Τό παγώνι καί ἡ ταπείνωση!

Τό παγώνι ὅταν ἀνοίγει τήν πανέμορφη καί λαμπερή οὐρά του μέ τά ὑπέροχα σχέδια καί χρώματα, προχωρᾶ ὑπερήφανα, καμαρωτά, μέ τό κεφάλι ψηλά!

Αὐτοθαυμάζεται, ἐπιθυμεῖ νά τό θαυμάζουν καί οἱ ἄλλοι καί χαίρεται πού τό θαυμάζουν.

Πότε πότε μάλιστα γυρνᾶ τό κεφάλι του πίσω γιά νά φορτίσει ἔτσι περισσότερο τήν αὐταρέσκειά του.

Μόλις ὄμως ξεχαστεῖ καί κοιτάξει κάτω στή γῆ γιά νά δεῖ ποῦ πατᾶ ἤ γιά νά ψάξει γιά τροφή, βλέπει τά πόδια του πού εἶναι ἄσχημα καί τότε ἐξανεμίζεται ἡ ὑπερήφανη χαρά του.

Κλίνει τήν κεφαλή του πιό χαμηλά, κλείνει καί τήν θαυμαστή οὐρά του καί περπατᾶ πιό συνεσταλμένα καί πιό προσγειωμένα, χάνοντας τήν διάθεσή του "γιά ἐπίδειξη ὀμορφιᾶς".

Τό παγώνι ἔχει ὡραία οὐρά, ἀλλά ἄσχημα πόδια.

Ὁ Θεός μᾶς ἔκανε λίαν καλούς μέν, ἀλλά πότε πότε ἀφήνει κατ' οἰκονομίαν καί κάτι "ἄσχημο" στόν καθένα μας, εἴτε στήν ψυχή, εἴτε στό σῶμα, εἴτε στή ζωή μας, ὅταν βλέπει ὄτι κινδυνεύουμε ἀπό τήν ἔπαρση.

Ὄχι γιατί Αὐτός δέν εἶναι Τέλειος, ἀλλά γιατί ἐμεῖς δέν εἴμαστε τέλειοι. 

Ὄχι γιατί Αὐτός δέν εἶναι Ἀγαθός καί δέν καλλιτεχνεῖ, ἀλλά γιατί ἐμεῖς εἴμαστε κακοδιαχειρισταί ψυχῶν, σωμάτων καί ζωῶν καί ἀσχημονοῦμε εἰς βάρος τοῦ ἑαυτοῦ μας καί τῶν ἄλλων.

Τό "κάτι ἄσχημο" τῆς Θείας Οἰκονομίας μᾶς συγκρατεῖ ἀπό τήν ἔπαρση, στά "κάτι καλά" πού νομίζουμε πώς κάνουμε...

Γι' αὐτό τό ἐπιτρέπει ὁ Φιλεύσπλαγχνος Θεός νά ὑπάρχει ὡς ἄλλον "σκώλωπα τῇ σαρκί ἵνα μή ἐπαιρώμεθα".

Ἄν ὁ ἄνθρωπος κοιτάζει τίς εὐλογίες, τά ἀγαθά καί ὅλα τά καλά πού τοῦ δίνει ὁ Θεός καί προσβληθεῖ ἀπό πονηρό λογισμό οἴησης, γίνεται παγώνι μέ ἀνοιχτή οὐρά.

Τότε νομίζει πώς εἶναι ἄξιος γι' αὐτά πού ἀπολαμβάνει καί πού δῆθεν τοῦ τά χρώσταγε ὁ Θεός... ἤ τά οἰκειοποιεῖται σά νά εἶναι δικά του κατορθώματα.

Ὑψώνει κέρας ὑπερηφανείας καί φουσκώνει φίλαυτα σάν τό παγώνι.

Πορεύεται στήν ζωή του καμαρωτός παρελαύνοντας μπροστά στούς ἄλλους κι ἄν συνεχίσει ἔτσι, θά καταλήξει "τσίρκο ζώων" καί περιγέλαστο θέαμα τῶν ἄλλων... 

ἤ "ζούγκλα ζώων" καί δυνάστης τῶν ἄλλων...

ἤ πότε τό ἕνα καί πότε τό ἄλλο... 

Ἄν ὅμως κοιτάζει κι αὐτός κάτω τά ἀσήμαντα πόδια του, τά πόδια τῆς ψυχῆς του πού εἶναι ὁ πυθμένας της μέ τά κατακάθια της καί τό χῶμα πού αὔριο μεθαύριο θά γίνει ὁ τάφος του, τότε θά θυμᾶται καί θά βλέπει μόνο τίς ἁμαρτίες του, τίς ἀδυναμίες του καί τά πάθη του. Θά πάψει νά "φουσκώνει σάν παγώνι".

Δέν θά ἔχει ὄρεξη πιά νά εἶναι παγώνι, ἀλλά θά μπεῖ "στόν ρόλο τοῦ σκουληκιοῦ" καί θά ἀναφωνήσει συντετριμμένος: "σκώληξ εἰμί ἐγώ καί οὐκ ἄνθρωπος".

Στά πόδια του, στόν πυθμένα τῆς ψυχῆς του καί στό χῶμα πού τόν σηκώνει κι ἀκόμα δέν τόν σκέπασε δέν θά βρίσκει πιά κάτι ἄξιο θαυμασμοῦ, κάτι πού νά τόν τιμᾶ.

Ἀντίθετα, θά βρίσκει μονάχα τήν μηδαμινότητά του, τό χαμερπές του, τά λάθη, τίς ἐλλείψεις, τίς ἀσχήμιες, τίς δυσωδίες του...

Θά βλέπει τόν ἑαυτό του "γῆ καί σποδό", ἄξιο γιά κάθε κόλαση. Τότε θά κλείσει συνετά κι αὐτός τά δικά του φτερά τῆς ὑπερηφανείας μέ τά ὁποῖα ἵπτατο σέ ὕψη δυσθεώρητα... καί θά περιμένει ζητιανεύοντας γιά ἔλεος, τόν Θεόν νά τοῦ φορέσει ταπεινά ἀγγελικά φτερά σωτηρίας καί λύτρωσης καί μόνο τέτοια φτερά θά ἐπιθυμεῖ!

Ἡ οὐρά τοῦ παγωνιοῦ εἶναι ὄμορφη ὅσο ἀνοίγεται καί ὑψώνεται πρός τά πάνω καί χάνει κάθε της αἴγλη μόλις συρθεῖ στήν γῆ.

Καί ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὄμορφη ὅσο ἀνοίγεται καί ὑψώνει τήν ἐκζήτησή της πρός τόν Θεόν καί χάνει κάθε της ὑπερηφάνεια ὅταν συρθεῖ στό χῶμα τῆς μετανοίας, τῆς ταπείνωσης καί τῆς μνήμης θανάτου! 

Ἰδέα ἐλεύθερα διανθισμένη ἀπό τό Ἱστολόγιό ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ, ἀπό διδαχή περί παγωνιοῦ τοῦ Γέροντος Παϊσίου σέ πιστό, ἐξηγώντας ἐρωτηθεῖσας πῶς διεφύλαττε τήν ταπείνωση στίς θεωρίες τοῦ Θεοῦ πού βίωνε.

πηγή