"Ο σκοπός είναι ο άνθρωπος να τηρεί τις εντολές του Θεού"

– Γέροντα, ἄλλοι νιώθουν σιγουριὰ ὅτι θὰ σωθοῦν καὶ ἄλλοι ἀμφιβάλλουν. Ποιά εἶναι πιὸ σωστὴ τοποθέτηση; 

– Ὁ σκοπὸς εἶναι ὁ ἄνθρωπος νὰ τηρῆ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Ὁ πνευματικὸς ἄνθρωπος πρέπει νὰ φθάση σὲ τέτοια κατάσταση, πού, καὶ ἂν ὁ Θεὸς δὲν τοῦ δώση τὸν Παράδεισο, νὰ μὴν τὸν πειράξη. Πρέπει νὰ καταλάβουμε καλὰ ὅτι σήμερα ζοῦμε, αὔριο μπορεῖ νὰ φύγουμε, καὶ πρέπει νὰ κοιτάξουμε πῶς θὰ πᾶμε κοντὰ στὸν Χριστό. Ὅσοι κατόρθωσαν μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ νὰ γνωρίσουν τὴν ματαιότητα αὐτῆς τῆς ζωῆς ἔλαβαν τὸ μεγαλύτερο χάρισμα καὶ δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀποκτήσουν τὸ διορατικὸ χάρισμα, γιὰ νὰ προβλέπουν τὰ μέλλοντα, διότι ἀρκετὸ εἶναι κανεὶς νὰ προβλέψη, νὰ μεριμνήση γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς του καὶ νὰ λάβη τὰ καλύτερα πνευματικὰ μέτρα, γιὰ νὰ σωθῆ. Νά, βλέπεις, ὁ Χριστὸς εἶπε: «Ὅσο ἀξίζει μιὰ ψυχή, δὲν ἀξίζει ὁ κόσμος ὅλος»10. Πόση ἀξία δηλαδὴ ἔχει μιὰ ψυχή! Γι᾿ αὐτὸ ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς εἶναι μεγάλο πράγμα!

– Δηλαδή, Γέροντα, δὲν πρέπει νὰ ἔχη κανεὶς τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας καὶ τὸν φόβο τῆς κολάσεως;

– Ἂν ἔχη τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας, δὲν θὰ ἔχη τὸν φόβο τῆς κολάσεως. Καὶ γιὰ νὰ ἔχη ὁ ἄνθρωπος τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας, θὰ εἶναι κάπως τακτοποιημένος. Τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἀγωνίζεται μὲ φιλότιμο, ὅσο μπορεῖ, καὶ δὲν ἔχει διάθεση νὰ κάνη ἀταξίες, ἀλλὰ πάνω στὸν ἀγώνα του νικιέται –νικάει, νικιέται – νικάει, ὁ Θεὸς δὲν θὰ τὸν ἀφήση. Ἂν ἔχη λίγη διάθεση νὰ μὴ λυπήση τὸν Θεό, θὰ πάη στὸν Παράδεισο «μὲ τὰ παπούτσια». Ὁ φύσει Ἀγαθὸς Θεὸς θὰ τὸν σπρώξη στὸν Παράδεισο σκανδαλωδῶς. Θὰ οἰκονομήση νὰ τὸν πάρη τὴν ὥρα ποὺ βρίσκεται σὲ μετάνοια. Μπορεῖ σὲ ὅλη του τὴν ζωὴ νὰ παλεύη, ἀλλὰ ὁ Θεὸς δὲν θὰ τὸν ἀφήση· θὰ τὸν πάρη στὴν καλύτερη ὥρα.

Ὁ Θεὸς εἶναι καλός· θέλει ὅλοι νὰ σωθοῦμε. Ἂν ἦταν νὰ σωθοῦν μόνο λίγοι, τότε γιατί σταυρώθηκε ὁ Χριστός; Δὲν εἶναι στενὴ ἡ πύλη τοῦ Παραδείσου. Χωράει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ποὺ σκύβουν ταπεινὰ καὶ δὲν εἶναι φουσκωμένοι ἀπὸ ὑπερηφάνεια, ἀρκεῖ νὰ μετανοήσουν, νὰ δώσουν δηλαδὴ τὸ φορτίο τῶν ἁμαρτιῶν τους στὸν Χριστό, καὶ τότε χωροῦν νὰ περάσουν εὔκολα ἀπὸ τὴν πύλη. Ἔπειτα, ἔχουμε καὶ τὸ δικαιολογητικὸ ὅτι εἴμαστε χωματένιοι· δὲν εἴμαστε μόνον πνεῦμα ὅπως οἱ Ἄγγελοι. Εἴμαστε ὅμως ἀδικαιολόγητοι, ὅταν δὲν μετανοοῦμε καὶ δὲν πλησιάζουμε τὸν Σωτήρα μας ταπεινά. Ὁ ληστὴς στὸν σταυρὸ ἕνα «εὐλόγησον» εἶπε καὶ σώθηκε11. Ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ δευτερόλεπτο, ὄχι ἀπὸ τὸ λεπτό. Ὁ ἄνθρωπος μὲ ἕναν ταπεινὸ λογισμὸ σώζεται, ἐνῶ, ἂν φέρη ἕναν ὑπερήφανο λογισμό, τὰ χάνει ὅλα.

Ἀπὸ φιλότιμο καὶ μόνον πρέπει νὰ σωθοῦμε. Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερος πόνος γιὰ τὸν Θεὸ ἀπὸ τὸ νὰ δῆ τὸν ἄνθρωπο στὴν κόλαση. Νομίζω ὅτι καὶ μόνον ἡ εὐγνωμοσύνη στὸν Θεὸ γιὰ τὶς πολλές Του εὐλογίες καὶ ἡ ταπεινὴ συμπεριφορὰ μὲ ἀγάπη πρὸς τὶς εἰκόνες Του, τοὺς συνανθρώπους μας, μὲ λίγο φιλότιμο ἀγώνα, εἶναι ἀρκετά, γιὰ νὰ ἔχουμε ἀναπαυμένη τὴν ψυχή μας καὶ σ᾿ αὐτὴν τὴν ζωὴ καὶ στὴν ἄλλη12.

9 Ὁδὸς ὀδύνης.

10 Βλ. Ματθ. 16, 26.

11 Βλ. Λουκ. 23, 40‐ 43.

12 Ἐννοεῖται ὅτι ὁ Γέροντας ἀπευθύνεται σὲ Ὀρθοδόξους πιστοὺς ποὺ ἀγωνίζονται καὶ μετέχουν στὴν μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Β’ «Πνευματικὴ Ἀφύπνιση»