Η ευλογία του Θεού στο έθνος μας και οι αταξίες μας...

«Λαός μου, τι εποίησά σοι, και τι μοι ανταπέδωκας;». Αν ξέραμε καλά την ιστορία του αρχαίου ισραηλιτικού λαού, του λαού του Θεού, θα θαυμάζαμε. Τι θα θαυμάζαμε; Τα πολλά πα­­ράλληλα που έχει ο Ορθόδοξος Ελ­ληνικός λαός μας με εκείνο. Και τα καλά και τα άσχημα. Παρά την τραχύτητα, τη δυστροπία του πρός τον Θεό και την αναξιότητά του ο λαός εκείνος ήταν τόσο ευνοημένος και αγαπημένος από τον Θεό.

Καί ήταν ψηλαφητή η παρουσία του Θεού στη ζωή του Ισραήλ· ήταν ολοφάνερη η αγαθή πρόνοιά Του υπέρ αυτού: θαύματα πολλά αναμφισβήτητα και μεγαλειώδη, θεόπνευστα κηρύγματα από τον Μωυσή και τους Προφήτες, αποκαλυπτικά, καθοδηγητικά, ελεγκτικά, συγκλονιστικά, θαυμαστά από κάθε άποψη, ικανά να συντρίψουν και πέτρινες καρδιές.

Και όμως παρά ταύτα, υπήρξαν εποχές που ο ισραηλιτικός λαός αποδεικνυόταν κάθε άλλο παρά λαός του Θεού: αποστασία απογοητευτική, αθεόφοβη και εξοργιστικά αχάριστη και ασεβέστατη συμπεριφορά, πλήρης αποδοχή ξενόφερτων ψευτοθρησκειών, μαγείες, αδιάντροπη ανηθικότητα, εγκληματικότητα, κατά πάν­τα καταπάτηση του θεόσδοτου Μωσαϊκού Νόμου, διωγμός και θανάτωση των Προφητών. Κι αναπόφευκτα τις τέτοιες καταστάσεις διαδέχονταν οικονομικές και κοινωνικές εξαθλιώσεις, καταστροφές, υποδουλώσεις σε εχθρούς.

Οι φοβερές αυτές συνέπειες όμως έφερναν και καλό αποτέλεσμα. Τους έ­καναν να συνετίζονται και μετανοη­μένοι να ζητούν το έλεος του Θεού, πρά­γ­μα που δεν τους το αρνιόταν ο Μακρόθυμος και Πολυέλεος. Και ερχόταν η σωτηρία χάρη σε λίγους ανθρώπους του Θεού, που και στις χειρότερες εποχές δεν έλειπαν.

Πάντως ο ευνοημένος και ευλογη­μέ­νος εκείνος λαός, ενώ θα μπορούσε να είναι σε πάρα πολύ υψηλή και δοξασμένη θέση, κατάντησε να γίνει Θεομάχος και Χριστοκτόνος, οπότε ά­κου­σε τον φο­­βερό αλλά δίκαιο λόγο: «Αρ­θήσεται αφ’ υμών η βασιλεία του Θεού και δοθή­σεται έθνει (=θά δοθεί σε άλλο έθνος) ποι­ούντι τους καρπούς αυτής» (Ματθ. κα΄ [21] 43). Και η ευλογία του Θεού δόθηκε στο Έθνος μας, που πραγματικά παρήγαγε στους είκοσι αιώνες πολλούς καλούς καρπούς. Παρουσίασε όμως και αταξίες όμοιες με εκείνες του αρχαίου Ισραήλ.

Ευλογημένη Ελλάδα, μυριοευεργετη­μένη από τον Χριστό, αν σου έλειπε η Εκκλησία, θα είχες σβήσει από τον χάρτη τώρα και πολλούς αιώνες. Ελλάδα μας, που σου χάρισε ο Θεός σπάνιους και ανεκτίμητους υλικούς και πνευματικούς θησαυρούς, που κατάντησες σήμερα; Σε ποιά υψηλή και ζηλευτή θέση θα μπορούσες να είσαι, αν δεν περιφρονούσες τις ύψιστες ευεργεσίες του Χριστού!

Πρό μηνών, ένας νέος, Κουβανός στην καταγωγή και Ορθόδοξος, έμαθε στην πατρίδα του για την Ορθόδοξη Ελλάδα. Από τη μακρινή εκείνη μεγαλόνησο του κόλπου του Μεξικού ήρθε στην Ελλάδα για σπουδές. Αυτήν προτίμησε και όχι άλλη. Οραματίστηκε ότι θα βρεί κάτι το σπουδαίο εδώ πέρα. Βρέθηκε λοιπόν στη Θεσσαλονίκη φοιτητής της Αρχιτεκτονικής ο Ορθόδοξος Σάββας. Για ν’ ανταποκριθεί στα έξοδά του, έβρισκε χρόνο να εμπορεύεται ως πλανόδιος ψιλικατζής. Κάποτε, λοιπόν, βρέθηκε με την πραμάτεια του σ’ ένα κεφαλοχώρι της Μακεδονίας, κι εκεί, σε μιά καφετέρια, την ώρα που οι θαμώνες παρακολουθούσαν με πάθος έναν ποδοσφαιρικό αγώνα στην τηλεόραση, κάποιος με οργή ξέσπασε σε βλασφημίες! Βλασφήμησε τον Θεό! Καν­είς δεν αντέδρασε· ούτε και ένας θεο­φοβούμενος επίτροπος της εκκλησίας του χωριού, που ήταν εκεί κείνη τη στιγμή, δεν τόλμησε να διαμαρτυρηθεί.
Ο αλλοδαπός πραματευτής ξαφνιάστηκε, απόρησε, αγανάκτησε, όταν άκουσε βλασφημία εδώ στην Ορθόδοξη Ελλάδα. Με θάρρος πήρε τον λόγο και διαμαρτυρήθηκε: «Βλασφήμησες εσύ που είσαι εδώ στη Χριστιανική Ελλάδα;! Δεν αισθάνεσαι που βρίσκεσαι; Δεν καταλαβαίνεις τι θησαυρό έχετε εδώ στην Ελλάδα; Εμείς μιά Ορθόδοξη εκκλησία έχουμε στην Αβάνα, και την Κυριακή μας έπαιρναν οι γονείς μας, εμένα και τα τέσσερα αδέρφια μου, και ολόκληρες ώρες περπατώντας πηγαίναμε στην Ορ­­θόδοξη εκκλησία μας για να λειτουργηθούμε. Για μας η Εκκλησία μας είναι ο μεγάλος μας θησαυρός και τον τιμάμε, και σείς που μας μεταδώσατε τον θησαυρό αυτό, βλασφημείτε τα θεία;».

Ο επίτροπος θαύμασε την πίστη και την ομολογία του αλλοδαπού. Έφυγε από το τραπέζι της παρέας του και πήγε κοντά σ’ αυτόν να γνωρίσει τον πιστό Σάββα από την Κούβα, τον φοιτητή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Η διαμαρτυρία του Σάββα έγινε ένα ηχηρό καμπανάκι, που ξύπνησε τον επίτροπο, ίσως ήχησε και στις συνειδήσεις κάποιων εκεί που τον άκουσαν... Ήταν επόμενο, γιατί ο Σάββας βίωνε τον θησαυρό της Χάριτος και της αλήθειας του Χριστού. Είθε ο Θεός να δώσει στο λαό μας τέτοιους ανθρώπους «πλήρεις πίστεως και Πνεύματος Αγίου», οι οποίοι ως δυνατές αναστάσιμες καμπάνες θα ηχούν και θα αφυπνίζουν συνειδήσεις, καλώντας τον λαό μας σε μετάνοια και επιστροφή στο μοναδικό Σωτήρα του.

Πηγή: osotir.org

Πηγή: synaxipalaiochoriou.blogspot.com