΟΥΣ ΕΝΕΡΓΕΙ Η ΘΕΙΑ ΧΑΡΗ
1017. Η θεία
χάρη έλαμψε προ πάντων, όταν ενεργούσε στα νήπια και στους νομιζόμενους ως
ανόητους.
(Ερμηνεία εις Ψαλμόν ΛΒ΄ (32) 9, ΕΠΕ 5, 192 – ΒΕΠ 52, 72
– PG 29, 345).
Δ΄. Ο ΘΕΟΣ ΚΑΤΟΙΚΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ
ΣΑΛΕΥΕΤΑΙ ΚΑΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΜΑΣ
1018. «Ο
Θεός παραμένει στη μέση της πόλεως του, την προστατεύει και γι’ αυτό δε θα
σαλευθεί, αλλά θα είναι ασφαλής. Θα τη βοηθήσει ο Κύριος πολύ έγκαιρα» (Ψαλμ.
45, 6). Και επειδή ο Θεός είναι στο κέντρο της πόλης, χαρίζει σ’ αυτή τη
σταθερότητα, παρέχοντας σ’ αυτή τη βοήθειά Του από την πρώτη ανατολή της
ημέρας.
Είτε λοιπόν στην άνω Ιερουσαλήμ, είτε στην κάτω, στην
Εκκλησία θα αποδώσει κανείς το όνομα της
πόλης, «ο Ύψιστος αγίασε το κατάλυμα του που βρίσκεται μέσα σ’ αυτή» (Ψαλμ. 45,
5). Και με το κατάλυμα αυτό, στο οποίο κατασκήνωσε ο Θεός, βρίσκεται στο
κέντρο της και της χαρίζει τη δυνατότητα να μη σείεται.
Είναι δε στο κέντρο της πόλης ο Θεός, ώστε να στέλνει τις ακτίνες της
προνοίας του ίσες από παντού προς τα άκρα του κύκλου. Έτσι διατηρείται η
δικαιοσύνη του Θεού, αφού με το ίδιο μέτρο, μοιράζει σε όλους την αγαθότητα
του.
«Θα βοηθήσει ο Θεός την πόλη από την πρώτη ανατολή της ημέρας». Το δικό
μας πρωί μας το χαρίζει ο υλικός και ορατός ήλιος, όταν υψωθεί πάνω από το δικό
μας ορίζοντα, την αυγή όμως στην ψυχή μας,
τη φέρνει «ο ήλιος της δικαιοσύνης» (Μαλ. 4, 2), που με την ανατολή του νοητού
του πνευματικού) φωτός χαρίζει την ημέρα σ’ εκείνον που τον παραδέχεται.
Γιατί, όσον καιρό είμαστε στην άγνοια οι άνθρωποι, βρισκόμαστε σε
σκοτεινή νύχτα. Όταν λοιπόν ανοίξουμε το ηγεμονικό πνεύμα μας και υποδεχθούμε
τη λαμπρή ακτινοβολία της δόξας (Εβρ. 1, 3) και φωτιστούμε πλούσια από τη λάμψη
του αιώνιου φωτός, «τότε θα βοηθήσει ο Θεός την πόλη από την πρώτη ανατολή του
ηλίου». Όταν γίνουμε τέκνα φωτός (Εφες. 5, 8), και η μεν νύχτα μας περάσει, η
δε ημέρα πλησιάσει (Ρωμ. 13, 12), τότε γινόμαστε άξιοι της βοήθειας του Θεού.
(Εις ΜΕ΄ (45) Ψαλμόν 5, ΕΠΕ 5, 308-310 – ΒΕΠ 52, 110 – PG 29,
424-425).
Βασιλείου Δ. Χαρώνη. Παιδαγωγική ανθρωπολογία Μεγάλου
Βασιλείου, τ. Β΄, Αθήνα 2003.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου