Πόσο εύκολα ξεχνάμε

«Και τώρα πάλι καιγόμαστε. Γιατί το χειμώνα ξεχάσαμε τι πάθαμε το καλοκαίρι. Κι ας ξέρουμε όλοι τι κάναμε πέρσι το καλοκαίρι. Τίποτα. Τίποτα δεν άλλαξε. Ξεχάσαμε τις φωνές για αυξημένη πυρασφάλεια, τις εκκλήσεις για καθαρά οικόπεδα, για περισσότερους και ικανότερους πυροσβέστες, για προετοιμασία και προσοχή.

Φέτος αντιμετωπίζουμε μεγαλύτερες φωτιές, πιο διαδεδομένες, και ακόμα λιγότερη βοήθεια. Το κράτος που μετά το περσινό χάος υποσχόταν καλύτερη προετοιμασία κτλ. κτλ., για άλλη μια φορά είναι άφαντο τις κρίσιμες ώρες – οι ίδιοι οι πυρόπληκτοι το μαρτυρούν – και το μόνο που φαίνεται να κάνει είναι να στέλνει συνεχώς μηνύματα εκκένωσης από το 112 λες και όταν καίγεται το σπίτι σου εσύ το κινητό σου θα κοιτάς. Μια κυβέρνηση που κομπάζει για 41% και αυτοδυναμία στις εκλογές όπου ψήφισαν ένας στους δυο το μόνο που έχει να επιδείξει είναι μούσια τριών ημερών. Οι επισκέψεις στα κέντρα ενημέρωσης με χαζογελάκια θεωρούνται από τους νέο – ξανα - εκλεγέντες κυβερνώντες ως πρέπον και επαρκές τη στιγμή που όλη η Ευρώπη μιλάει για το πώς η χώρα έχει καταλήξει θύμα μιας πύρινης λαίλαπας που έχει σαρώσει όχι μόνο σπίτια, περιουσίες και δάση αλλά και ψυχές ζώων που ήδη ήταν υπό εξαφάνιση. Κι ας μας διαλαλούν πως ‘δεν θρηνήσαμε θύματα΄. Γιατί δεν είναι μόνο η ανθρώπινη ζωή που έχει αξία. Είναι και τα ζώα και η φύση μας. Αλλά αυτά τα ξεχνάμε.

Πόσο εύκολα ξεχνάμε.

Ξεχνάμε τις καταστροφές ελέω των καλών εποχών.

Ξεχνάμε τα σκάνδαλα, τις διαφθορές, τα κυκλώματα, τις κακοποιήσεις, τις γυναικοκτονίες (ή ανθρωποκτονίες γενικότερα), τα εγκλήματα, τα ατυχήματα και τόσα άλλα που για μέρες κάποτε δέσποζαν τα δελτία, όταν βρίσκουμε κάτι καλό να παρασέρνουμε την προσοχή μας αλλού.

Ξεχνάμε ακόμα κι όταν λέγαμε ‘δεν ξεχνώ’. Εκείνο στην Κύπρο που γρήγορα ξεχάστηκε σχεδόν μισό αιώνα μετά. Την αιματοβαμμένη πράσινη γραμμή στο χαρτί που σβήστηκε, που εξαλείφθηκε κι από το μυαλό όσων δεν έζησαν εκείνη τη φρίκη. Όσων δεν άκουσαν τις μαρτυρίες αυτών που τη βίωσαν.

Μα η ιστορία επαναλαμβάνεται, και είμαστε καταδικασμένοι να τη ζούμε σαν ένα μάθημα που δίνουμε μέχρι να το περάσουμε. Εμείς απλά κοβόμαστε συνεχώς και μυαλό δεν βάζουμε.

Φταίει η αλλαγή πολιτικής λένε. Το ότι πρέπει να προσαρμοζόμαστε στους νέους καιρούς και στις καινούργιες απαιτήσεις της εποχής.

Φταίει η κλιματική αλλαγή λένε. Μα ξεχνάνε όμως πως κι αυτήν εμείς τη δημιουργήσαμε.

Φταίνε οι τουρίστες που μας βουλιάζουν τις πόλεις μες στον καύσωνα. Οι πρόσφυγες που έρχονται με το έτσι θέλω. Φταίνε που μας αναγκάζουν να τους προστατεύσουμε κι αυτούς. Να μην έχουμε ένα λειτουργικό σύστημα υγείας και να μας το απασχολούν κι αυτό – όπως λέει και η κάθε ‘δημοσιογράφος’.

Ξεχνάμε όμως πως παρακαλούσαμε για αυξημένο τουρισμό και κονδύλια τον χειμώνα. Μα πάντα κάτι (άλλο) μας φταίει.

Τον Ιούνιο παραπονιόμασταν ότι πνιγόμασταν στις βροχές και τον Ιούλιο ότι καιγόμαστε στον καύσωνα. Τον χειμώνα μεμψιμοιρούμε για το ότι δεν έχουμε λεφτά και το καλοκαίρι παίρνουμε σβάρνα τα νησιά. Ξεχνάμε το χθες κι αύριο πάλι τα ίδια θα κάνουμε.

Ξεχνάμε ακόμα κι όταν μας βοηθάνε και κατηγορούμε συνεχώς κάποιον άλλον.

Με ένα παράπονο συνέχεια είμαστε. Κι ας μην εννοούσε ακριβώς αυτό ο Μάνος Ελευθερίου όταν έγραφε: «παραπονεμένα λόγια έχουν τα τραγούδια μας γιατί το άδικο το ζούμε μέσα από την κούνια μας».

Το άδικο ίσως μόνοι μας το χτίζουμε. Γιατί στην τελική δε χρειαζόμαστε βοήθεια να καταστρέφουμε τη χώρα μας. Αυτό το κάνουμε καλά και μόνοι».

Απόσπασμα

*Δημοσιογράφος με ειδικότητα σε ευρωπαϊκά, πολιτικά και κοινωνικά θέματα

(mcswhispers.wordpress.com)

πηγή

Η φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα: freepen.gr