Η δύναμη της προσευχής βρίσκεται όχι στον εξωτερικό τύπο της, αλλά στο
περιεχόμενο, στο πνεύμα της. Προσπαθείτε να βιώσετε
την προσευχή. Αυτό ακριβώς είναι που χρειάζεται. Κάποιος από τους πατέρες λέει,
πως, όταν προσευχόμαστε, πρέπει να αισθανόμαστε όπως οι υπόδικοι μπροστά στο
δικαστή. Ρώτησε κάποιος έναν ασκητή: «Πώς να στέκομαι στην προσευχή;» Κι
εκείνος αποκρίθηκε:
«Να στέκεσαι σαν σε κριτήριο, με το
βλέμμα σου προσηλωμένο στα χείλη του Κυρίου, που την επόμενη κιόλας στιγμή
-έτσι να πιστεύεις- θα προφέρουν την τελευταία απόφαση για σένα: ‘Έλα κοντά
μου!’ ή ‘Φύγε μακριά μου’. Και να κραυγάζεις: ‘Κύριε, ελέησον!’».
Να θυμάστε, πάντως, ότι στην τελείωση και τη σωτηρία δεν φτάνει κανείς
μόνο με την προσευχή, αλλά και με την παράλληλη
καλλιέργεια όλων των αρετών. Όσο προοδεύουμε στην πνευματική ζωή, όσο
δηλαδή μειώνονται τα πάθη μας και αυξάνονται οι αρετές μας, τόσο προοδεύουμε
και στην προσευχή.
Οι βασικότερες αρετές είναι: ο φόβος του Θεού, η αγνεία, η ταπείνωση, η
μετάνοια, η υπομονή, η αγάπη. Όταν αυτές εμφανιστούν, ακολουθούν όλες οι άλλες
και μαζί τους η προσευχή.
«Να φροντίσω περισσότερο για τη συνεπή εκτέλεση του καθημερινού
προσευχητικού μου κανόνα ή για την προσοχή στην προσευχή;». Η προσευχή δίχως
προσοχή δεν είναι προσευχή. Γι’ αυτήν, επομένως, πρέπει να φροντίζετε
περισσότερο. Συνάμα, όμως, να είστε συνεπής και στην εκτέλεση του καθημερινού
κανόνα. Να συμμετέχετε, επίσης, και στη
λατρεία της Εκκλησίας μας. Να πηγαίνετε στο ναό συχνά, σε κάθε ακολουθία, αν
τούτο είναι δυνατό, και να συμπροσεύχεστε ευλαβικά
με τους άλλους πιστούς.
Εθισμός στην προσευχή
Έχετε τη συναίσθηση και βασανίζεστε από το λογισμό πως η συμμετοχή σας
στη λατρευτική σύναξη ήταν όχι καλή, όχι ουσιαστική. Ό νους σας τριγύριζε εδώ
κι εκεί και την καρδιά σας αναστάτωναν άπρεπα αισθήματα. Σε τέτοιες περιπτώσεις
να μετανοείτε αμέσως, να καταδικάζετε τον εαυτό σας και να βάζετε αρχή
διορθώσεως. Άλλωστε, το τέλος της ακολουθίας δεν είναι τέλος και της προσευχής.
Να εθίσετε, λοιπόν, το νου και την καρδιά σας σε διαρκή κατάσταση προσευχής.
Αυτό μπορεί να συντελεστεί με την αδιάλειπτη ευλαβική μνήμη του Θεού και με την παράδοση του εαυτού σας στο
θέλημά Του. Έτσι, όταν θ’ αφήνετε την ακολουθία, δεν θ’ αφήνετε την
προσευχή. Μόνο θ’ αλλάζετε μια μορφή προσευχής με άλλη. Να προσεύχεστε
χρησιμοποιώντας τα λειτουργικά βιβλία, αλλά ν’ αρχίσετε σιγά-σιγά ν’ απευθύνετε
και τα δικά σας λόγια στον Κύριο, λόγια που θ’ ανταποκρίνονται τόσο στις
ψυχικές όσο και στις σωματικές ανάγκες σας.
Καμιά φορά η ψυχή μας επιθυμεί να στραφεί στον Κύριο χωρίς συγκεκριμένη
ανάγκη. Η επιθυμία αυτή οφείλεται απλά σε μια, ας την πω έτσι, δίψα του Θεού.
Σ’ όποιο βαθμό και μ’ όποια μορφή κι αν εμφανιστεί μέσα σας, δεν πρέπει να την
αφήνετε ανικανοποίητη. Την ίδια κιόλας ώρα ν’ αφοσιώνεστε στην προσευχή, όπου
κι αν είστε, στο σπίτι, στη δουλειά, στο δρόμο. Όσο πιο εγκάρδια ανταποκρίνεστε στο θείο τούτο κάλεσμα, όσο πιο θερμά
ικανοποιείτε τον άγιο τούτο πόθο, τόσο πιο συχνά θα εμφανίζεται, τόσο πιο πολύ
θα διαρκεί, τόσο πιο βαθιά θα ριζώνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου