"Εὐλάβεια εξωτερική"

– Ἐκεῖνος ποὺ ἔχει πολλὴ πίστη καὶ ἀληθινὴ εὐλάβεια τρέφεται ἀπὸ κάτι ἀνώτερο, πνευματικό, ποὺ δὲν περιγράφεται. Ὑπάρχουν ὅμως μερικοὶ ποὺ ἔχουν μιὰ ξερὴ ἐξωτερικὴ εὐλάβεια.
Λένε ξερά: «Τώρα, ἀφοῦ μπαίνω στὴν Ἐκκλησία, πρέπει νὰ καθήσω προσεκτικά, δὲν πρέπει νὰ κουνηθῶ, πρέπει νὰ σκύψω τὸ κεφάλι, ἔτσι πρέπει νὰ κάνω τὸν σταυρό μου!». Ἄλλοι μπορεῖ νὰ κλονίζωνται στὸ θέμα τῆς πίστεως, καὶ ὅμως σὲ ὁλόκληρη ἀγρυπνία νὰ στέκωνται ὄρθιοι.

– Ἔχουν, Γέροντα, ἀνησυχία γιὰ κάτι, ψάχνουν κάτι, γι᾿ αὐτὸ τὸ κάνουν;

– Κάτι θὰ ἔχουν μέσα τους. Καλὰ εἶναι αὐτά, ἀλλὰ νὰ τὰ αἰσθάνεται κανεὶς καὶ ἀπὸ μέσα του, νὰ μὴ γίνωνται μόνον ἐξωτερικά. Ἄλλο εἶναι νὰ βγάζης τὸν σκοῦφο σου, ὅταν μπαίνης στὴν Ἐκκλησία, ἀπὸ εὐλάβεια, καὶ ἄλλο νὰ τὸν βγάζης, ἐπειδὴ θέλεις νὰ δροσισθῆ τὸ κεφάλι σου. Ἡ εὐλάβεια φαίνεται ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ κοινωνᾶμε, ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ παίρνουμε ἀντίδωρο κ.λπ.

– Γέροντα, μπορεῖ κανεὶς νὰ πειραχθῆ ἀπὸ τὴν ἐκδήλωση τῆς εὐλαβείας τοῦ ἄλλου;

– Νὰ σοῦ πῶ, ὅταν κάνη κανεὶς μεγάλο σταυρό, ἀλλὰ τὸν κάνη ἁπλά, ταπεινά, δὲν πειράζει τὸν ἄλλον. Ἀλλά, ὅταν κοιτάη ἂν τὸν βλέπουν οἱ ἄλλοι καὶ κάνη συνέχεια σταυρούς, τότε θὰ ἀρχίσουν νὰ τὸν κοροϊδεύουν. Ἤ, ὅταν περνάη ἔξω ἀπὸ ἕναν Ναὸ καὶ κοιτάη ἂν ἔχη κόσμο, ἢ κάνη καί... ὑπομονὴ νὰ μαζευθῆ λίγος κόσμος, καὶ τότε ἀρχίζη νὰ κάνη σταυροὺς καὶ μετάνοιες, γιὰ νὰ τὸν δοῦν, ἔχουν δίκιο νὰ τὸν κοροϊδεύουν. Βλέπεις, τὸ κοσμικὸ πνεῦμα ἀποδοκιμάζεται. Ἡ πραγματικὴ εὐλάβεια, ὅταν ὑπάρχη, φαίνεται. Τὸ «εὐσχημόνως»6 γίνεται «ἀσχημόνως» χωρὶς πραγματικὴ εὐλάβεια.

6 Ρωμ. 13, 13· Α´ Κορ. 14, 40 καὶ Α´ Θεσ. 4, 12.  

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Β’ «Πνευματικὴ Ἀφύπνιση»