«Αυτοί ήταν οι καλικάντζαροι …
Τώρα χάθηκαν, δεν τους βλέπουμε ούτε
τους ακούμε… τότε τα παιδιά τους τρέμανε τέτοιες μέρες. προσέχαμε μην
μπουν στα σπίτια και μας μαγαρίσουν τα λουκάνικα και τα άλλα γιορτινά φαγητά,
μην βγούμε βράδυ από το σπίτι και πάθουμε συγκοπή από τον φόβο μας…
Περιμέναμε πότε θα ΄ρθουν τα Φώτα, να αγιάσει ο παπάς τα νερά και να χαθούν από την γη,
να ηρεμήσουμε και εμείς…
-Τώρα χάθηκαν οι καλικάντζαροι, γιατί
γίναμε εμείς καλικάντζαροι, αποτελείωσε την διήγηση ο θείος μου… και
ίσως να μην έχει άδικο…
********
Αυτά μας διηγούνταν η γιαγιά τέτοιες μέρες στο χωριό… και μας
δημιουργήθηκε η πεποίθηση ότι μόνο ευχάριστοι στην
όψη και στην παρουσία δεν ήταν αυτοί οι καλικάντζαροι…
Και πραγματικά απορώ πώς διείσδυσαν τόσο
εύκολα στην ζωή μας και στην ζωή των παιδιών μας… και τους
«ανοίγουμε» την πόρτα, τους μπάζουμε στα σπίτια μας και διασκεδάζουν τα
παιδιά με τέτοιες φιγούρες… και τα μεταμφιέζουμε
σε τέτοια πλάσματα, στις σχολικές γιορτές…ίσως θα έπρεπε να το
ξανασκεφτούμε, γνωρίζοντας το πραγματικό,
δαιμονικό τους πρόσωπο, αν είναι ό,τι καλύτερο για να τους
προσκαλούμε στην ζωή μας και στην ζωή των παιδιών μας αυτές τις Άγιες Ημέρες…
Υπάρχουν τόσες άλλες, αγιασμένες μορφές για να παρουσιάσουμε στα παιδάκια: ο νεογέννητος Χριστός, η μανούλα
Παναγία, ο προστάτης τους ο Ιωσήφ, ο πραγματικός άγιος Βασίλειος… ο Πρόδρομος ο
Βαπτιστής και τα έθιμα των Φώτων… και τόσες άλλες όμορφες και ωφέλιμες
παραδόσεις…
Γιατί να προσκαλούμε στην ζωή τους τέτοιες άσχημες και δαιμονικές
παρουσίες, που μόνο τα όνειρά τους στοιχειώνουν και την ψυχούλα τους
μαυρίζουν;…
Ας γεμίσουμε τις ψυχούλες τους με ομορφιά και Φως, από
εκείνο που έλαμψε εκείνη την Άγια Νύχτα…».
Απόσπασμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου