(†) Ἐπίσκοπος Αὐγουστίνος Καντιώτης Παρθενία - γάμος - ἐκτρώσεις

«Χαῖρε, ἡ στήλη τῆς παρθενίας· χαῖρε, ἡ πύλη τῆς σωτηρίας» (Ἀκάθ. ὕμν. Τ1)

Χαίρω, ἀγαπητοί μου, ποὺ σᾶς βλέπω συγκεντρωμένους στὸ ναό. Ἡ ἀκολουθία αὐτὴ τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Παναγίας, παρὰ τὴν ἀποστασία τῶν ἡμερῶν μας ἀπὸ τὴν ἁγία πίστι τῶν πατέρων μας, ἐξακολουθεῖ –εἰς πεῖσμα τῶν δαιμόνων καὶ τῶν ἀθέων– νὰ συγκινῇ καὶ νὰ ἑλκύῃ· κι αὐτὸ εἶνε παρήγορο.

Κάθε Παρασκευὴ βράδυ τῶν ἑβδομάδων αὐτῶν τῶν Νηστειῶν προσπαθοῦμε, ἀποβλέποντας στὴν ὠφέλεια τῶν πιστῶν, νὰ ἑρμηνεύουμε κάποιο ἀπὸ τὰ νοήματα τοῦ Ἀκαθίστου ὕμνου. Ὁ ὕμνος αὐτὸς ἔχει τώρα μεγαλύτερη ἀνάγκη ἑρμηνείας λόγῳ τοῦ κοσμικοῦ πνεύματος ποὺ ἐπικρατεῖ λόγῳ ἐλλείψεως ἐκκλησιαστικῆς ἀγωγῆς ἀλλὰ καὶ λόγῳ ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τὴν ὡραία ἑλληνική μας γλῶσσα.

Ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος εἶνε ἕνα ἀθάνατο μνημεῖο τῆς ὀρθοδόξου λατρείας μας. Ἔχει ὡς βάσι τὸ πρῶτο ἐκεῖνο «Χαῖρε», ποὺ εἶπε ὁ ἀρχάγγελος Γαβριὴλ στὴν Παρθένο Μαρία στὴ Ναζαρέτ (Λουκ. 1,28), καὶ τὸ ὁποῖο ἐπαναλαμβάνει 144 φορές· «Χαῖρε…», «Χαῖρε…», «Χαῖρε…».

Ὁ ποιητὴς τοῦ ὑπέροχου αὐτοῦ ποιήματος, παρ᾽ ὅλο ὅτι παραμένει ἄγνωστος σ᾽ ἐμᾶς, κατορθώνει, μὲ τὰ διάφορα λογοτεχνικὰ μέσα ποὺ χρησιμοποιεῖ (ὅπως εἶνε οἱ ὁμοιοκαταληξία στὸ στίχο, οἱ παρηχήσεις στὸ ἄκουσμα, οἱ ἀντιθέσεις στὰ νοήματα καὶ ἄλλα), κυρίως ὅμως μὲ τὴ θερμὴ πίστι του στὸν Κύριο καὶ τὴν εὐλάβειά του στὴν ὑπεραγία Θεοτόκο, νὰ μαγνητίζῃ τὶς ψυχὲς τῶν ὀρθοδόξων καὶ νὰ τὶς φέρνῃ σὲ διάθεσι προσευχῆς.

Γιὰ τὸ ἱστορικὸ τοῦ Ἀκαθίστου ὕμνου εἴπαμε καὶ ἄλλοτε. Τὸ 626 π.Χ. ἡ πόλις τῶν ὀνείρων μας, ἡ Κωνσταντινούπολις, ἐπολιορκεῖτο ἀπὸ βαρβάρους καὶ ἡ θέσι τῶν Χριστιανῶν ἦταν πολὺ δύσκολη. Διότι ὁ αὐτοκράτορας ἀπουσίαζε στὰ βάθη τῆς Ἀσίας πολεμώντας τοὺς βαρβάρους καὶ εἶχε ἀφήσει τὴ φροντίδα γιὰ τὴν ἀσφάλεια τῆς Πόλεως σὲ ἐλάχιστο στρατὸ καὶ στὸν πατριάρχη. Οἱ ἐχθροὶ ἦταν ἀσυμβίβαστοι καὶ ἰταμοί. «Μόνο ἂν γίνετε πουλιὰ νὰ πετάξετε στὸν οὐρανὸ ἢ ψάρια νὰ κολυμπήσετε στὸ Βόσπορο, θὰ σωθῆτε», ἔλεγαν στοὺς Βυζαντινούς.

Ἀλλὰ ὁ Θεὸς διὰ πρεσβειῶν τῆς Παναγίας ἔκανε τὸ θαῦμα του. Τὴ νύχτα - τὰ μεσάνυχτα φύσηξε ἄνεμος σφοδρός, ὁ ὁποῖος ἔπνιξε τὰ καράβια τῶν ἐχθρῶν, κι αὐτοὶ διέλυσαν τὴν πολιορκία καὶ ἔφυγαν. Τὴν ἑπομένη ἡμέρα οἱ λυτρωμένοι Χριστιανοὶ συνέθεσαν τὸ θρυλικὸ «Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια…». Καὶ τὸ βράδυ μαζεύτηκαν στὸ ναὸ κι ὅλη τὴ νύχτα ἔψαλαν ὄρθιοι ἀπὸ εὐγνωμοσύνη στὴν Παναγία τὸν Ἀκάθιστο ὕμνο. Ἑρμηνεύσαμε ἄλλοτε ἄλλους στίχους ἀπὸ τοὺς Χαιρετισμούς. Τώρα ἂς προσπαθήσουμε νὰ ποῦμε λίγα λόγια ἐπάνω στὸ «Χαῖρε, ἡ στήλη τῆς παρθενίας· χαῖρε, ἡ πύλη τῆς σωτηρίας» (Ἀκάθ. ὕμν. Τ1).

+++

● Τὰ λόγια αὐτά, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἕνας ὕμνος τῆς παρθενίας στὸ πρόσωπο τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ἡ Παναγία γέννησε τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ καὶ Θεό, τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς ἁγίας Τριάδος, χωρὶς ἄνδρα, κατὰ τρόπο ὑπερφυσικό, ἐκ Πνεύματος ἁγίου. Γι᾽ αὐτό, ἐνῷ ἔγινε Μητέρα τοῦ Θεοῦ, ἔμεινε καὶ Παρθένος.

Οἱ πρόγονοί μας τιμοῦσαν τὴν παρθενία ὄχι μόνο μὲ ὕμνους στὴν Παναγία ἀλλὰ καὶ μὲ τὴ ζωή τους. Τιμὴ τῆς κόρης ἦταν νὰ διατηρῇ τὸν ἑαυτό της ἁγνὸ καὶ καθαρὸ στὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα μέχρι τὸ γάμο. Πολλοὶ μάλιστα ἔπαιρναν τὴν ἀπόφασι νὰ μείνουν καὶ διὰ βίου ἄγαμοι. Ἀλλὰ καὶ ὅσοι ἀκολουθοῦσαν τὸν ἔγγαμο βίο ζοῦσαν μὲ σωφροσύνη καὶ δημιουργοῦσαν ὑγιεῖς οἰκογένειες. Δὲν λέμε ὅτι ἔλειπαν οἱ παρεκτροπές, ὄχι. Ὑπῆρχαν καὶ ἠθικὰ παραπτώματα καὶ σαρκικὲς πτώσεις, πορνεία καὶ μοιχεία. Ἀλλ᾽ αὐτὰ τότε ἦταν ἐξαιρέσεις. Καὶ μιὰ κοινωνία, ποὺ κατὰ κανόνα τιμοῦσε τὴν παρθενία, εἶνε αὐτονόητο ὅτι βρισκόταν σὲ ὑψηλότερο ἐπίπεδο ἀπὸ τὴ δική μας.

Σήμερα τὰ πράγματα ἄλλαξαν. Δὲν εἶνε πλέον ὅπως τὰ χρόνια ἐκεῖνα, ποὺ ἡ τιμὴ τῆς παρθενίας βρισκόταν σ᾽ ἕνα ὕψος. Σήμερα ἡ παρθενία ὄχι μόνο ἐγκαταλείπεται, ὄχι μόνο δὲν τιμᾶται, ἀλλὰ καὶ χλευάζεται, τόσο σὲ κατ᾽ ἰδίαν συνομιλίες ὅσο καὶ δημοσίως· ἡ τηλεόρασι φθείρει βαθειὰ καὶ σαπίζει τὰ ἤθη τοῦ λαοῦ.

● Οἱ συνέπειες τῆς φθορᾶς φαίνονται στὸ γάμο καὶ τὴν οἰκογένεια, ποὺ ἀποτελεῖ τὸ κύταρο τοῦ σώματος τῆς κοινωνίας. Σήμερα δυστυχῶς ὁ γάμος κλονίζεται καὶ πάσχει.

Οἱ προγαμιαῖες σχέσεις καταστρέφουν τὴν ἁγνὴ ἀγάπη. Γι᾽ αὐτὸ οἱ νέοι διστά ζουν ν᾽ ἀνοίξουν οἰκογένεια καὶ ἀναβάλλουν τὸ γάμο.

Ἀλλὰ καὶ οἱ γάμοι ποὺ γίνονται δὲν ἔχουν ἀντοχὴ καὶ διάρκεια. Μεγάλο ποσοστὸ γάμων διαλύονται σύντομα. Ἐνῷ οἱ πρόγονοί μας δὲν ἤξεραν τί θὰ πῇ διαζύγιο, τώρα ἔχουμε πλῆθος διαζύγια· τόσα διαζύγια ὅσα ποτέ ἄλλοτε· οἱ δικηγόροι βρίσκουν συνεχῶς δουλειά.

Τὸ ἄλλο κακὸ μέσα στὸ γάμο εἶνε ἡ ἀποφυγὴ τῆς τεκνογονίας· κι αὐτοὶ δηλαδὴ ποὺ δὲν διαλύουν τὸ γάμο τους δὲν γεννοῦν ὅμως πλέον παιδιά· ἕνα - δυὸ παιδιά, καὶ σταματοῦν. Μὲ διάφορα πονηρὰ καὶ σατανικὰ μέσα ἀκυρώνουν τὸν φυσικὸ προορισμὸ τοῦ γάμου καὶ γίνονται ἔνοχοι σοβαροῦ ἁμαρτήματος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, στερούμενοι τὴν εὐλογία του γιὰ κάθε προκοπή. Ὅταν στὴν ἐκκλησία ψάλλουμε «Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε» ἐμπαίζουμε τὸν ἑαυτό μας.
«Φρίξον ἥλιε, ἀ ναστέναξον γῆ».

Ἡ δημογραφικὴ συρρίκνωσι εἶνε ἄλλη συμφορά, μὲ ὀλέθριες ἐπιπτώσεις στὴ ζωὴ τοῦ ἔθνους. Ἔχουμε τὰ λιγώτερα παιδιὰ στὴν περιοχή· ἡ Βουλγαρία, ἡ Σερβία, ἡ ῾Ρουμανία, ἡ ῾Ρωσία, ἡ Τουρκία ἔχουν παιδιά· ἐμεῖς δὲν ἔχουμε. Τὰ Ἑλληνόπουλα μειώνονται, τὸ γένος λιγοστεύει καὶ κλείνουν σχολεῖα.

Ἡ φιλαυτία καὶ ὁ ἐγωισμός, τέλος, εἶνε ὁ τάφος τοῦ γάμου. Εἶνε γνωστὸ ὅτι ἕνας βασιλιᾶς τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἤθελε διαλέξῃ γυναῖκα γιὰ νὰ παντρευτῇ, κι ὅταν  ἦρθαν οἱ ὑποψήφιες, κρατοῦσε ἕνα μῆλο χρυσὸ νὰ τὸ δώσῃ στὴν ἐκλεκτή του. Εἶπε λοιπὸν ὁ βασιλιᾶς σὲ μία ἀπὸ αὐτές, τὴν Κασσιανή· Εἶνε ἀλήθεια ὅτι «ἐκ γυναικὸς ἐρρύη τὰ φαῦλα»; ἐννοώντας τὴν Εὔα. Ἔξυπνη ἐκείνη, δὲν τὸ δέχθηκε αὐτὸ καὶ τοῦ ἀπήντησε· «Ἀλλὰ καὶ ἐκ γυναικὸς ἐρρύη τὰ κρείττω», δηλαδὴ τὰ ἄριστα, ἐννοώντας τὴν Παναγία ποὺ γέννησε τὸν Χριστό μας. Αὐτὸ δυσαρέστησε τὸ βασιλιᾶ καὶ ἀντ᾽ αὐτῆς προτίμησε ἄλλη. Γιατὶ εἶνε γεγονὸς ὅτι οἱ ἄντρες, ἀπὸ ἐγωισμό, δὲν θέλουν γυναῖκα ἔξυπνη, γιὰ νὰ μὴ μειονεκτοῦν κοντά της.

● Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ ἀμαυρώνει ἐγκληματικὰ τὴ συζυγικὴ ζωὴ καὶ βάφει τὰ χέρια τῶν συζύγων στὸ αἷμα τῆς παιδοκτονίας εἶνε οἱ αἱμοσταγεῖς ἐκτρώσεις. Εἶνε τὸ μεγαλύτερο ἔγκλημαποὺ συντελεῖται σήμερα στὸν κόσμο.

Δρᾶστες τοῦ ἐγκλήματος, ἀντὶ ἁ δρᾶς ἀμοιβῆς, εἶνε γιατροὶ καὶ συνεργάτες τους. Παρὰ τὶς λευκὲς στολὲς ποὺ φοροῦν καὶ τὸν ἰατρικὸ ὅρκο ποὺ ἔδωσαν, τολμοῦν νὰ ἐπεμβαίνουν στὴ ζωὴ τοῦ κυοφορουμένου ἐμβρύου καὶ θανατώνουν ἕνα ἀνυπεράσπιστο ἀθῷο πλάσμα. Πῶς ἡσυχάζουν οἱ ἴδιοι; Πῶς καθησυχάζουν καὶ ἄλλους βαφτίζοντας ἀπατηλὰ τὸ ζωντανὸ ἔμβρυο σὲ «ἀδιαμόρφωτο γενετικὸ ὑλικό»;

Συνεργοὶ βεβαίως εἶνε οἱ γονεῖς. Ἀντιμετωπίζουν τὴ νέα ζωὴ ἐχθρικὰ καὶ βλέπουν τὸ παιδὶ ποὺ τοὺς χαρίζει ὁ Θεὸς ὡς ἀντίδικο ποὺ πρέπει νὰ ἐξοντωθῇ. Κανένα ζῷο καὶ κανένα θηρίο τῆς ζούγκλας δὲν συμπεριφέρεται ἔτσι. Τί δάκρυα πρέπει χύσουν γιὰ τὴν πρᾶξι τους!

Κορυφαία εὐθύνη ἐδῶ φέρει τὸ κράτος πού, ἀντὶ νὰ πατάσσῃ, ἐπιτρέπει, ἐνθαρρύνει καὶ ἐπιχορηγεῖ μάλιστα αὐτὴ τὴ γενοκτονία.

+++

Αὐτὰ τὰ λίγα, ἀγαπητοί μου, εἶχα νὰ σᾶς πῶ ἐπὶ τοῦ χαιρετισμοῦ «Χαῖρε, ἡ στήλη τῆς παρθενίας». Ὁ χαιρετισμὸς κλείνει μὲ τὸ «Χαῖρε, ἡ πύλη τῆς σωτηρίας». Ἡ Παναγία ὡς Παρθένος εἶνε τὸ πρότυπο τῆς παρθενίας· ὡς Μητέρα δὲ τοῦ Θεοῦ εἶνε ἡ πύλη εἰσόδου στὴ σωτηρία· δι᾽ αὐτῆς ὁ κόσμος βρίσκει τὴ σωτηρία. Ὡς μητέρα ἀποτελεῖ πρότυπο γιὰ κάθε μάνα.

Μητέρα εἶνε ὁ τιμητικὸς τίτλος τῆς γυναίκας. Ἡ μάνα εἶνε τὸ γλυκύτερο πρόσωπο στὴ ζωή μας, ἡ ῥίζα τῆς οἰκογενειακῆς ζωῆς, ἑστία καὶ κέντρο συνοχῆς τῆς οἰ κογενείας. Ἂν οἱ γυναῖκες ἀγαποῦν τοὺς ἄντρες τους, οἱ ἄντρες ἀγαποῦν τὶς γυναῖκες καὶ τὰ παιδιά τους, ἂν εἴμαστε ἐργατικοὶ καὶ φιλότιμοι, τότε ἡ μικρή μας πατρίδα θὰ εὐλογηθῇ.

Εἴθε ὁ Θεὸς νὰ μᾶς ἐλεήσῃ καὶ ἡ ὑπέρμαχος Στρατηγὸς νὰ μᾶς ἐνδυναμώσῃ. Ἐμεῖς, ποὺ ἐδῶ στὰ ἄκρα φυλάσσουμε Θερμοπύλες, νὰ ἀγαποῦμε τὴν Ἐκκλησία, νὰ ἐκκλησιαζώμεθα, νὰ ἐξομολογούμεθα, νὰ ζητοῦμε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Καὶ τότε, παρ᾽ ὅλη τὴν ἁμαρτωλότητά μου, προφητεύω καὶ λέγω· ἡ Μακεδονία μας ἦτο, εἶνε καὶ θὰ εἶνε πάντα Ἑλληνική.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Πηγή: (Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ποὺ ἔγινε στὸν ἱ. ν. Ἁγ. Παντελεήμονος Φλωρίνης τὴν Παρασκευὴ 4-4-1997 βράδυ μὲ ἐκτενέστερο τίτλο. Καταγραφή, καλλιέργεια 13-2-2015.), scribd.com

afistemenaziso.gr