«Ο δεύτερος
καρπός της αγάπης προς τον πλησίον μας είναι η
συμπόνια στη συμφορά και στη δυστυχία του. Αυτός που αγαπάει αληθινά,
όταν βλέπει τον άλλο βυθισμένο στη φτώχεια, είναι αδύνατον να μην τον
σπλαχνιστεί και να μην τον βοηθήσει, γιατί «η αγάπη χρηστεύεται». Βλέπει τον
πεινασμένο και τον τρέφει. Βλέπει το διψασμένο και τον ποτίζει, τον ξένο και
τον φιλοξενεί, τον άρρωστο και τον επισκέπτεται, το φυλακισμένο και τον
παρηγορεί. Με λίγα λόγια, σε κάθε συμφορά βοηθάει και συντρέχει.
Σ’ αυτόν που αγαπάει, τα σπλάχνα του και η καρδιά του επαναστατούν,
καθώς βλέπει το συνάνθρωπο του πεσμένο σε κάποια συμφορά. Έτσι έκανε και ο φιλάνθρωπος Θεός. Είδε τον
άνθρωπο, που τόσο αγαπάει, σε μεγάλη δυστυχία και τον σπλαχνίστηκε. Έστειλε τον
μονογενή του Υιό στον κόσμο για ν’ αναζητήσει και να σώσει το χαμένο πρόβατο.
Απ’ όλα αυτά συμπεραίνουμε, ότι οι άνθρωποι που κάνουν ή σκέφτονται να κάνουν κακό στον πλησίον τους,
και οι άλλοι που αδιαφορούν για τις
δυστυχίες του, δεν έχουν στην καρδιά τους αγάπη. Σ’ αυτούς ανήκουν όσοι
πλούσιοι σπαταλούν χωρίς να λογαριάζουν τους φτωχούς. Αυτοί αγαπούν τα πάθη
τους και όχι τον πλησίον. Και αφού δεν έχουν αγάπη στον πλησίον τους, ούτε
και τον Θεό αγαπούν.
Ας γίνουμε πραγματικοί άνθρωποι αγάπης, και τότε θα είμαστε αληθινοί
και όχι ψεύτικοι χριστιανοί. Γιατί απ’ αυτό γνωρίζεται ο αληθινός χριστιανός. «Ἐν
τούτῳ γνώσονται πάντες», διδάσκει ο Κύριος, «ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐστε, ἐὰν ἀγάπην ἔχητε
ἐν ἀλλήλοις» (Ιω. 13, 35).
+++
Όλοι μας χάσαμε με την παρακοή τον
Παράδεισο. Λυτρωθήκαμε όμως με το αίμα του Χριστού, του Υιού του Θεού, «τοῦ ἀγαπήσαντός
ἡμᾶς καὶ παραδόντος ἑαυτὸν ὑπὲρ ἡμῶν» (Γαλ. 2, 20). «Αγαπήσωμεν», λοιπόν, «αλλήλους».
Ολους μας αγάπησε ο Θεός τόσο, «ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν,
ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον» (Ιω. 3, 16)
«Αγαπήσωμεν», λοιπόν, «αλλήλους»».
Απόσπασμα
Άγιος Τύχων του Ζαντόνσκ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου