Η ἁγιότητα εἶναι ἡ δεδομένη κατάσταση τῆς Ὀρθόδοξης ζωῆς.

Απόσπασμα:

«Ἄν θέλαμε νά προσεγγίσουμε τήν Ὀρθοδοξία καί νά τήν ὁριοθετήσουμε, θά μπορούσαμε νά διαπιστώσουμε ὅτι κινεῖται στά πλαίσια τριῶν ἐννοιῶν καί λέξεων. Ἡ Ὀρθοδοξία κινεῖται ἀνάμεσα στή δόξα, στό δόγμα καί στό δεῖγμα. Κατ’ ἀρχήν ἡ Ὀρδοξοξία εἶναι ἡ ἐπί γῆς δόξα τοῦ Τρισαγίου Θεοῦ. Ἡ δόξα τῆς ἄκτιστης Θεότητας ἀποκαλύπτεται μέσα στήν Ὀρθοδοξία μέ τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, μέ τήν ἡσυχαστική παράδοη καί μέ τόν καθημερινό ἀγώνα τῆς ἀρετῆς. Κάθε μυστήριο βιώνεται σά βιωματική καί ἀληθινή ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο.

Σέ κάθε ἱερό μυστήριο ἡ Ἁγία Τριάδα ἀγκαλιάζει τόν ἄνθρωπο, τόν καθαρίζει, τόν ἁγιάζει, τόν φωτίζει καί τόν καθιστᾶ ὅμοιο μ’ Ἐκείνη. Ἀνάλογα μέ τήν ἐλεύθερη διάθεσή του καί τήν προαίρεσή του ὁ ἄνθρωπος ἀπολαμβάνει αὐτή τήν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ καί βυθίζεται στή δόξα της. Μέσα στά μυστήρια ὁ ἄνθρωπος ἑνώνεται μέ τό Θεό καί, ἄν μέν ἔχει ἀγαθή προαίρεση, συνδοξάζεται μαζί Του, ἐάν ὅμως εἶναι ψυχρός καί ἀδιάφορος, αὐτή ἡ ἕνωση δέν τόν μεταμορφώνει οὔτε τόν συνδοξάζει, ἀλλά τόν ἀφήνει σκοτισμένο καί βυθισμένο μέσα σέ μία πρόγευση τῆς κόλασης, τῆς μελλοντικῆς δηλαδή δυστυχίας νά μείνει χωρισμένος ἀπό τό Θεό.
Ἀκόμη ὅμως καί ὁ πιό ἀδιάφορος αἰσθάνεται αὐτή τήν ἄκτιστη δόξα τῆς Ἁγίας Τριάδος νά ἀρωματίζει καί νά χαρακτηρίζει αὐτό πού ὀνομάζουμε Ὀρθοδοξία. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ φανέρωση τοῦ δοξασμένου καί ὑπερτέλειου Θεοῦ μέσα στόν ἁμαρτωλό καί σκοτισμένο κόσμο. Δεύτερον ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι δόγμα σωστό καί ἀληθινό. Τό δόγμα δέν εἶναι ἁπλῶς μία ἄποψη κατά τήν ἀρχαιοελληνική ἔννοια.

Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ μία καί μοναδική πίστη, ἡ ἀληθινή καί ἀπλανής πίστη στόν ἀποκαλυφθέντα Θεό. Ἡ Ὀρθοδοξία δέν εἶναι μία ἀπό τίς θρησκεῖες τοῦ κόσμου. Δέν εἶναι μία ἀπό τίς πολλές φιλοσοφίες, διότι τό ἀντικείμενο τῆς Ὀρθοδοξίας δέν εἶνα ἀνθρώπινη ἐπινόηση οὔτε τό κατασκεύασμα γιά νά λυθεῖ κάποια φοβία καί ἀνασφάλεια. Δέν εἶναι ἐπίσης τό σύστημα κάποιου ἔξυπνου ἱερατείου, γιά νά ἐκμεταλλεύεται τούς ἀνθρώπους καί νά τούς κρατάει κοιμισμένους σέ καταστολή.
Τό ἀντικείμενο, δηλαδή ἡ πίστη τῆς Ὀρθοδοξίας, εἶναι τό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτό τό πρόσωπο συνθέτει τό δόγμα της.

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός προσθέτει τή λέξη «ὀρθό» στήν Ὀρθοδοξία, διότι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ἡ μόνη ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡ πίστη, δηλαδή τό δόγμα τῆς Ὀρθοδοξίας γιά τόν Ἰησοῦ, εἶναι ἀληθινή, διότι μόνον αὐτή φύλαξε τήν ἀποκάλυψη ἀπαράλλακτη καί δέν προσπάθησε ποτέ νά κόψει καί νά ράψει τό πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου σύμφωνα μέ τίς ἀνθρώπινες μικρότητες. Ὁ Χριστός τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός. Δέν εἶναι τό δημιούργημα τοῦ σκοταδισμοῦ στό μεσαίωνα. Δέν 53 εἶναι τό ἀποτέλεσμα κοινωνικῶν συγκρούσεων, ζυμώσεων καί ἐγωισμῶν. Εἶναι ὁ ταπεινός Ναζωραῖος τοῦ Γογλοθᾶ καί ταυτόχρονα ὁ Παντοδύναμος Νικητής τοῦ θανάτου, πού συνέτριψε τόν Ἅδη.
Εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Σωτήρας, πού μᾶς ταῒζει μέ τό Σῶμα Του καί μᾶς ποτίζει μέ τό Αἷμα Του, γιά νά ἑνωθοῦμε μαζί Του καί νά γίνουμε σάν κι Ἐκεῖνον. Τέλος ἡ Ὀρθοδόξια εἶναι δεῖγμα. Εἶναι τό τέλειο δεῖγμα τῆς ἀληθινῆς καί αἰώνιας ζωῆς. Εἶναι τό «ἔρχου καί ἴδε» τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος, πού ἀπευθύνει ὁ Φίλιππος στό Ναθαναήλ. Εἶναι τό ὑπόδειγμα καί ἡ ἀπόδειξη πώς τό Εὐαγγέλιο εἶναι σχέση. Εἶναι ἡ σχέση τοῦ Θεοῦ μέ τόν ἄνθρωπο καί ἡ σχέση τοῦ ἀνθρώπου μέ τό Θεό. Τό Εὐαγγέλιο εἶναι ἡ ζωή πού βγαίνει μέσ’ ἀπ’ αὐτή τή σχέση.

Μόνο μέσα στήν Ὀρθοδοξία αὐτή ἡ θεανθρώπινη σχέση ὑπάρχει αὐθεντικά καί σώζει. Ἀπόδειξη τούτου εἶναι ἡ ὕπαρξη τῶν ἁγίων σ’ ὅλες τίς χρονικές περιόδους τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας. Ἀπό τούς ἁγίους Ἀποστόλους καί τόν πρωτομάρτυρα Στέφανο μέχρι τούς τελευταίους ἀνακηρυγμένους ἁγίους τῶν ἡμερῶν μας ἡ Ὀρθοδοξία δέν  ἔπαψε νά παράγει ἁγίους. Ἀφοῦ τήν κυβερνάει ὁ Χριστός καί τήν καθοδηγεῖ τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἡ ἁγιότητα εἶναι ἡ δεδομένη κατάσταση τῆς Ὀρθόδοξης ζωῆς. Ἡ Ὀρθοδοξία, πού σήμερα προβάλλεται μέ τή γιορτή της, πρέπει νά καταλάβουμε πώς εἶναι ἡ δόξα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μέσα στό χῶρο καί στό χρόνο, ὅπως αὐτή ἀποκαλύπτεται μέσ’ ἀπό τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας.

Εἶναι τό μόνο δόγμα, ἡ ἀληθινή πίστη στό Σωτήρα καί Θεάνθρωπο Λυτρωτή Ἰησοῦ Χριστό. Εἶναι τό ἀτόφιο καί αὐθεντικό δεῖγμα τῆς ἀληθινῆς σχέσης τοῦ πιστοῦ μέ τόν Κύριο καί τῆς πραγματικῆς, αἰώνιας καί ἀτελείωτης ζωῆς πού προέρχεται μέσ’ ἀπό τή σχέση αὐτή. Ἡ διαφύλαξη τοῦ Ὀρθόδοξου φρονήματος καί ἡ μετάδοσή του τόσο στούς διπλανούς μας καθώς καί στίς ἑπόμενες γενιές εἶναι ὅ,τι πολυτιμότερο μποροῦμε νά βιώσουμε καί νά κληροδοτήσουμε. Εἶναι ἡ ἀνεξίτηλη σφραγίδα πού θ’ ἀφήσουμε μετά τό πέρασμά μας ἀπό τούτη τή σύντομη ζωή. Μακάρι ὁ Κύριος καί Θεός μας νά μᾶς ἀξιώσει καί νά τό καταφέρουμε.»

Ι Μ.Δ

πηγή