«Ἀλλὰ γιατί οἱ ἄνθρωποι προτιμοῦν
νὰ πορευθοῦν καὶ νὰ μείνουν στὸν ἁμαρτωλὸ καὶ ξεκομμένο ἀπ’ τὸν Θεὸ αὐτὸ κόσμο
καὶ ὄχι κοντά Του; Γιατί, ἁπλούστατα, ἔχουν τὴν ἐντύπωση
πὼς θὰ ζήσουν ἐκεῖ καλύτερα! Μὲ ἀνέσεις, μὲ γλέντια, μὲ διασκεδάσεις
κάθε εἴδους, μὲ ἐλευθερία στὰ πάντα, μὲ ἀπολαύσεις καὶ ἡδονὲς κάθε λογῆς. Δέστε, πάλι, τὴν παραβολὴ τοῦ ἀσώτου…
Στὸ τέλος, βέβαια, δὲν ἀπολαμβάνουν τίποτ’ ἄλλο,
παρὰ τὰ ξυλο - κέρατα τῆς ἁμαρτίας. Τὰ ξυλοκέρατα ἔχουν στὴ γεύση κάποια
γλυκύτητα. Ὅμως δὲν εἶναι στὸ τέλος τίποτ’ ἄλλο, παρὰ μιὰ ξυλώδης οὐσία τελείως
ἀκατάλληλη, γιὰ νὰ θρέψει τὸν ἄνθρωπο.
Τὸ ἴδιο ἀποτελοῦν τά φθαρτὰ καὶ ὑλικὰ πράγματα
τοῦ κόσμου, ποὺ ὄχι μόνο δὲν χορταίνουν τὶς ἀναζητήσεις τῆς ψυχῆς μας, ἀλλὰ
μεγαλώνουν πιὸ πολὺ τὴν πείνα καὶ τὴ δίψα μας. Καὶ στὸ τέλος ὁδηγοῦν στὸν
θάνατο ἀπὸ πνευματικὸ λιμό! Ὁ Ἅγ. Ἰω. Χρυσόστομος
λέει πὼς «οἱ χαρὲς ποὺ δίνει ὁ κόσμος, ἀρχίζουν ἀπ’ τὴ γλυκύτητα καὶ τελειώνουν
στὴν πίκρα»!
Ἀπ’ αὐτόν, λοιπόν, τὸν κόσμο
θέλει νὰ διαχωρίσουμε τὴ θέση μας ὁ Χριστός. Νὰ τὸν ἀπομακρύνουμε ἀπὸ κοντά
μας, νὰ τὸν ἀπορρίψουμε. Λένε πολὺ σωστὰ πὼς «ὅσο περισσότερο
ζητοῦμε τὸν κόσμο, τόσο λιγότερο θὰ λάβουμε τὸν οὐρανό». Ἢ πὼς «ἡ μεγαλύτερη ἀδυναμία
μας ὀφείλεται στὸ ὅτι δὲν χωριζόμαστε ἀπ’ τὸν κόσμο»».
Απόσπασμα από το άρθρο: «Μέσα
στον κόσμο, αλλ’ όχι μέσα μας ο κόσμος (Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος)».
(Πηγή: «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ»
4/2/2011)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου