Για την αγάπη προς τους φτωχούς

Ελάτε λοιπόν, αδελφοί, ας περιφρονήσουμε τα πρόσκαιρα και ας φροντίσουμε για τα αιώνια αγαθά, που έχει υποσχεθεί σ’ εμάς ο Θεός. Ας σπεύσουμε πριν να σκοτεινιάσει, πριν να διαλυθεί η πανήγυρη. Ας κάνουμε για τους εαυτούς μας φίλους, χρησιμοποιώντας τον άδικο πλούτο (Λουκ. 16, 9).

Ας αποκτήσουμε μάρτυρες πολλούς φτωχούς. Από αυτούς ας αγοράσουμε λάδι (πρβλ. Ματθ. 25, 9) και ας το στείλουμε από πριν· διότι αυτοί είναι που πωλούν το λάδι για τα λυχνάρια· οι χήρες, τα ορφανά, οι αδύνατοι, οι ανάπηροι, οι χωλοί, οι τυφλοί, οι λεπροί, και όλοι οι φτωχοί που κάθονται στις πόρτες των εκκλησιών.

Αυτούς ας τους φροντίσουμε· διότι αυτοί συμφιλιώνουν τον Κριτή μ’ εμάς. Αυτούς που έρχονται σ’ εμάς, ας μην τους αποφύγουμε, αλλά ας τους συναντήσουμε με χαρά, σ’ εκείνους όμως που δεν έχουν τη δύναμη να έρθουν, ας στείλουμε βοήθεια. Αυτό είναι ανώτερο από το πρώτο.

Ο καθένας ας εξετάζει στις εκκλησίες, μήπως υπάρχει κάποιος φτωχός ή ξένος, και όταν τον βρει, ας φροντίσει να τον πάρει στο σπίτι του, και ας τον ανακουφίσει. Ας σπεύδει ο καθένας να αρπάξει τον φτωχό, πριν από όλους αυτούς που θέλουν να το κάνουν· και διότι μαζί με τον φτωχό έρχεται μέσα στο σπίτι ο Χριστός, ο οποίος έγινε φτωχός για χάρη μας (B΄ Κορ. 8, 9)· με τέτοιες δηλαδή θυσίες ευχαριστείται ο Θεός (Εβρ. 13, 16).

Και αν αυτός που δέχεται προφήτη, παίρνει ανταμοιβή προφήτη (Ματθ. 10, 41), τι μισθό λοιπόν παίρνει αυτός που υποδέχεται τον ίδιο τον Χριστό; Είναι φανερό ότι παίρνει μισθό αυτά που έχουν γραφεί· «όσα μάτι δεν τα είδε, και αυτί δεν τα άκουσε, και νους ανθρώπου δε συνέλαβε», [ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη] (Α΄ Κορ. 2, 9).

Αυτός που βάζει τον φτωχό στο σπίτι του, φιλοξενεί τον Χριστό που είπε· «Είναι μακάριοι οι ελεήμονες», [μακάριοι οἱ ἐλεήμονες] (Ματθ. 5, 7). «Αυτός που δίνει ελεημοσύνη στον φτωχό, δανείζει στον Θεό», [δανείζει Θεῷ ὁ ἐλεῶν πτωχόν] (Παροιμ. 19, 17) που είπε· «Αυτό που κάνατε σε έναν από τους ασήμαντους αδελφούς μου, σ’ εμένα το κάνατε», [ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε] (Ματθ. 25, 40). Αυτός που δέχεται τον ξένο κάτω από τη στέγη του, υποδέχεται τον Χριστό που είπε· «Ο Υιός του Θεού δεν έχει που να γείρει το κεφάλι του», [ὁ δὲ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἔχει ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ] (Λουκ. 9, 58).

Αυτά και τα παρόμοια μ’ αυτά είναι καρποί της μετάνοιας, και στεφάνι και καύχημα και δόξα των Χριστιανών. «Ας μην καυχιέται ο σοφός για τη σοφία του, ούτε ο δυνατός για τη δύναμή του αλλά απεναντίας, καθένας που καυχιέται, ας καυχιέται εν Κυρίω», [μὴ καυχάσθω ὁ σοφὸς ἐν τῇ σοφίᾳ αὐτοῦ, καὶ μὴ καυχάσθω ὁ ἰσχυρὸς ἐν τῇ ἰσχύϊ αὐτοῦ, καὶ μὴ καυχάσθω ὁ πλούσιος ἐν τῷ πλούτῳ αὐτοῦ] (Ιερ. 9, 23· Α΄ Βασιλ. 2, 10), [ὁ καυχώμενος ἐν Κυρίῳ καυχάσθω] (Α΄ Κορ. 1, 31· Β΄ Κορ. 10, 17).

Καύχημα μάλιστα των Χριστιανών είναι η εντολή του. Καύχημα των Χριστιανών είναι οι διδασκαλίες των Αποστόλων και των Προφητών. Καύχημα των Χριστιανών είναι η ταπεινοφροσύνη, η συναίσθηση της πνευματικής φτώχειας και η υπακοή. Καύχημα των Χριστιανών είναι η ψαλμωδία που συνοδεύεται από κατάνυξη. Καύχημα των Χριστιανών είναι η μετάνοια που συνοδεύεται από δάκρυα. Καύχημα των Χριστιανών είναι η πραότητα που συνοδεύεται από ησυχία, και το να σκύβουν αυτοί μπροστά σε όλους και να τους προσκυνούν.

Καύχημα των Χριστιανών είναι να πλύνουν τα πόδια των αδελφών. Καύχημα των Χριστιανών είναι το να λέει κανείς στον άλλο «Συγχώρησε με, σου έφταιξα». Καύχημα των Χριστιανών είναι η φιλοξενία και η συμπόνια. Καύχημα και σωτηρία των Χριστιανών είναι το να τρώνε πάντοτε μαζί τους στο τραπέζι τους φτωχοί και ορφανοί και ξένοι· διότι από αυτό το σπίτι ποτέ δε θα απομακρυνθεί ο Χριστός.

Καύχημα των Χριστιανών είναι το να μη φτάνει ο ήλιος στη δύση του, ενώ εξακολουθεί η οργή κάποιου (πρβλ. Εφεσ. 4, 26), ούτε να κοιμηθεί κανείς έχοντας έχθρα εναντίον κάποιου. Καύχημα και στεφάνι των Χριστιανών είναι να υπομένει κανείς τις θλίψεις και να μην αγανακτεί· ένας τέτοιος άνθρωπος είναι φίλος αυτού που είπε ότι «η θλίψη σας θα μετατραπεί σε χαρά», [ἡ λύπη ὑμῶν εἰς χαρὰν γενήσεται] (Ιω. 16, 20).

Καύχημα των Χριστιανών είναι να επισκέπτεται κανείς αυτούς που βρίσκονται στη φυλακή, δηλαδή αυτούς που ζουν στα σπήλαια και στα βουνά και στις οπές της γης (πρβλ. Εβρ. 11, 38), σαν αληθινός μαθητής αυτού που είπε· «ήμουν στη φυλακή, και ήρθατε σ’ εμένα», [ἐν φυλακῇ ἤμην καὶ ἤλθετε πρός με] (Ματθ. 25, 36).

Καύχημα των Χριστιανών είναι να έχουν πάντοτε στη μνήμη τους τον Θεό και τη μεγάλη μέρα της κρίσης. Και γιατί δε λέω τα μεγαλύτερα; Καύχημα και έπαινος και σωτηρία των Χριστιανών είναι η ομολογία της ορθής πίστης, και το να μη συμφωνεί κανείς και να μη γίνεται φίλος μ’ αυτούς που φρονούν τα αντίθετα, αλλά να τηρεί την εντολή και την παρακαταθήκη άσπιλη (πρβλ. Α΄ Τιμ. 6, 14 και 20), άψογη και ανόθευτη από κάθε αίρεση, ως την παρουσία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Διότι αυτόν τον Χριστιανό, όταν τον δει ο Κύριος, θα πει· «Να, αληθινός Ισραηλίτης, δηλαδή Χριστιανός, στον οποίο δεν υπάρχει δόλος», [Ἴδε ἀληθῶς Ἰσραηλίτης ἐν ᾧ δόλος οὐκ ἔστι], (Ιω. 1, 48). Γι’ αυτά πρέπει να καυχόμαστε, αδελφοί, και όχι για άμαξες και για άλογα και για εξουσία και για πλούτο.

Οσίου Εφραίμ του Σύρου. Έργα. τ. Ε΄.
μετ. Κωνσταντίνου Γ. Φραντζολά.
εκδ. Το Περιβόλι της Παναγίας, εκδ. Α΄ 1994.

greekdownloads.wordpress