Άγιος Γέροντας Παΐσιος: «Οι έπαινοι είναι σαν τα ναρκωτικά»

Η καραµέλα τού έπαίνου

- Γέροντα, άκουσα κάτι έπαίνους καί...

- Ε, καί τί έγινε; Τελείως κούφιο είσαι, βρέ παιδί; Εμάς τί πρέπει νά μάς ενδιαφέρει; Πώς μάς βλέπουν οί άλλοι ή πώς μάς βλέπει ό Χριστός; Οί άλλοι θά είναι γιά μάς ή κινητήρια δύναμη ή ο Χριστός; Εσύ έχεις σοβαρότητα μη γίνεσαι ελαφρούτσικη. Εμένα πολλές φορές, ακόμη καί σοβαροί άνθρωποι, μού λένε κάτι επαινετικό καί μού έρχεται νά κάνω εμετό. Γελώ από μέσα μου καί το πετώ πέρα. Κι εσύ κάτι τέτοια νά τά πετάς αμέσως. Είναι χαμένα πράγματά! Τί κερδίζουμε, άν μάς καμαρώνουν οί άλλοι; Γιά νά μάς καμαρώνουν μεθαύριο τα ταγκαλάκια; Οποιος χαίρεται, όταν τόν καμαρώνουν οί άνθρωποι, κοροϊδεύεται άπό τους δαίμονες.

Οί έπαινοι, είτε κοσμικά είναι είτε πνευματικοί, είτε στό σώμα αναφέρονται είτε στήν ψυχή, βλάπτουν, όταν ό άνθρωπος είναι βλαμμένος, όταν δηλαδή έχει υπερηφάνεια ή προδιάθεση υπερηφάνειας. Γι’ αυτό να προσέχουμε νά μήν έπαινουμε εύκολα τόν άλλον, γιατί, άν τυχόν είναι φιλάσθενος πνευματικά, παθαίνει ζημιά… μπορεί νά καταστραφεί.

Οί έπαινοι είναι σάν τα ναρκωτικά. Κάποιος, άς υποθέσουμε, που ξεκινά νά κάνη κηρύγματα, μπορεί τήν πρώτη φορά νά ρωτήση άν το κήρυγμα ήταν καλό, άν πρέπη κάτι νά προσέξη, γιά νά μήν κάνη κακό στον κόσμο. Όποτε και ο άλλος, γιά νά τόν ενθαρρύνη, του λέει: «Καλά τά ειπες μόνο σ’ έκεινο το σημείο ήθελε λίγο νά προσέξης». Υστερα όμως, άν έχη λίγη προδιάθεση υπερηφανείας, μπορεί νά φθάση νά ρωτάη άν ήταν καλό το κήρυγμα, μόνον καί μόνο γιά νά ακούσει ότι ήταν καλό και νά αισθανθή ικανοποίηση. Κι άν του πουν: «πολύ καλό ήταν», χαίρεται. «Α, λένε καλά λόγια γιά μένα!», σκέφτεται και φουσκώνει. Αν όμως του πουν: «δεν ήταν καλό», στενοχωριέται.

Βλέπετε πώς με μιά καραμέλα επαίνου τόν ξεγελάει τό ταγκαλάκι; Στην άρχή ρωτάει με καλό λογισμό, γιά νά διορθωθή, και μετά ρωτάει, γιά να άκούη έπαίνους και νά χαίρεται! Αν χαίρεσθε και νιώθετε ικανοποίηση, όταν σας έπαινουν, καί στενοχώριέσθε και κατεβάζετε τά μουτρα, όταν σάς κάνουν καμμιά παρατήρηση ή σάς πουν ότι μιά δουλειά δεν τήν κάνατε καλά, νά ξέρετε ότι αυτό είναι μιά κοσμική κατάσταση. Και ή στενοχώρια είναι κοσμική και ή χαρά είναι κοσμική.

Ενας που έχει πνευματική υγεία, καί νά του πής: «αυτό δεν τό έκανες καλό», χαίρεται, γιατί τόν βοήθησες να δή τό λάθος του. Πιστεύει ότι δεν τό έκανε καλό, γι’ αυτό τόν φωτίζει ό Θεός καί τήν επόμενη φορά τό κάνει πολύ καλό. Άλλα και πάλι αυτό τό αποδίδει στόν Θεό. «Τί θα έκανα εγώ μόνος μου; λέει. Αν δεν με βοηθούσε ό Θεός, μπανταλομάρες θα έκανα». 'Ολα δηλαδή τα τοποθετεϊ σωστά.

- Πώς θα μπορέσουμε, Γέροντα, να αίσθανώμαστε τό ίδιο, και όταν μας έπαινουν και όταν μας προσβάλλουν;

- Αν μισήσετε τήν κοσμική προβολή, τότε θα δέχεσθε με τήν ίδια διάθεση και τόν έπαινο καί τήν προσβολή.

από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΙΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ τόμος Ε σελ 76»  (ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ – ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ)