Χριστὸς ἀνέστη!
Η ανάσταση του Χριστού μας μαρτυρεί σαφώς, ότι η επαγγελμένη σωτηρία
του κόσμου ολοκληρώθηκε. Η χάρις έλαμψε. Η κατάρα έσβησε. Ο άδης νεκρώθηκε. Ο
Χριστός μας εξαγόρασε από κάθε κατάρα, γιατί έγινε ο ίδιος για μας κατάρα και
πέθανε επάνω στον Σταυρό, θυσία και προσφορά υπέρ των αμαρτιών μας.
Έτσι σήμερα όπως άνοιξε ο Ζωοδόχος Τάφος του Σωτήρος, έτσι άνοιξε και ο
ως σήμερα κλεισμένος παράδεισος, η
Βασιλεία των Ουρανών, που η αμαρτία των προπατόρων και οι δικές μας είχαν
καταστήσει απρόσιτη σε μας.
Κανείς δεν πρέπει πλέον να απελπίζεται. Με πίστη και ελπίδα πρέπει να
προσεγγίζωμε τον Ελεήμονα Κύριό μας, με την βεβαιότητα, ότι θα μας δεχθή, όπως δέχθηκε τον τελώνη, τον ληστή, την
πόρνη.
Η ανάσταση του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού είναι πηγή χαράς. Αληθινής
χαράς. Για κοιτάξετε, πόσο φως ρίχνει στα μυστήρια της ζωής, πόσο φωτίζει
καρδιά και διάνοια.
Η ανάσταση του Χριστού είναι
εγγύηση ότι και μεις θα αναστηθούμε. Είναι ένας αρραβώνας. Η πίστη μας στην
ανάσταση του Χριστού είναι μία μνηστεία. Η μνηστεία μας με την αιώνια ζωή. Τώρα
ο αρραβώνας μας. Στην Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας θα γίνη ο γάμος. «ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται»,
είπε ο Κύριος (Ιωάν. 11, 26). Ο Χριστός έκαμε την αρχή. Θα ακολουθήσωμε. «ἀπαρχὴ Χριστός, ἔπειτα οἱ Χριστοῦ», λέγει
ο άγιος απόστολος Παύλος (Α΄ Κορ. 15, 23).
Πόσο θλιβερή θα ήταν η ζωή μας χωρίς την πίστη και την ελπίδα της
αναστάσεώς μας! Τί είναι ο τάφος χωρίς την ελπίδα της αναστάσεως! Σκοτάδι.
Απελπισία. Πίκρα. Απογοήτευση. Τί δίνει η ανάσταση του Χριστού; Χαρά. Ελπίδα.
Φως. Θάρρος. Ενθουσιασμό. Πόσο δίκιο έχουν οι Πατέρες μας, που ύμνησαν τον
αναστάντα Σωτήρα Χριστό με τα λόγια: «Προσέλθωμεν
λαμπαδηφόροι, τῷ προϊόντι Χριστῷ ἐκ τοῦ μνήματος, ὡς νυμφίῳ. Καί συνεορτάσωμεν
ταῖς φιλεόρτοις τάξεσι Πάσχα Θεοῦ τὸ σωτήριον».
Τώρα είμαστε στον δρόμο. Βαδίζομε για την αιώνια ζωή. Εδώ είμαστε ξένοι
και πάροικοι. Εδώ είναι τόπος ετοιμασίας. Πατρίδα μας είναι η άνω Ιερουσαλήμ, η Εκκλησία των
πρωτοτόκων. Εδώ σπέρνομε. Εδώ εργαζόμαστε εν ιδρώτι του προσώπου μας.
Θλιβόμεθα. Κοπιάζομε. Τους καρπούς θα τους δρέψωμε εις «τας αιωνίους μονάς»,
στον Παράδεισο. Φαίνεται, πως η ζωή στην γη περνάει τόσο γοργά, σαν χείμαρρος.
Σβήνει πριν προφθάσεις να την καταλάβεις. Πριν την γευθείς. Και όμως. Για όσους πιστεύουν στην ανάσταση του
Κυρίου, η γαλήνη και η παρηγοριά της γλυκιάς χαραυγής της κοινής αναστάσεως
της αιωνίου ζωής φωτίζει και τις καρδιές και τις διάνοιες και τα ζοφερά
σκοτάδια, που απλώνει γύρω τους η παγωνιά της αποστασίας και της σαρκολατρικής
ζωής! Όποιος πιστεύει στον Χριστό και στην Ανάστασή Του, ξέρει, ότι οι δίκαιοι την ημέρα της κοινής αναστάσεως
θα λάμψουν σαν τον ήλιο και θα είναι ένδοξοι σαν θεοί.
Γι’ αυτό στον ωραίο του λόγο για την ανάσταση, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ερωτά: «Πού σου θάνατε, το κέντρον», δηλ.
το δηλητήριο, το φαρμάκι σου; Έσβησε. Εχάθη. Ως την ανάσταση του Χριστού η
πίκρα ήταν δική μας. Τώρα η πίκρα είναι του άδη, δηλ. του διαβόλου. Με την
ανάσταση του Χριστού ο άδης πικράθηκε. Πικράθηκε, γιατί καταργήθηκε. Πικράθηκε,
γιατί ενεπαίχθη! Πικράθηκε! Πικράθηκε! "ἰδοὺ
γὰρ ἦλθε διὰ τοῦ Σταυροῦ χαρὰ ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ". Φωτίζου, Φωτίζου
λοιπόν, η νέα Ιερουσαλήμ.
Πώς μετά από αυτά να μην γεμίζει χαρά το στόμα μας και ευφροσύνη η
καρδιά μας, όταν έστω και αμαρτωλοί, ψάλλωμε το: Χριστὸς ἀνέστη;…
… Ναι, αδελφοί. Πρέπει να χαίρωμε. Να χαίρωμεν όλοι. Να σκιρτάμε από
χαρά ολόκληροι.
Και χαίροντες, πρέπει να ευχαριστούμε τον Κύριο. Να υμνολογούμε τον
Αίτιον της Αναστάσεως, τον μόνον ευλογητόν των Πατέρων Θεόν, τον υπερένδοξον
Ιησούν Χριστόν, δια το μέγα και άπειρον έλεός Του.
Και να υμνούμε την Ανάστασή Του.
Και με πίστη ορθή, με αγάπη θερμή, με ελπίδα ακλινή, με το βλέμμα
στραμμένο στου Χριστού την μορφή, εξ όλης ψυχής και εξ όλης καρδίας, με καρδιά
που πιστεύει ακράδαντα και χείλη που ομολογούν χωρίς δισταγμούς, να ψάλλωμε το,
ακόμη και για τους αγγέλους, γλυκύτατο μελώδημα της Εκκλησίας μας, το Χριστὸς ἀνέστη.
Πηγή: Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου,
«Δίψα για Ζωή». Εκδ.: Ι. Μ. Νικοπόλεως, Πρέβεζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου