Η κατρακύλα δεν έχει τέλος, αλλά ελπίζουμε....

Ζούμε στην εποχή που το «θαύμα» μπροστά στην κάμερα έχει χιλιάδες likes και «Αμήν!» από ανθρώπους που δεν ξέρουν που πέφτει η ενορία τους, γιατί κάνουμε τον Σταυρό μας και τι σημαίνει η Αγία Τριάδα. Σε μια εποχή που η πνευματικότητα εξαντλείται σε μια φανουρόπιτα για να καλοπαντρέψουμε τις κόρες μας και δεν μας ενδιαφέρει πώς να προσανατολίσουμε την ύπαρξή μας στον Χριστό και να έχουμε μια προσευχόμενη ζωή, τα θέλουμε όλα καλά και γρήγορα. Καταντήσαμε τον Χριστό ένα λυχνάρι απ’ όπου θα βγει σαν άλλο τζίνι το Άγιο Πνεύμα, για να μας κάνει τα χατίρια που γουστάρουμε. Θέλουμε υγεία, καλοζωία, δουλειές, φράγκα και για όλα αυτά θα κάνουμε και μια αρτοκλασία, έτσι, για να μας δει ο κόσμος. 

Μετάνοια, αυτομεμψία, υπακοή, ταπείνωση, τα βρίσκεις πλέον μόνο στα βιβλία και στους βίους των Αγίων. Είμαι 9 χρόνια Ιερέας και κανείς μέχρι τώρα δεν μου έχει δώσει ένα όνομα για να κάνουμε προσευχή για μετάνοια. Όλα τα αιτήματα είναι για γάμους, παιδιά, δουλειές, συνεντεύξεις, χρήματα κλπ. Είπαμε… Θέλουμε το τζίνι!!!

Έχουμε περάσει την πνευματικότητα σε άλλο επίπεδο. Πλέον έχει άλλα «χαρίσματα». Μιλάμε για αγία ανυπακοή, “κόβουμε” τους Αγίους και τους κανόνες όπως μας βολεύει και τους κουμπώνουμε στην καθημερινότητα όπως μας αρέσει, αντάρτικο στους Δεσποτάδες και τη Σύνοδο, βρίσιμο σε όποιον φοράει ράσο και κολλάμε σαν τη βδέλλα όταν ακούσουμε για «θαύμα» σε ζωντανή μετάδοση αλλά φυσικά και σε καμιά προφητεία για το πότε θα ανάψουμε κεριά στην Αγιά Σοφιά. Αυτό μας μάρανε. Το ότι δεν ξέρουμε την τύφλα μας για την πίστη και την παράδοσή μας δεν μας ενδιαφέρει. Αυτό είμαστε. Μαγκιά, φούμαρα και μεσαιωνισμός. Να απειλήσει η γιαγιά την κόρη στη βάπτιση για το όνομα, να μην απλώσει ρούχα το βράδυ έξω μέχρι το σαραντισμό και άλλες τέτοιες ανοησίες. Έχουμε έναν πλούτο που λέγεται Αγία Γραφή – Ιερά Παράδοση και Πατέρες της Εκκλησίας, αλλά έχουμε γίνει χειρότεροι από τους Ταλιμπάν.

Ούτε έχουμε καταλάβει, ούτε θέλουμε να μάθουμε ποιος είναι ο Χριστός γιατί ήρθε και τελικά ποιο είναι το νόημα της επίγειας ζωής μας που κάποια στιγμή τελειώνει.

Μας αρέσει να φτιάχνουμε παραμύθια και να ζούμε μέσα σε αυτά όπως γουστάρουμε. Έχουμε πλέον τη νέα αίρεση που λέγεται «Προσωπική Ορθοδοξία και πνευματικότητα». Δηλαδή κάνει ο καθένας ό,τι θέλει και ό,τι γουστάρει και αυτό το ονομάζει πνευματικότητα.

Κουράστηκα…

Παλαιά όταν κάποιος μου έλεγε ότι ο γάιδαρος “πετάει“ καθόμουν να του εξηγήσω ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα κλπ κλπ. Πλέον του λέω ότι πετάει και μάλιστα καλύτερα από Boeing 747. Σε όποιον έχει καλή διάθεση και προαίρεση θα πούμε δυο κουβέντες. Στους άλλους σιωπή και προσευχή. Αν τα βάλεις με Ταλιμπάν θα χάσεις κατά κράτος!

Έτσι θα είμαστε ευτυχισμένοι όλοι . . .

Προσευχή για να ανοίξουν οι καρδιές και έχει ο Θεός . . .

ΥΓ. Στη φωτογραφία βλέπουμε ένα απλό σταυρουδάκι. Και αυτό μπορεί να κάνει θαύματα. Δεν έχει διαφορά με άλλους Σταυρούς, διότι πολύ απλά σε κάθε Σταυρό είναι επάνω το ίδιο Πρόσωπο. Μην το ξεχνάμε…

Καλή μετάνοια σε όλους μας.

π. Σπυρίδων Σκουτής – euxh . gr

πηγή

Εκ του ιστολόγιου: Δεν υπάρχουν ψέματα στο παραπάνω κείμενο. Υπάρχουν όμως υπερβολές. Δεν βρίζουν όλοι τους ιερείς. Υπάρχουν κάποιοι που μπορεί να το κάνουν. Δεν είναι όμως ο κανόνας.

Σχετικά με τους Δεσπότες και την Ιερά Σύνοδο είναι υποχρεωμένοι να βαδίζουν σύμφωνα με το Λόγο του Θεού, τους Κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας, τα όσα έχουν πει οι Άγιοι Πατέρες της Ορθοδοξίας και όσα λένε οι Οικουμενικές Σύνοδοι.

Δεν επιτρέπεται σε κανέναν από τον απλό κληρικό, μέχρι τις ανώτατες βαθμίδες, να επιτρέψει την Εκκοσμίκευση της Ορθοδόξου Εκκλησίας, για να γίνει αρεστή στα Μ.Μ.Ε., στους πολιτικούς και κατά συνέπεια, στο κλίμα που καλλιεργεί η Παγκοσμιοποίηση που θέλει: Ένα Οικονομικό Σύστημα, Μία Παγκόσμια Κυβέρνηση και μία Παγκόσμια Θρησκεία (Οικουμενισμός).

Όποιος γνωρίζει για αυτές τις πλανεμένες κινήσεις που συντελούνται τις τελευταίες δεκαετίες και βλέπει σε αυτές ή μέρος αυτών να συμμετέχει σιωπηρά ή φανερά η Εκκλησία της Ελλάδος, δεν επιτίθεται προς αυτήν αν διαφοροποιηθεί. Προσπαθεί να προστατέψει την Ορθοδοξία μας από αυτήν την Παγκόσμια Τάξη που επιθυμεί να ελέγξει τους πάντες και τα πάντα.

Μάλιστα, όσον αφορά την εκάστοτε Κεφαλή της Ελληνικής Εκκλησίας και την Ιερά Σύνοδο, οι Άγιοί μας Πατέρες πρώτοι, εναντιώθηκαν σε κάθε κίνηση προς τον Οικουμενισμό για να προστατέψουν την Ορθοδοξία. Αυτό αγαπητοί μου, δεν είναι επίθεση στη Κεφαλή της Εκκλησίας, αλλά προστασίας της Ορθοδοξίας μας από εσφαλμένες (πλανεμένες) κινήσεις. Μην τα μπερδεύουμε τα πράγματα και θέλουμε να παρουσιάσουμε το άσπρο ως μαύρο, και τους αμνούς ως ερίφια.

Δηλαδή – θα αναφερθώ σε δύο μόνον Αγίους – ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός αν ζούσε σήμερα και έλεγε τα όσα είπε για τον Πάπα, θα θεωρούνταν τι; Αν ζούσε σήμερα ο Άγιος Μάρκος Ευγενικός που εχθές γιόρταζε και μιλούσε όπως μίλησε όταν έζησε, θα θεωρούνταν τι; Εχθρός της εκάστοτε Ιεράς Συνόδου και των μελών της που συναντιούνται με Παπικούς ή θα θεωρούνταν Υπέρμαχος της Ορθοδοξίας μας;

Λυπούμε ειλικρινά, όταν διαβάζω από ιερωμένο να γράφει: «γουστάρουμε» και ενώ έχει αυτόν τον τρόπο έκφρασης ο ίδιος, να λυπάται για την κατάντια των άλλων. Όπως λυπάμαι να διαβάζω να γράφει: «κουράστηκα». Αν ο ποιμένας πει «κουράστηκα» τότε τι θα γίνει με το ποίμνιο;

Ο τίτλος του άρθρου γράφει: "αλλά ελπίζουμε". Είναι δυνατόν ένας που κουράστηκε, να ελπίζει, τη στιγμή που η ελπίδα δίνει τη δύναμη για να μην κουραστούμε; Ξέρουμε τι θέλουμε όταν γράφουμε και μάλιστα με μία ιερή ιδιότητα; 

Ο Σταυρός που κουβαλάει ο καθένας μας, είναι βαρύς. Ο Ιησούς Χριστός και οι Απόστολοι μας έδειξαν τον δρόμο της Θυσίας, της Αυτοθυσίας. Πάντοτε θα είναι κοντά μας και μαζί μας (αν το επιθυμούμε) για να μας ενδυναμώνουν και να σηκωνόμαστε όταν «πέφτουμε». Αν επικρατήσει το «κουράστηκα», τότε αναιρείται ο χαρακτήρας του Χριστιανισμού που είναι: η Ανάσταση, η Ελπίδα, η Σωτηρία της ψυχής μας.

Αν στη μάχη πει ο Στρατηγός (ο εκάστοτε κληρικός) στους στρατιώτες του (στο ποίμνιο, τους απλούς πιστούς που παλεύουν με πλήθος προβλημάτων), «κουράστηκα», τότε τι θα πρέπει οι τελευταίοι να κάνουν στο πεδίο της μάχης (στην καθημερινή τους ζωή);

Ας σοβαρευτούμε λίγο και ας τιμούμε και τον Σταυρό που φοράμε και όσοι φοράνε ράσα, τα ράσα που φοράνε.   

Εδώ ήρθαμε για να κουραστούμε και να πάρουμε δύναμη από τον Ιησού Χριστό, ακολουθώντας το θέλημά του (μας είπε: "χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν" και "«Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς») και όχι για να κουραστούμε και να πάψουμε την πορεία μας προς τη σωτηρία της ψυχής μας.

Η μία κούραση είναι αυτή η γλυκιά κούραση που αισθάνεται ο πιστός όταν ακολουθεί το δύσκολο δρόμο του Θεανθρώπου («τί στενὴ ἡ πύλη καὶ τεθλιμμένη ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ζωήν, καὶ ὀλίγοι εἰσὶν οἱ εὑρίσκοντες αὐτήν!») και είναι γλυκιά διότι γνωρίζει πως βαδίζει σωστά με τη βοήθεια του Ιησού Χριστού, της Υπεραγίας Θεοτόκου και των Αγίων, ενώ η άλλη κούραση είναι αυτή που οδηγεί την ψυχή στην απελπισία και σε ότι άλλο χρησιμοποιεί ο πονηρός για να στρέψει τον πιστό μακριά από τον Σωτήρα του.

Ως ένας απλός πιστός:

A.H.