Πώς μας πολεμούν τα πονηρά πνεύματα;

ΑΠ.: Πρώτα - πρώτα πρέπει να ξέρετε ότι, στον δαιμονικό πόλεμο εναντίον των ανθρώπων, κάθε πονηρό πνεύμα έχει τον δικό του ρόλο. Κάθε αμαρτία γίνεται με την παρακίνηση ή και τη συνεργεία ορισμένου δαιμονίου και κάθε πάθος υποστηρίζεται από ορισμένο δαιμόνιο.

Έτσι, τα ηγετικά δαιμόνια είναι οχτώ, όσα και τα θανάσιμα πάθη: της γαστριμαργίας, της πορνείας, της φιλαργυρίας, της λύπης, της οργής, της ακηδίας, της κενοδοξίας, της υπερηφάνειας.

Κάθε πονηρό πνεύμα, πολεμώντας μας, ενεργεί με τους δικούς του τρόπους, ανάλογα με το πάθος που υποστηρίζει. Όλα, πάντως, τα δαιμόνια συνεργάζονται μεταξύ τους, για να μας βυθίσουν σε όσο το δυνατό περισσότερα πάθη και να μας κάνουν δούλους της αμαρτίας, ώστε να μας χωρίσουν από το Θεό και να μας οδηγήσουν στον αιώνιο θάνατο.

Βέβαια, η δύναμη των δαιμόνων δεν είναι ανεξέλεγκτη και η δραστηριότητα τους δεν είναι απεριόριστη. Μας πολεμούν μόνο αν τους το επιτρέψει ο Θεός - και όσο τους το επιτρέψει, ποτέ πάντως πέρα από τα όρια της αντοχής μας (Α’ Κορ. 10:13) - ,για να δοκιμαστούν η προαίρεσή μας, η πίστη μας και η αγάπη μας σ’ Εκείνον, ή αν τους δώσουμε εμείς οι ίδιοι το δικαίωμα με την αμέλειά μας, τη ραθυμία μας, την απροσεξία μας και, προπάντων, την υπερηφάνειά μας.

Τα πονηρά πνεύματα μας πολεμούν με πολλούς τρόπους. Με ποιούς;

Πρώτον, με τους εμπαθείς λογισμούς, με τους οποίους αιχμαλωτίζουν το νου, τον σκοτίζουν και τον πειθαναγκάζουν να συναινέσει στην αμαρτία.

Δεύτερον, με τα πάθη, που υπάρχουν μέσα μας, από τα οποία παίρνουν τις αφορμές για να υποκινήσουν τους εμπαθείς λογισμούς.

Τρίτον, με τις σωματικές αισθήσεις - την ακοή, την αφή, τη γεύση, την όσφρηση και, προπάντων, την όραση - μέσ’ από τις οποίες, σαν από πόρτες, περνούν στη ψυχή ποικίλα εξωτερικά ερεθίσματα, που ξεσηκώνουν τα πάθη μας και μας σπρώχνουν στην αμαρτία.

Τέταρτον, με άλλους ανθρώπους, τους οποίους βάζουν είτε να μας κατατρέχουν και να μας αδικούν είτε να μας παρασύρουν στην αμαρτία.

Πέμπτον, με θλίψεις, βάσανα και αρρώστιες.

Μας πολεμούν και με άλλους τρόπους τα πονηρά πνεύματα, αλλά οι κυριότεροι είναι αυτοί οι πέντε. Όπως κι αν μας πολεμούν, πάντως, καθόλου δεν μπορούν να μας βλάψουν, εφόσον με τα θεία Μυστήρια του Βαπτίσματος και του Χρίσματος έχουμε λάβει τη χάρη και τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος, εφόσον έχουμε βαθιά πίστη στο Θεό και εφόσον αγωνιζόμαστε για την τήρηση των εντολών Του με σταθερότητα και ανδρεία, με ταπεινοφροσύνη και υπομονή, με προσευχή και νηστεία, με τακτική Εξομολόγηση και συχνή θεία Κοινωνία.

Γέροντος Ευστρατίου Γκολοβάνσκι, «Απαντήσεις σε ερωτήματα Χριστιανών»(Ι. Μ. Παρακλήτου) 

vimaorthodoxias.gr 

Εκ του ιστολόγιου: Στο παραπάνω κείμενο του Γέροντος Ευστρατίου Γκολοβάνσκι αναφέρεται το πως μας πολεμούν τα διάφορα δαιμόνια και όταν τους δίνουμε εμείς δικαίωμα.

Γράφει το κείμενο πως δίνουμε δικαίωμα. Θα συμπληρώσω πως δικαίωμα δίνουμε και όταν διαβάζουμε ή ακούμε τα ζώδια (και αυτά τα περιλαμβάνουν οι Άγιοι Πατέρες μας, στις ενέργειες του πονηρού). Εκ του πονηρού είναι αυτά. Όπως και με το να πηγαίνουμε σε μάντεις, σε μελλοντολόγους και μάγους.

Επίσης τα διάφορα φυλαχτά που πάνε και φορούν πολλοί για να τους φέρουν γούρι, για τη θετική ενέργεια (αυτή ανήκει σε φιλοσοφίες κυρίως Ινδουιστικές), για τύχη. Στον Χριστιανισμό δεν υπάρχει η τύχη. Τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Εμείς φοράμε τον ιερό Σταυρό, που δε μπορεί να τον αντικρίσει ο Διάβολος.

Δεν έχουμε ανάγκη τίποτα από τα παραπάνω. Όπως αναφέρεται και στο κείμενο, έχουμε το Βάπτισμα και το Χρίσμα. Είμαστε Βαπτισμένοι και Χρισμένοι, ως Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Έχουμε την προσευχή που καλό είναι να γίνεται όσο μπορούμε περισσότερο η Νοερά Προσευχή, η Ευχή του Ιησού Χριστού, «Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με». Δείτε εδώ πόσο μεγάλη αξία έχει.

Έχουμε την Εξομολόγηση αγαπητοί. Να τα πούμε όλα εμείς στον Πνευματικό, τώρα, πριν είναι αργά και στην ώρα της Κρίσης, ό,τι δεν πούμε εμείς τώρα, τα πει ο Διάβολος και δε θα μπορούμε να γυρίσουμε πίσω να διορθώσουμε τις αμαρτίες μας.

Τώρα που ζούμε να τις Εξομολογηθούμε, όχι τυπικά, αλλά με συναίσθηση του λάθους που κάναμε, με μετάνοια, μετανιωμένοι που κάναμε, τα όσα κάναμε και κυρίως, χωρίς Ντροπή. Η Ντροπή να πούμε τα αμαρτήματά μας αγαπητοί, είναι του Πονηρού τέχνασμα, για να μην πούμε τα αμαρτήματά μας και να τα πει αυτός την ώρα της Κρίσεως.

Γιατί να ντραπούμε να πούμε τις αμαρτίες μας; Άνθρωποι είμαστε, κάνουμε λάθη, το γνωρίζει αυτό ο Θεάνθρωπος Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός και για αυτό με αγάπη μας δίνει την Εξομολόγηση. Μας δίνει τη λύση για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες μας αγαπητοί. Για να μας σώσει από το Διάβολο που δε θέλει να πούμε, με μετάνοια και ταπείνωση τις αμαρτίες που έχουμε κάνει.

Όταν δεν εξομολογούμαστε όλες τις αμαρτίες μας, δίνουμε δύναμη στο Διάβολο. Χαίρεται που μας παγιδεύει με τη Ντροπή. Να μη ντρεπόμαστε και ούτε να φοβόμαστε να πούμε τα αμαρτήματά μας. Υπάρχουν Χριστιανοί που πάνε και τα λένε στον ψυχολόγο και ψυχίατρο και δεν τα λένε στον Πνευματικό. Είναι δυνατόν; Τα λέμε σε φίλους μας και δεν τα λέμε στον Πνευματικό μας;

Κάτι άλλο που κάνουν κάποιοι και κάποιες. Πάνε στον έναν Πνευματικό και λένε τις μισές τους αμαρτίες και σε έναν άλλον, τις άλλες μισές. Μα καλά, δεν καταλαβαίνετε πως πράττετε πονηρά σκεπτόμενοι; Όπου υπάρχει πονηριά, υπάρχει και ο Διάβολος. Γιατί λοιπόν να κάνετε αυτό το πράγμα που αυτός θέλει; Σε έναν Πνευματικό λέμε όλες τις αμαρτίες μας.

Ο Τριαδικός Θεός, είναι πανταχού παρόν. Λέτε να μην έχει δει τις αμαρτίες μας, όταν τις κάναμε; Δε φτάνει που Εκείνος γνωρίζει τις αμαρτίες και αναμένει από εμάς την εξομολόγησή τους για να μας σώσει, εμείς είτε λέμε όσες θέλουμε, είτε πάμε και λέμε τις μισές στον έναν Πνευματικό και τις άλλες μισές στον άλλον Πνευματικό; Ο Θεός αναμένει από εμάς την εξομολόγηση των αμαρτιών μας, γιατί σέβεται την ελευθερία μας, το Αυτεξούσιο που έχουμε.

Δεν αναγκάζει κανέναν ο Θεός να πάει να εξομολογηθεί και να πει όλες τις αμαρτίες του. Αν εμείς το θέλουμε εξομολογούμαστε αλλά και λέμε και όλες μας τις αμαρτίες. Αν δεν το επιθυμούμε, εμείς διαλέγουμε να βάλουμε εμπόδια στη σωτηρία της ψυχής μας. Όταν λέμε όλα όσα έχουμε μέσα μας στον Πνευματικό μας, δεν αισθανόμαστε πως έφυγε ένα βάρος από μέσα μας. Το βάρος των αμαρτιών μας. Γιατί να μη διώξουμε όλο αυτό το βάρος;

Έχουμε την Θεία Κοινωνία της οποίας θα πρέπει να προηγείται η Εξομολόγηση. Έχουμε τον Εκκλησιασμό. Έχουμε την ανάγνωση του Ευαγγελίου και των κειμένων των Αγίων Πατέρων μας.

Μην ψάχνουμε στον κόσμο για τη σωτηρία μας. Το κοσμικό πνεύμα, είναι σκοτισμένο με πάθη. Δε μπορεί όπως είναι σκοτισμένο να δώσει λύσεις για τη ζωή μας, τους προβληματισμούς μας, τα προβλήματά μας.

Ο Δημιουργός μας, ο Θεάνθρωπος, η Υπεραγία Θεοτόκος, οι Άγιοι, είναι κοντά μας γεμάτοι αγάπη, κατανόηση, για να τους μιλήσουμε, δια της προσευχής. Αλλά και μέσα από τη μελέτη των Αγίων Κειμένων και φυσικά του Ευαγγελίου. Της τακτικής Εξομολογήσεως.

Μακριά από όλα αυτά αγαπητοί, είναι σαν να είμαστε τυφλοί (που πνευματικά είμαστε) και ζητάμε από άλλους τυφλούς να μας πάνε κάπου. Το Ευαγγέλιο και οι Άγιοι Πατέρες είναι που φωτίζουν το σωστό δρόμο, το δρόμο της γαλήνης της ψυχής και της σωτηρίας της.

Κατά το λογισμό μου

Α.Η.