Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων: ο Πατριάρχης της έμπρακτης αγάπης (θαυμαστά γεγονότα)

Απόσπασμα:

«”Προς όλους είμαι οφειλέτης. Διότι οι χριστιανοί έχουμε αλληλεγγύη.  Εἴμεθα μέλη ἀλλήλων. Αφού, λοιπόν έχω τη δυνατότητα να δώσω στους αδελφούς μου, άρα είμαι και υποχρεωμένος να δώσω. Να γιατί εργάζομαι και δε θα πάψω να το κάνω.”

(ο βίος του αγίου μπορεί να διαβαστεί και από τα μεγαλύτερα παιδιά. ΕΔΩ μπορείτε να διαβάσετε κείμενο για μικρότερα παιδιά, από το οποίο πήραμε κάποια στοιχεία,από κατηχητικό βοήθημα )

Ο Άγιος Ιωάννης κατήγετο από την Κύπρο. Υπήρξε τέκνο ευσεβών και πλουσίων γονέων. Αν και ανετράφη μέσα στην άνεσι, έστρεψε όλη του την διάθεσι και προσοχή στην ευσέβεια.

Όταν μεγάλωσε, νυμφεύθηκε και απέκτησε παιδιά, τα οποία ανέθρεψαν με τη σύζυγό του σαν αληθινοί χριστιανοί γονείς. Γρήγορα, όμως, η γυναίκα του και τα παιδιά του πέθαναν.

Ο Ιωάννης είχε μεγάλη περιουσία και του έγιναν πολλές προτάσεις να κάνει καινούργια οικογένεια. Όμως τις απέρριψε όλες, απαντώντας:
«Νομίζω, προς όλους είμαι οφειλέτης. Και δεν το νομίζω μόνο. Είμαι. Διότι οι χριστιανοί έχουμε αλληλεγγύη. Δεν το λέει ο Παύλος; Εἴμεθα μέλη ἀλλήλων. Αφού, λοιπόν έχω τη δυνατότητα να δώσω στους αδελφούς μου, άρα είμαι και υποχρεωμένος να δώσω. Να γιατί εργάζομαι και δε θα πάψω να το κάνω. Η περιουσία μου δεν μπορεί να είναι ανώτερη απ’ αυτά τα χρέη μου». 

Διαβλέποντας η Θεία Χάρις μέσα στην αγνή ψυχή του, ότι θα απέδιδε πολύ πνευματικό καρπό στο μέλλον, τον προώρισε και τον ανεβίβασε στον θρόνο του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, πού ήκμαζε τότε. Στον βίο του αναφέρεται ένα σύμβολο, πού έδειξε η Χάρις για την μέλλουσά του διαγωγή. Είδε στον ύπνο του μια ωραία κόρη στεφανωμένη με κλάδο ελαίας, η οποία του είπε: «Εγώ είμαι η πρώτη θυγάτηρ του βασιλέως. Αν με αγαπήσης, έχω την δύναμι να σε οδηγήσω εις αυτόν». Ο Άγιος συνεπέρανε ότι αυτή ήτο η Χάρις της συμπαθείας και της ελεημοσύνης.

Πράγματι. Το κεντρικώτερο σημείο πού ευρίσκεται μέσα στην θεοπρεπή μεγαλωσύνη, είναι η συμπάθεια. Αυτή εκίνησε τρόπον τινά τον Θεό να δημιουργήση τον κόσμο εκ του μηδενός. Αλλά και όταν εχρεωκόπησε ο κόσμος με την ιδική του απροσεξία, και εγκατέλειψε την ισορροπία, πάλι από συμπάθεια και ελεημοσύνη έκανε την «κένωσί» Του ο Θεός Λόγος. Επεδήμησε στον κόσμο αυτό, εφόρεσε την ιδική μας «πτώχεια» και ενεκάλεσε στην ισορροπία την διασαλευθείσα κτίσι.

Μονογενής θυγάτηρ του Θεού, η ελεημοσύνη. Αυτή, διά να επανέλθωμε στον βίο του Αγίου, προεκάλεσε τον νέο τότε .

Μετά τήν ἐνθρόνισή του κάλεσε τούς κληρικούς καί τούς εἶπε:
– «Θέλω νά μέ πληροφορήσετε πόσοι εἶναι οἱ κύριοί μου. Τά ὀνόματά τους καί ὅλα τά στοιχεία τους».
Ὅλοι παρακολουθοῦσαν μέ προσοχή καί συγκίνηση τά λόγια του. Δέν καταλάβαιναν, ὅμως, τό νόημά τους. Τόν παρακάλεσαν, τότε, νά τούς ἐξηγήσει. Καί συνέχισε:
– «Ἐννοῶ ἐκεῖνους, πού τούς λέμε φτωχούς. Αὐτοί εἶναι οἱ κύριοί μας. Γιατί αὐτοί πράγματι μποροῦν νά μᾶς βοηθήσουν γιά νά κληρονομήσουμε τήν Βασιλείατῶν Οὐρανῶν. Ἐγώ ἔτσι τούς βλέπω».
Καί οἱ ἱερεῖς ἔτρεξαν, σέ ὅλη τήν πόλη καί ἀνακάλυψαν 7.500 φτωχούς καί δυστυχισμένους. Γιά ὅλους
αὐτούς φρόντισε ὁ Πατριάρχης. Καί τί δέν ἔκανε νά τούς ἀνακουφίσει!
Ἵδρυσε ξενοδοχεῖα, πτωχοκομεῖα, νοσοκομεῖα, τά ὁποῖα συντηροῦσε ἡ Ἐκκλησία καί πανδοχεῖα στά
ὁποῖα φιλοξενοῦνταν γιά μεγάλο ἣ μικρό διάστημα ντόπιοι καί ξένοι. Ἵδρυσε, ἀκόμη, ἑπτά μαιευτήρια γιά τίς
ἐγκαταλελειμμένες γυναῖκες, σέ διαφόρους τόπους τῆς πόλεως, μέ κρεβάτια, στρώματα, τροφές καί καθετί
ἄλλο, πού χρειαζόταν. Ἔχτισε καί ἀρκετά Μοναστήρια, ὅπου συχνά πήγαινε καί ἔλεγε στούς Μοναχούς νά
προσεύχονται κι ἐκεῖνοι γιά τήν δική του ψυχική ὠφέλεια. Γιά τήν συντήρηση ὅλων τῶν ἱδρυμάτων ἔφτιαξε καί
φιλανθρωπικό στόλο. Ἀγόρασε μέ χρήματα τῆς Ἐκκλησίας 13 πλοῖα, πού μετέφεραν συνεχῶς τρόφιμα γιά τούς
φτωχούς τῆς περιοχής του.
Ὅλους τούς ἐλεοῦσε. Ἀκόμα κι ἐκεῖνους πού δέν εἶχαν βαπτιστεῖ καί δέν ἦταν Χριστιανοί! Δέχτηκε πρόσφυγες! Νοιάστηκε γιά τούς δούλους. Ἀγωνίστηκε καί κατόρθωσε νά τούς ἀπελευθερώσει!
Ἀκόμη φρόντισε γιά τήν ἀπονομή τῆς δικαιοσύνης. Ἔκανε τά πάντα γιά τήν ἀποκατάσταση τῶν ἀδικουμένων καί τήν προστασία τῶν ἀδυνάτων.
Συχνά μιλοῦσε γιά τόν θάνατο, γιά τή μετάνοια, γιά τό μεγάλο ταξίδι. Εἶχε πῇ, μάλιστα, νά σκάψουν καί
νά χτίσουν τόν τάφο του, ἀλλά νά τόν ἀφήσουν μισοτελειωμένο. Καί κάθε φορά πού θά ἦταν σέ κάποια
γιορτή, ντυμένος μέ πολλή δόξα καί τιμή, νά τοῦ ἔλεγε κάποιος:
«Δέσποτα, πρόσταξε νά τελειώσουν τόν τάφο
σου, γιατί δέν ξέρεις τί ὥρα θά σέ βρεῖ ὁ θάνατος»!

Ἦταν ἁπλός καί ταπεινός σέ ὅλα.

Ζοῦσε πολύ λιτά καί φτωχικά.

Τότε η Εκκλησία ήταν ανεξάρτητη οικονομικά. Είχε πόρους ιδικούς της και δεν είχε ανάγκη συμπαραστάσεως της πολιτείας. Σε δύσκολες μέρες ημπορούσε να κυβέρνηση τον λαό. Δημιουργούσε νοσοκομεία, θεραπευτήρια, εκπαιδευτήρια και πρακτικά εβοηθούσε τους ανθρώπους.

Σ εκείνες τις ημέρες έδειξε τόσο πολύ την αμίμητη ελεημοσύνη του ο Άγιος, ώστε δικαίως ωνομάσθη «Ελεήμων».

Τον μέν βίο του ημπορεί να μελετήση ο καθένας μας· εκείνο όμως πού θέλομε να τονίσωμε και πού είναι ωφέλιμο για μάς είναι ο ακριβής τρόπος της συμπάθειας προς τον πλησίον, πού είναι ο ένας πόλος του προορισμού του ανθρώπου.

(στοιχεία από το άρθρο:Η ολοκλήρωση στον μοναχισμό· Μνήμη Αγίου Ιωάννου του Ελεήμονος (12 Νοεμβρίου) Πηγή: Γέροντος Ιωσήφ, Διδαχές από τον Άθωνα, Ψυχωφελή Βατοπαιδινά 8, γ’ Έκδοσις, Έκδοσις Ιεράς Μεγίστης Μονή του Βατοπαιδίου, Άγιον Όρος 1999. εδώ ολόκληρο το άρθρο)

και από το κατηχητικό βοήθημα της Ι. Μητροπόλεως Μεσσηνίας, εδώ ολόκληρο το κείμενο σε PDF kivotos_kk05.pdf

Η Κοίμηση του Αγίου

Την εποχή εκείνη η Αλεξάνδρεια έπεσε στα χέρια των Περσών. Έτσι ετοιμαζόταν ο Πατριάρχης να επιστρέψει στην Κύπρο. Μόλις έφθασε στην Κύπρο, διέταξε να γράψουν την διαθήκη του. Όταν τελείωνε την ανάγνωση της διαθήκης του, εκοιμήθη ο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων.

Ήταν το έτος 619. Είχε ηλικία εξήντα τεσσάρων χρονών. Όταν έβαλαν το λείψανο του Αγίου μέσα σ’ έναν τάφο, που είχαν θαφτεί προηγουμένως δύο άλλοι επίσκοποι, έγινε το έξης θαυμαστό γεγονός. Παραμέρισαν τα δύο λείψανα και άφησαν στη μέση αδειανό χώρο για να βάλουν το λείψανο του Αγίου !»

επιμέλεια Alexia-momyof6

antexoume.wordpress