Απόσπασμα:
«Επομένως,
γιατί ψάχνουμε εμείς τώρα τόσα υποκατάστατα; Τα ψάχνουμε, γιατί έχουμε
ψυχολογικό κενό μέσα μας, έχουμε μέσα μας μια αδειανή πλευρά της ψυχής, που
θέλουμε να τη γεμίσουμε με οτιδήποτε άλλο, εκτός από την παρουσία του Χριστού.
Και είναι αυτό το μεγάλο λάθος, και νομίζω αυτός είναι ο αγώνας που καλούμαστε
να κάνουμε: να αρχίσουμε να χαιρόμαστε τη χριστιανική ζωή. Η χριστιανική ζωή δεν είναι ούτε βάρος ούτε άγχος.
Ο Χριστός ποτέ και πουθενά δεν άφησε τέτοιο μήνυμα. Λέει να σηκώσουμε τον ζυγό,
αλλά ταυτόχρονα λέει ότι θα μας αναπαύσει.
Ας μιλήσουμε πρακτικά, πάνω στην καθημερινότητα. Έχουμε ένα πρόβλημα με
το παιδί μας, με τον σύζυγο, με τον συνάδελφο, με τον διπλανό, με τον πλησίον;
Πώς θα ήθελε ο Χριστός εκείνη την ώρα να σκεφτούμε, πώς θα ήθελε να αντιδράσουμε,
πώς θα ήθελε να συμπεριφερθούμε; Και μην πει κάποια, κάποιος ότι δεν ξέρει
εκείνη την ώρα πώς να αντιδράσει· είναι πάρα πολύ απλό.
Αν αρχίσει να παραπονείται κανείς, εσείς ειδικά οι μητέρες: «Μα, εγώ τώρα, να
κάνω τόσα πολλά και ένα “ευχαριστώ” να μην ακούσω;», αυτό είναι, ξέρετε, αυτοδικαίωση. Δεν πειράζει, ας μην ακούσουμε
«ευχαριστώ» από κανέναν, ο Θεός να μας έχει στον νου του!
Το μήνυμα είναι ότι δεν μας φταίει κανένας, μόνο ευγνωμοσύνη χρωστάμε
στον Θεό μας και σε όλους τους ανθρώπους. Όσο να μας έβλαψαν, όσο να μας
βλάπτουν, όσο να θέλουν το κακό μας, όσο κόντρα πάνε αυτοί, τόσο ο Χριστός πάει
ακόμη περισσότερο κόντρα· αυτή την αντινομία να ζήσουμε μέσα μας. Μπορούμε
δηλαδή, μέσα σε όλη αυτή την αρνητική κατάσταση που προκαλείται μέσα μας είτε
από εσωτερικά είτε από εξωτερικά ερεθίσματα, να πανηγυρίζουμε, γιατί εκείνη την
ώρα ζούμε αυτή την αρνητική κατάσταση μαζί με τον Χριστό.
Αυτό δεν είναι έξω από την αλήθεια της Εκκλησίας. Όλοι οι άγιοι και
όλοι αυτοί που πίστεψαν και εμπιστεύτηκαν τον
εαυτό τους στη χάρη του Θεού αυτό έκαναν και είναι τώρα στον παράδεισο. Δεν
νομίζω να πήγε εκεί κάποιος με τάση για παράπονο.
Έτσι πολύ συγκεκριμένα, αν θέλετε, να, αυτή την εβδομάδα να προσέχουμε
το παράπονο· μόλις έρχεται κάτι να μας τσιγκλίσει να παραπονεθούμε, αμέσως να
βγαίνει ευγνωμοσύνη, αμέσως να βγαίνει ανταπόκριση θετική στον Θεό και να λέμε:
«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».»
Από το βιβλίο: Φιλοθέης μοναχής,
Προσεγγίζοντας τη διδαχή του πατρός Συμεών. Συνάξεις κυριών. Πανόραμα
Θεσσαλονίκης 2016, σελ. 108-113 (αποσπάσματα).
Στο βιβλίο αυτό η Γερόντισσα Φιλοθέη
(του Ι. Γυν. Ησυχαστηρίου “Το Γενέσιον της Θεοτόκου” Πανοράματος Θεσσαλονίκης)
είχε ως οδηγό τη διδαχή τού μακαριστού π. Συμεών Κραγιοπούλου, ο οποίος υπήρξε
μέχρι την κοίμησή του (30.9.2015) ο πνευματικός πατέρας του Ι. Ησυχαστηρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου