«Όταν λοιπόν ο πλούτος
καταναλώνεται σε τόσα πολλά πράγματα από τον
άνδρα και την γυναίκα, οι οποίοι
συναγωνίζονται μεταξύ τους στις επινοήσεις των ματαίων, είναι επόμενον
να μη μένη καθόλου καιρός να ενδιαφερθούν για τους άλλους.
Αλλά εάν μεν ακούσης «πώλησόν σου τα υπάρχοντα
και δος πτωχοίς», για να έχης εφόδια για την αιωνίαν απόλαυση, τότε απέρχεσαι λυπούμενος. Εάν
όμως ακούσης: δώσε χρήματα στις γυναίκες που ζουν πολυτελώς, δώσε στους
γλύπτες, στους οικοδόμους στους τεχνίτες των ψηφιδωτών, στους ζωγράφους, χαίρεσαι σαν να κατακτάς κάτι πολυτιμότερον από τα
χρήματα. Δεν βλέπεις αυτούς τους τοίχους που με τον χρόνον έχουν
καταρρεύσει; Τα λείψανά τους ωσαν κάποιοι σκόπελοι αναδύονται σε όλη την πόλη.
Όταν ανεγείροντο αυτοί οι τοίχοι, πόσοι πτωχοί
υπήρχαν στην πόλιν αυτήν, οι οποίοι παρεβλέποντο
από τους τότε πλουσίους λόγω της φροντίδος τους γύρω από αυτά;
Πού είναι λοιπόν η κατασκευή των λαμπρών αυτών
έργων; Πού είναι αυτός που εκαυχάτο για την μεγαλοπρέπειά τους; Δεν διελύθησαν
και εξηφανίσθησαν όπως αυτά που κατασκευάζουν τα παιδιά παίζοντας στην
αμμουδιά, ενώ εκείνος ευρίσκεται στον άδη, μετανοιωμένος για την φροντίδα των ματαίων;».
Απόσπασμα από το άρθρο: «Κυριακή ΙΒ’ Ματθαίου: Ομιλία
προς τους πλουτούντας (Μέγας Βασίλειος)».
(4ος αιών, ΕΠΕ, Μεγ.
Βασιλείου, τόμ. 6, σελ. 284 – από το βιβλίο “Πατερικόν Κυριακοδρόμιον”,
σελίς 243-255. Επιμέλεια κειμένου: Δημήτρης Δημουλάς)
(Πηγή ηλ.
κειμένου: “Ορθόδοξη Πορεία”)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου