Απόσπασμα:
«Γι’
αυτό, στάσου στέρεος, βίασε τον εαυτό σου, υπέφερε το βάσανο που θα
αισθανθείς καμιά φορά· φώναζε πολλές φορές από τα σπλάχνα της καρδιάς σου· «μή
παραδώς με εις ψυχάς θλιβόντων με» (Μή με παραδώσης εις τα χέρια εκείνων, οι
οποίοι έχουν σκοπό να με καταθλίψουν) (Ψάλμ. ΚΣΤ΄ 12). Φώναζε τον Κύριό σου,
και την Παρθένο, και όλους τους Αγίους, και Αγίες· και σίγουρα θα νικήσεις·
γιατί λέει «Γράφω υμίν, νεανίσκοι, ότι νενικήκατε τον πονηρόν» (Γράφω εις σάς,
νέοι, διότι έχετε νικήσει τον πονηρόν) (Α΄ Ιωάννου Β΄ 13). Και αν εσύ είσαι
αδύνατος, και συνηθισμένος στα κακά, ενώ οι εχθροί σου είναι δυνατοί, και
πολλοί, αλλά, πολύ περισσότερες είναι οι βοήθειες εκείνου, που σε έπλασε και σε
λύτρωσε, και από σένα ασυγκρίτως δυνατότερος είναι ο Θεός στον πόλεμο αυτό•
όπως έχει γραφεί· «Κύριος κραταιός και δυνατός εν πολέμω» (ο Κύριος ο κραταιός
και δυνατός εις τους πολέμους) (Ψαλμ. ΚΓ΄ 8). Και περισσότερο πόθο έχει αυτός
να σε σώσει, από ότι έχει ο εχθρός να σε καταστρέψει.
Γι’ αυτό πολέμα, και μη βαρεθείς ποτέ σου τον κόπο. Γιατί από τον
κόπο, και από τη βία, και το βάσανο, που αισθάνεσαι για τη συνήθεια, την οποία
απέκτησες από το κακό, γεννιέται η νίκη, και ο μεγάλος θησαυρός, με τον οποίο
αγοράζεται η βασιλεία των ουρανών, και ενώνεται η ψυχή διαπαντός με το Θεό.
Λοιπόν, άρχισε στο όνομα του Θεού να πολεμάς με τα άρματα της απιστίας
του εαυτού σου, και της ελπίδας και θάρρους στο Θεό σου, με την προσευχή, και
με τη γύμναση· και περισσότερο με το άρμα της καρδιακής, και Νοεράς Προσευχής·
το οποίο είναι τό, Κύριε Ιησού Χριστέ, όνομα τόσο φοβερό, που σαν μαχαίρι
δίστομο στρεφόμενο μέσα στην καρδιά, μαστίζει, και κατακόπτει τους δαίμονες,
και τα πάθη.
Γι’ αυτό και περί τούτου είπε ο Ιωάννης της Κλίμακος «Ιησού ονόματι,
μάστιζε πολεμίους» (Μέ το όνομα του Ιησού, μάστιζε τους εχθρούς). Με αυτά, λέω,
πολέμα εκείνο τον εχθρό, και εκείνο το πάθος, και την κακή όρεξη, που σε
πολεμάει• δηλαδή να την πληγώνεις θανάσιμα, πότε με την αντίσταση, πότε με
το μίσος, πότε με τις πράξεις της ενάντιας αρετής· και έτσι, να κάνεις
πράγμα αρεστό στο Θεό σου· ο οποίος, με όλη τη θριαμβεύουσα εν ουρανοίς
Εκκλησία, στέκει αόρατα, και βλέπει τον πόλεμό σου· για τον οποίο πόλεμο, δεν
πρέπει να λυπάσαι συλλογιζόμενος, αφενός το χρέος που έχουμε όλοι μας να
δουλεύουμε, και να αρέσουμε στο Θεό, και αφετέρου, την ανάγκη που έχουμε να
πολεμούμε, καθώς σου προείπα. Γιατί, αν απ’ αυτό τον πόλεμο φύγουμε, σίγουρα
μέλλουμε να θανατωθούμε.
Έπειτα, και αν φύγεις πρός ώραν από τον κατά Θεόν αυτό πόλεμο σαν
αποστάτης, και δοθείς στον κόσμο, και σ’ όλες τις τρυφές, και αναπαύσεις της
σαρκός· αλλά ύστερα, και παρά τη θέλησή σου πάλι πρέπει να πολεμήσεις· και με
τόσες δυσκολίες, που πολλές φορές να ιδρώνει το πρόσωπό σου, και να
καταπληγώνεται η καρδιά σου με θανατηφόρες λιποθυμίες. Πότε; Στον καιρό
των γηρατειών και του θανάτου σου; Όταν οι δαίμονες, και όλα τα πάθη σου,
πρόκειται να σε περικυκλώσουν δυνατά. Και τόσο να σε κατατροπώσουν, που εσύ
αδύναμος, ποιόν πρώτα να αντιπολεμήσεις, πρόκειται να παραδοθείς σε αιώνιο
θάνατο.
Γι’ αυτό, μη γίνεις τόσο μωρός, αγαπητέ, ώστε να θέλεις να πολεμάς τότε
σε ένα καιρό ανώφελο· αλλά σαν φρόνιμος, υπόμεινε τώρα τον κόπο του
πολέμου, για να νικήσεις, να στεφανωθείς και να ενωθείς με το Θεό, και εδώ, και
εκεί στη βασιλεία του την ουράνια, «μνήσθητι του Κτίσαντός σε εν ημέραις
νεότητός σου, έως ότου μη έλθωσιν αι ημέραι της κακίας σου· και φθάσωσι τα έτη,
εν οίς ερείς· ουκ έστι μοι εν αυτοίς θέλημα» (Κατά τα έτη της νεότητός σου, και
πάντοτε, να ενθυμήσαι τον δημιουργόν σου, διά να μη έλθουν ημέραι πόνου και
ταλαιπωρίας του γήρατος και φθάσουν έτη, κατά τα οποία θα πής, “Δέν έχω πλέον
την θέλησιν και την δύναμιν δι΄ αυτά τα πράγματα, διά τον σεβασμόν και την
υπακοήν πρός τον Θεόν.”) (Εκκλησιαστής ΙB΄ 1).»
Πηγή: Αγίου Νικοδήμου του
Αγιορείτου, "Αόρατος Πόλεμος"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου