"Μερικά νέα Μοναστήρια λειτουργοῦν σήμερα σάν Ἱδρύματα"

Μερικά νέα Μοναστήρια λειτουργοῦν σήμερα σάν Ἱδρύματα. Εἶναι βέβαια κάπως δικαιολογημένα, γιατί δὲν βρῆκαν μαγιά. Μποροῦσαν ὅμως νὰ ρωτήσουν παλιά Μοναστήρια. Μετά τὴν Τουρκοκρατία, ὅταν ξεκίνησαν ξανά τὰ πρῶτα Μοναστήρια, δὲν ὑπῆρχε μαγιά πνευματική. 

Οἱ Βαυαροί πήγαιναν νὰ διαλύσουν τὰ Μοναστήρια ποὺ ὑπῆρχαν καὶ νὰ πάρουν τὶς περιουσίες. Μέχρι καὶ διαταγή ἔβγαλαν ἀκόμη καὶ νὰ παντρεύωνται οἱ μοναχοί, γιὰ νὰ τὰ διαλύσουν! Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά οἱ δικοί μας δὲν πῆγαν νὰ ψάξουν, νὰ δοῦν πῶς ἦταν ὁ Μοναχισμός παλιά καὶ νὰ γυρίσουν στὴν παράδοση.

Ἔβλεπαν ὅτι τὰ Μοναστήρια εἶχαν ἀγελάδες, μοσχάρια, γουρούνια, γιατί, ἐπί Τουρκοκρατίας, ὅσοι εἶχαν περιουσίες, ζῶα κ.λπ., τὰ ἔδιναν, οἱ καημένοι, στὰ Μοναστήρια, γιὰ νὰ μήν τὶς πάρουν οἱ Τοῦρκοι. Στὰ Μοναστήρια πήγαινε κόσμος ἄρρωστος, σακατεμένος καὶ ἔτρωγε ψωμί. Τάιζαν καὶ αὐτούς, τάιζαν καὶ τὴν φτώχεια. Ὅλοι οἱ πονεμένοι θὰ πήγαιναν στὰ Μοναστήρια. Τότε δὲν ὑπῆρχαν Ἱδρύματα, ὅποτε οἱ μοναχοί ἀναγκάζονταν νὰ ἀσχολοῦνται καὶ μὲ τὰ ζῶα, γιὰ νὰ βοηθοῦν τὸν κόσμο.

Ἀργότερα, ὅταν πιά δὲν ὑπῆρχε ὁ λόγος αὐτός, συνέχισαν νὰ ἔχουν μοσχάρια, ἀγελάδες, πρόβατα, κτηνοτροφία, ὅποτε πολλοί πνευματικοί ἄνθρωποι ἐκείνης τῆς ἐποχῆς εἶπαν:
«Νά, αὐτός εἶναι ὁ δικός μας Μοναχισμός!».καὶ πῆγαν νὰ πάρουν ἀπὸ τούς Δυτικούς τὸν δικό τους Μοναχισμό μὲ τὶς Ἱεραποστολές τους, νὰ πάρουν ὅλα τὰ δυτικά. Δὲν γύρισαν πίσω στὴν δική μας παράδοση νὰ δοῦν τί συνέβη καὶ νὰ σκεφθοῦν:
«Καλά, ἔμειναν αὐτὰ ἀπὸ τὴν Τουρκοκρατία. Τότε δὲν μποροῦσαν νὰ ζήσουν μοναχικά, ὅπως ἔπρεπε. Εἶναι μία ἀρρώστια ἀπὸ τὴν παλιά κατάσταση. Τώρα πρέπει νὰ γυρίσουμε πάλι στὴν παράδοση».

Ἀλλά αὐτοί δὲν γύρισαν στὴν δική μας παράδοση∙ γύρισαν στὴν κατάσταση τῶν Δυτικῶν! Πῆραν τὰ πρότυπα ἀπὸ ἐκεῖ, γιὰ νὰ τὰ ἐφαρμόσουν ἐδῶ.

Αὐτὸ εἶναι τὸ σφάλμα τους, ποὺ δὲν γύρισαν στὴν παράδοση. Βλέπεις, οἱ Τοῦρκοι σέβονταν τὰ βακούφια, γιατί ἀπὸ τούς Ἁγίους μας καὶ οἱ ἴδιοι πολλές φορές ἔβλεπαν θαύματα, καὶ ἀπὸ τὰ Μοναστήρια ζητοῦσαν τὴν θεία βοήθεια καὶ ὄχι φιλοξενία.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Α’ «Μὲ Πόνο καὶ Ἀγάπη»