Για ποιο λόγο φοβόμαστε το
θάνατο;
Γιατί δεν μας έχει κυριέψει ο έρωτας της
ουράνιας βασιλείας, γιατί δεν μας έχει φλογίσει ο
πόθος των μελλοντικών αγαθών. Αν είχε συμβεί αυτό, όλα τα αγαθά της γης
θα τα περιφρονούσαμε. Όποιος φοβάται πάντα την κόλαση, δεν θα φοβηθεί ποτέ το
θάνατο.
+++
Θέλετε να σας πω άλλη αιτία,
για την οποία φοβόμαστε το θάνατο;
Γιατί δεν ζούμε ενάρετη ζωή και δεν έχουμε
καθαρή συνείδηση. Αλλιώς ο θάνατος δεν θα μας τρόμαζε.
Απόδειξέ μου ότι θα
κληρονομήσω τη βασιλεία των ουρανών και σφάξε με τώρα κιόλας. Θα σου χρωστάω
μάλιστα και χάρη για τη σφαγή μου, αφού θα με στείλεις γρήγορα σ' εκείνα τα
αγαθά.
"Αλλά φοβάμαι να πεθάνω άδικα", ίσως
θα μου πεις.
Ώστε ήθελες να πεθάνεις δίκαια; Και ποιός είναι
τόσο ταλαίπωρος, που, ενώ μπορεί να πεθάνει άδικα, προτιμάει να πεθάνει δίκαια;
Αν πρέπει να φοβόμαστε θάνατο, πρέπει να φοβόμαστε εκείνον που μας βρίσκει
δίκαια.
Όποιος πεθαίνει άδικα, μοιάζει
στους αγίους.
Γιατί οι περισσότεροι απ' αυτούς που ευαρέστησαν το Θεό, θανατώθηκαν άδικα. Και
πρώτος ο Αβελ. Δεν δολοφονήθηκε γιατί έφταιξε στον Κάιν, αλλά γιατί τίμησε το
Θεό. Και ο Θεός παραχώρησε να γίνει αυτός ο φόνος γιατί αγαπούσε τον Αβελ ή
γιατί τον μισούσε; Ολοφάνερα γιατί τον αγαπούσε και ήθελε να του προσφέρει πιο
λαμπρό στεφάνι, λόγω της άδικης σφαγής του.
Βλέπεις που δεν πρέπει να φοβάσαι μήπως
πεθάνεις άδικα, αλλά μήπως πεθάνεις φορτωμένος με αμαρτίες; Ο Αβελ πέθανε
άδικα, μα ο Κάιν πέρασε την υπόλοιπη ζωή του έχοντας την κατάρα του Θεού,
στενάζοντας και τρέμοντας ακατάπαυστα. Ποιός από τους δύο ήταν πιο μακάριος;
Εκείνος που έπαψε να ζει μέσα στη αρετή ή αυτός που έζησε μέσα στην αμαρτία;
Εκείνος που άδικα πέθανε ή αυτός που δίκαια τιμωρήθηκε;
Ας μην κλαίμε, λοιπόν, αδιάκριτα όλους όσοι
πεθαίνουν, αλλά εκείνους που πεθαίνουν έχοντας
πολλές αμαρτίες. Σ' αυτούς πρέπουν τα δάκρυα και οι θρήνοι.
Γιατί ποιά ελπίδα έχουν, αφού δεν είναι πια
δυνατό να καθαριστούν από τις αμαρτίες τους; Όσο βρίσκονταν στην παρούσα ζωή,
υπήρχε ελπίδα να μετανοήσουν. Εκεί που πήγαν, όμως, δεν κερδίζει κανείς τίποτα
με τη μετάνοια.
+++
Κι εσύ πάλι, η γυναίκα, που έχασες τον άντρα
σου, γιατί κλαις; Μήπως επειδή έχασες τον προστάτη σου κι έμεινες έρημη στον
κόσμο; Ποτέ μην πεις κάτι τέτοιο. Γιατί δεν
έχασες το Θεό, που είναι ο πραγματικός προστάτης όλων μας. Αφού έχεις βοηθό το
Θεό, δεν έχεις ανάγκη από κανέναν άλλο. Μήπως, και όταν ζούσε ο άντρας σου, ο
Θεός δεν ήταν που σας τα έδινε όλα; Αυτό να σκέφτεσαι και να λες, όπως ο Δαβίδ:
«Ο Κύριος είναι το φως μου και ο σωτήρας μου, ποιόν θα φοβηθώ; Ο Κύριος είναι ο
υπερασπιστής της ζωής μου, τί θα με κάνει να δειλιάσω;» (Ψαλμ. 26:1). Τώρα πια
Αυτός, «ο πατέρας των ορφανών και συμπαραστάτης των χηρών» (Ψαλμ. 67:6), θα
φροντίζει για σένα περισσότερο απ' όσο φρόντιζε πριν. Βλέπεις, λοιπόν, ένα
συγγενή σου να φεύγει απ' αυτόν τον κόσμο; Μην τρομάζεις, μη θρηνείς, μη
συντρίβεσαι. Συγκεντρώσου στον εαυτό σου, εξέτασε τη συνείδησή σου και σκέψου
ότι σε λίγο καιρό σε περιμένει κι εσένα το ίδιο τέλος.
+++
Όποιος έχει πραγματικά φιλοσοφημένη σκέψη και
κατευθύνεται από την ελπίδα των μελλοντικών αγαθών, ούτε και το θάνατο θα
θεωρήσει σαν θάνατο. Ο δίκαιος, δηλαδή, που βαδίζει στο δρόμο του Θεού και
καθημερινά περιμένει να μπει στη βασιλεία Του, δεν ταράζεται, δεν
αναστατώνεται, δεν στενοχωριέται, όταν έρχεται αντιμέτωπος με το θάνατο, όταν
λ.χ. αντικρύσει νεκρό κάποιον συγγενή ή φίλο του. Γιατί γνωρίζει ότι ο θάνατος,
γι' αυτούς που έζησαν ενάρετα στη γη, δεν
είναι παρά μετάθεση σε μια καλύτερη ζωή, ταξίδι για έναν καλύτερο τόπο, δρόμος
που οδηγεί στα στεφάνια.
Γι' αυτό μπροστά στις πόλεις και στα χωριά
υπάρχουν τα κοιμητήρια και οι τάφοι, για να μας θυμίζουν συνέχεια την ανθρώπινη
θνητότητα. Έτσι, καθώς μπαίνουμε σε μια μεγάλη και πλούσια πόλη ή σ' ένα ωραίο
και γραφικό χωριό, πριν δούμε τις ομορφιές και τα αξιοθέατά τους, βλέπουμε το
τέλος και την κατάληξη κάθε ομορφιάς, κάθε πλούτου, κάθε δόξας.
+++
Όλα όσα σας λέω, βέβαια, είναι ανώφελα για
κείνους που έχουν ήδη πεθάνει. Ας τ' ακούσουν, όμως, οι ζωντανοί και ας συνέλθουν, ας λογικευτούν, ας διορθωθούν.
Όπου νά 'ναι θα έρθει και η δική τους ώρα. Δεν θ' αργήσουν να βρεθούν κι αυτοί,
δεν θ' αργήσουμε να βρεθούμε όλοι μας, μπροστά στο φοβερό Κριτήριο, όπου θα
δώσουμε λόγο για τις πράξεις μας. Ας αγωνιστούμε, λοιπόν, να γίνουμε καλύτεροι,
εγκαταλείποντας την αμαρτία και ακολουθώντας την
αρετή, για να μη χάσουμε τη βασιλεία των ουρανών, αλλά ν' αποκτήσουμε τα
άφθαρτα αγαθά, που έχει ετοιμάσει για μας ο φιλάνθρωπος Κύριος.
(Πηγή: Βιβλίο «Θέματα ζωής».
Κείμενα του Αγίου Ιωάννου του Χρυσόστομου.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου