Και εκεί που νιώθεις «δυνατός», και αισθάνεσαι λες και χάθηκαν οι
καημοί και τα βάσανα σου, άξαφνα έρχεται μια πτώση,
μια παλιά ή νέα δοκιμασία να σου κλείσει ξανά χαιρέκακα το μάτι.
Να και πάλι ο πόνος που ήρθε να σου θυμίσει οτι ακόμη δεν έβγαλες
φτερά. Όπως τον ήλιο που τ’ απόγευμα σκέπασαν κάτι απειλητικά σύννεφα ή εκείνο
το μοναδικά όμορφο πρόσωπο που στο γέλιο κύλησε ένα δάκρυ και θάμπωσε την ματιά
του. Κι όλα αυτά, για να θυμόμαστε ότι τίποτε δεν είναι αυτονόητο, ότι τίποτε
δεν κρατάει για πάντα. Όλα είναι ρευστά ίσως
γι αυτό και σημαντικά. Τόσο που πρέπει να τα ζούμε.
Υπάρχει όμως Εκείνης η αγκαλιά. Εκείνης της μάνας του
Θεού. Τι ωραίο που ο Θεός μου έχει μάνα.
Ετσι ξέρει απο αυτή την ζεστή και συνάμα δύσκολη σχέση. Η Παναγία, η αγκαλιά
της, που κάλυψε στις πιο δύσκολες στιγμές μας, την έλλειψη μιας μάνας, την
απουσία της αγάπης, τα λάθη που γέμισαν ενοχές τα σωθικά μας.
Μας αγαπάει η Παναγία, όχι γιατί είμαστε υπέροχοι, ούτε γιατί αγγίζουμε
την τελειότητα, αλλά γιατί είναι Μάνα και ξέρει να αγαπά το αδύνατο, το
φοβισμένο, το ανασφαλές, το ανήμπορο μονάχο να υπάρξει. Ξέρει το κλάμα να σιωπά
και ανάσες να του δίνει. Ξέρει καλά, ότι στο βάθος των πραγμάτων όλοι μια
αγκαλιά ζητάμε.
Εκεί γεννηθήκαμε εκεί θα ξαναπάμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου