Όσες ψυχές είναι οκνηρές
και αποφεύγουν τους κόπους και δεν επιζητούν τον αγιασμό της καρδιάς από
αυτήν εδώ τη ζωή, όχι εν μέρει, αλλά ολοκληρωτικά, αυτές ας μη ελπίζουν να
κοινωνήσουν το Άγιο Πνεύμα και ν’ απαλλαγούν από τα πάθη της κακίας· αυτές κι’
αν αξιωθούν τη Θεία Χάρη, επειδή ξεγελιούνται από
την κακία, αφήνουν κάθε πνευματική φροντίδα, διότι απολαμβάνουν λίγη
πνευματική γλυκύτητα.
Έτσι οι ψυχές αυτές είναι
εύκολο να πέσουν σε έπαρση, διότι δεν αγωνίζονται να φτάσουν την τέλεια
απάθεια.
Και καθώς αρκούνται στη λίγη
αυτή ενίσχυση της Χάρης και προκόβουν όχι στην ταπείνωση, αλλά στην έπαρση,
απογυμνώνονται κάποτε κι’ από το χάρισμα που έλαβαν.
Γιατί η ψυχή, που αγαπά αληθινά τον Θεό, κι’ αν
ακόμη μυριάδες αρετές κατορθώσει, έχει τέτοια μετριοφροσύνη, σαν να μην έχει
αρχίσει ακόμη να ζει κατά το θέλημα του Θεού και νοιώθει απληστία και έρωτα για
τη Θεία αγάπη που εμπνέει ο Δεσπότης Χριστός.
Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου