Ο καιρός πια μας παρακινεί στην εργασία της
αιώνιας ζωής και της ακατάλυτης δόξας· διότι αυτή τη ζωή την διαδέχεται ο
θάνατος, και τη δόξα την προφταίνει η ντροπή. Πολλοί δηλαδή από τους άρχοντες
οδηγήθηκαν πριν από την ώρα τους κάτω στον άδη, σαν σκυλιά, και δικαστές
καταδικάσθηκαν από κατώτερους, και πλούσιοι στο τέλος έγιναν φτωχοί, και σοφοί
ξαφνικά έχασαν το λογικό τους.
Ο δυνατός έχασε τη δύναμή του, ο υγιής
αρρώστησε, και τίποτε σταθερό δεν υπάρχει στους
ανθρώπους, επειδή κανένα ιερό πράγμα δεν υπάρχει στον κόσμο. Τα παιδιά
προσβάλλουν τους γονείς τους, και οι γονείς κακολογούν τα παιδιά τους· οι
γυναίκες αρνούνται τους άνδρες τους, και οι άνδρες δε φυλάνε τη συνείδηση τους
για τις γυναίκες τους· οι νέοι μιλούν ανόητα εναντίον των μεγαλυτέρων, και οι
μεγαλύτεροι συμπεριφέρονται ασύνετα εναντίον των νέων.
Δεν μπορείς να εμπιστευθείς σε φίλο, ούτε να
έχεις θάρρος σε αδελφό. Θα μιλήσεις ειρηνικά, και μέσα του σκέφτεται πολεμικά.
Ο φθόνος και η απάτη κυβερνούν, και η απληστία κυριαρχεί. Διότι κανείς δεν έχει στη μνήμη του τον Θεό· κανείς δεν
περιμένει να κριθεί, όταν πεθάνει. Γι’ αυτό πληθύνθηκαν τα κακά, επειδή
αγνοείται ο Θεός.
Μας έχει δώσει σύνεση, για να σκεφτόμαστε μ’
αυτή το καλό, εμείς όμως σκεφτόμαστε μ’ αυτή το πονηρό· μας χάρισε δύναμη, για
να προσφέρουμε από αυτή σ’ εκείνους που δεν έχουν, εμείς όμως αφαιρούμε μ’ αυτή
τα πράγματα των φτωχών· μας έδωσε στα χέρια μας εξουσίες, για να περιορίζουμε
μ’ αυτές εκείνους που συμπεριφέρονται με βία, εμείς όμως μ’ αυτές
καταδυναστεύουμε τους εγκαταλειμμένους.
Δεν υπάρχει ευθύς δρόμος, ούτε δίκαια κρίση.
Ψυχράνθηκε η αγάπη (πρβλ. Ματθ. 24, 12), και το μίσος πλήθυνε. Εξευτελίσθηκε η αρετή, και τιμάται η υποκρισία.
Καταφρονήθηκε η ταπεινοφροσύνη, και προτιμήθηκε η υπερηφάνεια. Εξαφανίσθηκε η
αλήθεια, και το ψέμα κάλυψε τη γη (πρβλ. Ωσηέ 4, 2).
Ώ βάθος καλοσύνης και μακροθυμίας του Θεού!
Διότι για όλα τα κακά που γίνονται δείχνει ανεκτικότητα και δε ζητά τιμωρία.
Όχι επειδή τάχα δεν μπορεί να μας τιμωρήσει αμέσως, δεν οργίζεται, αλλά επειδή
μας ευσπλαχνίζεται σαν πατέρας, παρατείνει πάρα πολύ το έλεος του.
Οσίου Εφραίμ του Σύρου. Έργα. τ. Ε΄.
μετ. Κωνσταντίνου Γ. Φραντζολά.
εκδ. Το Περιβόλι της Παναγίας, εκδ. Α΄ 1994.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου