Η παγίδα που στήνει κάθε φορά το ΔΝΤ στις διαπραγματεύσεις

Προσπαθούν να μας «βοηθήσουν» όπως μπορούν οι δανειστές μας. Αν δεν συμφωνούμε με την κακή τους πρόταση, μας φέρνουν χειρότερη για να μάθουμε να λέμε "ναι σε όλα". Αυτό το κάνουν από το 2010.

Όχι ότι εμείς είμαστε οι καλοί της υπόθεσης. Θα έπρεπε να έχουμε προχωρήσει στο ξήλωμα του κομματισμού, αλλά αυτό θα σήμαινε το τέλος του παρόντος πολιτικού και επιχειρηματικού σκηνικού.

Βρήκαν μία χώρα εθισμένη στον πολιτικό φανατισμό, στα ψέματα, στην υποδούλωση σε ότι λένε οι ξένοι, σε ότι της σερβίρουν ως πρότυπα απ' έξω, μία χώρα Χαλαρή και την χτυπάν σαν το χταπόδι.

Η Χρεοκοπία δεν μας τράνταξε....Δεν μας ξύπνησε να θυμηθούμε τις αρχές και τις αξίες μας και να σοβαρευτούμε. Αντί να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, πάμε και γλεντάμε την υποδούλωσή μας. Οικονομική, ηθική, πνευματική.

>>>>>>>>>>>>>>>>>> 

Στη διαπραγματευτική παγίδα που χρησιμοποιεί διαχρονικά το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έπεσε και πάλι η κυβέρνηση, όπως παρατηρούσαν πηγές που έχουν συμμετάσχει στις συζητήσεις τα τελευταία χρόνια.

Όπως έλεγαν, πάγια τακτική της τρόικας, και ιδιαίτερα του ΔΝΤ, κάθε φορά που διακόπτονται οι συζητήσεις, είναι να επανέρχεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με μια χειρότερη πρόταση από την προηγούμενη.

Η σκληρή αυτή τακτική έχει σκοπό να αποθαρρύνει την άλλη πλευρά, καθιστώντας σαφές ότι δεν υπάρχει περίπτωση να βρει κάτι καλύτερο εάν απορρίψει την πρόταση που βρίσκεται μπροστά της. Χρησιμοποιήθηκε δε κατά κόρον το 2015, όταν κατά τις μακρόσυρτες διαπραγματεύσεις της με την τρόικα η ελληνική κυβέρνηση οδήγησε τα πράγματα στα άκρα χάνοντας διαρκώς έδαφος στο μεταξύ.

Αυτός άλλωστε ήταν και ένας από τους λόγους που τον Ιανουάριο του 2016 στο blog της Νομικής Σχολής του Χάρβαρντ η περίπτωση της Ελλάδας παρουσιάστηκε ανάμεσα στις 10 χειρότερες διαπραγματευτικές τακτικές του 2015.

Στην προκειμένη περίπτωση, ενώ οι διαπραγματεύσεις είχαν καταλήξει σε ένα σημείο, η απόφαση της κυβέρνησης να ξαναθέσει το θέμα του χρόνου εφαρμογής των περικοπών στις συντάξεις οδήγησε την άλλη πλευρά να ανοίξει και πάλι θέματα που υποτίθεται ότι είχαν κλείσει ζητώντας βέβαια περισσότερα από την ελληνική κυβέρνηση.

Το γεγονός ότι τώρα στη συζήτηση έχει προστεθεί και το ζήτημα του χρέους, που στην ουσία αποτελεί αντικείμενο διαπραγμάτευσης μεταξύ Βερολίνου και ΔΝΤ προοιωνίζεται νέες καθυστερήσεις και παλινωδίες.

Γ. ΣΩΖΟΣ

newmoney.gr