Η απελπισία χαρακτηρίζεται στην πατερική γραμματεία ως δαιμονική
διάθεση, που οδηγεί στην καταστροφή. Αποτελεί το χαρακτηριστικό γνώρισμα του
διαβόλου. Αυτός πιστεύει και φρίττει, αλλά δεν ελπίζει. Η απελπισία προκύπτει
ως συνέπεια της αλλοτριώσεως από τον Θεό. Είναι η πληρέστερη μορφή αθεΐας.
Υπάρχει όμως και ελπιδοφόρα απελπισία.
Ο Χριστιανός βλέποντας την κατάσταση στην οποία τον οδήγησε η αμαρτία,
αλλά και τις περιορισμένες δυνάμεις του, απελπίζεται από τον εαυτό του. Δεν
σταματά όμως εδώ ούτε σκοτώνει την ελπίδα του, αλλά την στρέφει πρός τον Θεό. Η
ελπίδα αυτή γεννά τη μετάνοια και αποτρέπει την απελπισία. Και η απελπισία
από τον εαυτό του εντείνει την μετάνοια και την ελπιδά του πρός τον Θεό.
Είναι χαρακτηριστικό οτι η Παναγία αποκαλείται «Ελπίς των απηλπισμένων» και όχι των «ελπιζόντων». Όσοι ελπίζουν στον εαυτό τους αυτοκαταδικάζονται στην απελπισία. Όσοι όμως απελπίζονται από τον εαυτό τους, αλλά αγαπούν τον Θεό και εμπιστεύονται σε αυτόν τη ζωή τους, μπορούν να βρούν την αδιάψευστη ελπίδα· την ελπίδα που στηρίζεται στην Παναγία και τον Χριστό. Το μήνυμα που δέχθηκε ο άγιος Σιλουανός στην εποχή μας είναι: «Κράτα το νού σου στον άδη, και μην απελπίζεσαι». Η συναίσθηση του πλήθους των αμαρτιών συντρίβει τον άνθρωπο. Και η διατήρηση του νού στον άδη οδηγεί εύκολα στην απελπισία. Η μνήμη όμως της αγάπης και της ευσπλαγχνίας του Θεού δεν τον αφήνει να απογοητευθεί.
Απελπίζεται από το «εγώ» του, αλλά προσπαθεί να λυτρωθεί, πρίν συντρίβει ο
ίδιος από αυτό. Έτσι, αναλογιζόμενος την κρίση του Θεού, αφανίζει τα πάθη και
τους εμπαθείς λογισμούς διατηρώντας το θάρρος του και ελπίζοντας στην Θεία
φιλανθρωπία. Η απελπισία για τον Χριστιανό γίνεται αγάπη πρός τον Χριστό.
Γεωργίου I. Μαντζαρίδη, Ομότιμου
καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. από Imaik.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου