….«Και ο μέγας Μάξιμος του
αποκρίθηκε:
«Άλλα είναι τα σημάδια της πλάνης κι άλλα της χάρης. Το πονηρό πνεύμα της
πλάνης, όταν πλησιάσει στον άνθρωπο, του συγχύζει το νου και τον αγριεύει,
κάνει την καρδιά σκληρή και τη σκοτίζει, προξενεί δειλία και φόβο και υπερηφάνεια,
του αγριεύει τα μάτια, ταράζει το μυαλό, προκαλεί ανατριχίλα σε όλο το σώμα,
του δείχνει κατά φαντασία στα μάτια φως όχι λαμπρό και καθαρό, αλλά κόκκινο,
του κάνει το νου έξω φρενών και δαιμονιώδη, τον παρακινεί να λέει με το στόμα
του λόγια άπρεπα και βλάσφημα· κι εκείνος πού βλέπει το πνεύμα αυτό της πλάνης,
οργίζεται συχνά κι είναι γεμάτος από θυμό και διόλου δε γνωρίζει την ταπείνωση,
μήτε το αληθινό πένθος και τα δάκρυα, αλλά πάντοτε καυχιέται για τα καλά του
και κενοδοξεί και χωρίς συστολή και φόβο Θεού βρίσκεται παντοτινά μέσα στα
πάθη.Και τελικά βγαίνει ολότελα από τα λογικά του και φτάνει σε τέλεια απώλεια.
Από αύτη την πλάνη είθε να μας γλιτώσει ο Κύριος με τις ευχές σου.
Άλλα τα σημεία της χάρης είναι αυτά· όταν πάει
στον άνθρωπο ή χάρη του Παναγίου Πνεύματος, του συνάγει το νου και τον κάνει να
είναι προσεκτικός και ταπεινός· του φέρνει την ενθύμηση του θανάτου και των
αμαρτημάτων του και της μέλλουσας κρίσεως και της αιώνιας κολάσεως και του
κάνει την ψυχή εύκολοκατάνυκτη, να κλαίει και να πενθεί- κάνει και τα μάτια του
ήμερα και γεμάτα δάκρυα· και όσο πλησιάζει στον άνθρωπο, τόσο του ημερεύει την
ψυχή και την παρηγορεί δια μέσου των αγίων παθών του Κυρίου μας Ιησού Χρίστου
και της άπειρης φιλανθρωπίας Του.
Και προξενεί στο νου υψηλές και αληθινές
θεωρίες· για την ακατανόητη δύναμη του Θεού, πώς μ’ ένα λόγο έφερε τα πάντα από
το μη όν στο είναι· για την άπειρη Του δύναμη πού συγκρατεί και κυβερνά τα
πάντα κι έχει την πρόνοια όλων για το ακατανόητο της Αγίας Τριάδος και για το
ανεξιχνίαστο πέλαγος της θείας ουσίας κλπ.
Και όταν αρπαχθεί ο νους του ανθρώπου από
εκείνο το θείο φως και φωτιστεί με το φωτισμό της θείας γνώσεως, γίνεται ή
καρδιά του γαλήνια και πραότατη και αναβρύζει τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος·
τη χαρά, την ειρήνη, τη μακροθυμία, την καλοσύνη, τη συμπάθεια, την αγάπη, την
ταπείνωση κλπ., και απολαμβάνει ή ψυχή του μία αγαλλίαση απερίγραπτη».
Ακούγοντας αυτά ο άγιος Γρηγόριος ο Σιναίτης,
έμεινε εκστατικός και θαύμαζε για εκείνα πού του έλεγε ο θείος Μάξιμος, και
πλέον δεν τον ονόμαζε άνθρωπο αλλά επίγειο άγγελο»….
Απόσπασμα
Πηγή : Φιλοκαλία των Ιερών
Νηπτικών, μεταφρ. Αντώνιος Γαλίτης, εκδ. Το περιβόλι της Παναγίας, 1986, ε΄
τόμος, σελ. 310-313.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου