Αποσπάσματα
««Με αφορμή
την επίσκεψη του Πάπα στην Κύπρο, δημοσιεύουμε σήμερα κείμενο του Αρχ. Γεωργίου Καψάνη, Ηγουμένου της Ιεράς
Μονής Γρηγορίου Αγίου Όρους, το δεύτερο μέρος (από τρία που θα έχουν
δημοσιευθεί έως 3/6/2010) μελέτης που έγραψε το 1978, γιατί πιστεύουμε ότι εάν
γνωρίζουμε τις τοποθετήσεις του Παπισμού αλλά και τις θέσεις της Ορθοδοξίας,
ελαχιστοποιείται ο κίνδυνος να αλλοιωθούν οι συνειδήσεις μας, ενώ αποφεύγουμε
και τον κίνδυνο της μισαλλοδοξίας».
(Β’ ΜΕΡΟΣ)
«Μετά την σύντομον αυτήν
ανάλυσιν δυνάμεθα να κατανοήσωμεν διατί οι Ορθόδοξοι εξεδήλωσαν
τόσον ζωηράν αντίθεσιν προς τας δυτικάς κακοδοξίας από της εμφανίσεώς των.
Ο Κύριος δεν
έχυσε το Πανάγιον αίμα Του, δια να ιδρύση εν θρησκευτικόν ανθρωποκεντρικόν σύστημα, ένα θρησκευτικόν ολοκληρωτισμόν.
Δια του παπισμού κατισχύει ο νόμος του ανθρώπου έναντι της πίστεως εις τον
Ιησούν Χριστόν και έτσι γίνεται μετάθεσις από της ελπίδος του ευαγγελίου εις
έτερον ευαγγέλιον
«κατ’ άνθρωπον».
Δι’ αυτό και όλοι οι άγιοι και
θεολόγοι της Εκκλησίας μας ωμίλησαν με πολύ αυστηράν γλώσσαν δια τον
παπισμόν αισθανόμενοι την ουσιώδη εκτροπήν ή και ανατροπήν του ευαγγελίου του
Χριστού από τους δυτικούς.»
+++
«Κατά
των αντιευαγγελικών και αντιπαραδοσιακών παπικών
πλανών ηγωνίσθησαν και έτεροι διαπρεπείς ιεράρχαι, ιερωμένοι, μοναχοί
και λαϊκοί της Αγιωτάτης Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, εν οις ο Ιωσήφ
Βρυέννιος, ο άγιος Μάρκος Εφέσου ο Ευγενικός, ο όσιος Μελέτιος ο Γαλησιώτης ο
ομολογητής και έτεροι πολλοί επισφραγίσαντες την ομολογίαν των και δια
πολλών διωγμών, βασανιστηρίων, φυλακίσεων, εξοριών
και θανάτων, τους οποίους υπέστησαν, χάριν της Αληθείας. Του οσίου
Μελετίου ο λατινόφρων αυτοκράτωρ Μιχαήλ Η’ ο Παλαιολόγος έκοψε την γλώσσαν,
του δε οσίου Γαλακτίωνος του Γαλησιώτου εξώρυξε τους οφθαλμούς δια
πεπυρακτωμένου σιδήρου λόγω της πεπαρρησιασμένης αντιπαπικής ομολογίας των.»
+++
«Οι
άγιοι και θεολόγοι της Τουρκοκρατίας ήσαν
επίσης αυστηροί στηλιτευταί των παπικών αιρέσεων.
Ο άγιος ισαπόστολος Κοσμάς
ο Αιτωλός, γνωστός δια τον
αποστολικόν του ζήλον, την αγιότητα και τον μαρτυρικόν θάνατον δεν εδίστασε να
χαρακτηρίση τον πάπαν ως «Αντίχριστον». «Ο
αντίχριστος είνε· ο ένας είνε ο πάπας και ο έτερος είνε αυτός οπού είνε εις το
κεφάλι μας, χωρίς να ειπώ το όνομά του το καταλαβαίνετε, μα λυπηρόν είνε να
σας ειπώ, διότι αυτοί οι αντίχριστοι είνε εις την απώλειαν». (Αυγ.
Καντιώτου, Μητροπ. Φλώρ. «Κοσμάς ο Αιτωλός», Αθήναι, 1971, σελ. 270-271)
Ο εν Θεολόγοις όσιος και εν οσίοις Θεολόγος Νικόδημος ο Αγιορείτης χαρακτηρίζει
το βάπτισμα των παπικών ως «μόλυσμα». (Θεοκλ. Διονυσιάτου, «Ο Αγιος Νικόδημος
ο Αγιορείτης», Αθήναι 1959, σελ. 286)
Ο Ευγένιος Βούλγαρις χαρακτηρίζει την παπωσύνην ως Νέαν Βαβυλώνα:
«Η παπωσύνη διέστρεψε πολλά των αποκεκαλυμμένων δογμάτων, συνδιαστρέψασα αυτό
το Πνεύμα του Χριστιανισμού, επενόησε δε άλλα νέα αντιευαγγελικά δόγματα, δι’
ών κατεπάτησε την συνείδησιν και την διάνοιαν, ενεφύσησε την μισαλλοδοξίαν,
ενέβαλε διχόνοιαν μεταξύ λαών και βασιλέων και πραγματικώς απεδείχθη νέα κατά
την αποκάλυψιν Βαβυλών» (Ευγενίου Βουλγάρεως, «Θεολογικόν», Βενετία 1872, σελ.
λστ’)»
+++
«Οι
ορθόδοξοι εμμένοντες πιστοί εν τη αποστολική παραδόσει και τη πράξει της
Εκκλησίας των επτά Οικουμενικών Συνόδων,
«υπέρ του κοινού κτήματος του πατρικού θησαυρού της υγιαινούσης πίστεως
εστήκαμεν αγωνιζόμενοι» (Μ. Βασιλείου, Επιστ. 243, Εγκύκλιος, σελ. 40).
Ανατρέχοντες εις τους Πατέρας και τας Οικουμενικάς Συνόδους -κατά
την εγκύκλιον- πληροφορούμεθα ότι ουδέποτε εθεωρήθη ο επίσκοπος Ρώμης ως η
ανωτάτη αρχή και αλάνθαστος κεφαλή της Εκκλησίας… μόνος δε και αιώνιος αρχηγός και κεφαλή
αθάνατος της Εκκλησίας εστίν ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός… (Ι.
Καρμίρη «Δογματικά και συμβολικά μνημεία», τ. Β’, Αθήναι 1953, σελ. 938, παρ. 4)
Η ορθόδοξος ανατολική και καθολική
του Χριστού Εκκλησία, εκτός του αφράστως ενανθρωπήσαντος Υιού και
Λόγου του Θεού, ουδένα άλλον γινώσκει αλάθητον επί γης υπάρξαντα· και αυτός ο απόστολος Πέτρος, ούτινος διάδοχος
οίεται είναι ο πάπας, τρις ηρνήθη τον Κύριον, και ηλέγχθη δις υπό του αποστόλου Παύλου ως μη ορθοποδών προς την αλήθειαν
του Ευαγγελίου.»
+++
«Ενώ
η Ορθόδοξος Εκκλησία διατηρεί την ευαγγελικήν πίστιν ανόθευτον, «η νυν
Ρωμαϊκή εστίν Εκκλησία των καινοτομιών, της
νοθεύσεως των συγγραμμάτων των
εκκλησιαστικών Πατέρων και της παρερμηνείας της τε Αγίας Γραφής και των όρων
των αγίων Συνόδων διό και ευλόγως και δικαίως απεκηρύχθη και
αποκηρύσσεται, εφ’ όσον αν εμμείνη εν τη πλάνη αυτής. «Κρείσσων γαρ επαινετός
πόλεμος», λέγει και ο θείος Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός «ειρήνης
χωριζούσης Θεού» (Ι. Καρμίρη «Δογματικά και συμβολικά μνημεία», τ. Β’, Αθήναι
1953, σελ. 942, παρ. 20).
Αι καινοτομίαι του παπισμού περί την πίστιν και το διοικητικόν της Εκκλησίας πολίτευμα είναι «σπουδαίαι
και αυθαίρετοι», αναφέρονται «εις ουσιώδη κεφάλαια της πίστεως και του
διοικητικού συστήματος της Εκκλησίας και προφανώς αντικείμεναι εις το
εκκλησιαστικόν καθεστώς των εννέα πρώτων αιώνων, ποιούσιν αδύνατον την
ποθητήν ένωσιν των Εκκλησιών· αφάτου δε λύπης πληρούται πάσα ευσεβής και
ορθόδοξος καρδία βλέπουσα την παπικήν Εκκλησίαν εμμένουσαν υπεροπτικώς εν αυταίς και ήκιστα συντελούσαν
εις τον ιερόν της ενώσεως σκοπόν δι’ αποπτύσεως των αιρετικών
τούτων καινοτομιών και επανόδου εις το αρχαίον καθεστώς της μιας,
αγίας, καθολικής και αποστολικής του Χριστού Εκκλησίας, ης μέρος τότε και
αυτή απετέλει» (Ι. Καρμίρη «Δογματικά και συμβολικά μνημεία», τ. Β’, Αθήναι
1953, σελ. 942, παρ. 21).»
+++
«Η
αυστηρότης αυτή των
Ορθοδόξων Πατέρων και Θεολόγων είναι φιλάνθρωπος, διότι υποδεικνύει
την σοβαρότητα της ασθενείας του παπισμού και δεν καθησυχάζει αυτόν με
ανθρωπιστικά ηρεμιστικά. Όσοι πράγματι αγαπούν, δεν φοβούνται να ειπούν την
αλήθειαν, διότι μόνη η αλήθεια σώζει. Όσοι δεν αγαπούν ή αγαπούν
υποκριτικώς, κρύπτουν την αλήθειαν δι’ ιδιοτελείς σκοπούς.
Η αυστηρά αλλά φιλάνθρωπος αυτή γλώσσα των Ορθοδόξων υπαγορεύεται
και από την επιθυμίαν των να μείνουν πιστοί εις το
Ευαγγέλιον του Χριστού και τους θεοφόρους Πατέρας.
Είναι μεγάλη ευλογία και μέγα προνόμιον να είσαι Ορθόδοξος, αλλά συγχρόνως
είναι και μεγάλη ευθύνη.
Αυτή η υψηλή συνείδησις ευθύνης έκαμε
τους ορθοδόξους ομολογητάς να μη παραιτούνται από τον σταυρόν της ορθοδόξου
ομολογίας και όταν ακόμη εκινδύνευεν η ζωή των ή η πατρίς των.»
(Απόσπασμα από το βιβλίο «Ορθοδοξία και Παπισμός», ΙΕΡΑ ΜΟΝΗΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ 1978)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου