Απόσπασμα:
«Ο Άρης
Σερβετάλης αποχωρώντας από το θεατρικό έργο, θύμισε σε μια κοιμισμένη κοινωνία
τι σημαίνει ηθικότητα και συνέπεια στα ιδανικά. Δεν έβαλε μπροστά το ατομικό
συμφέρον, άλλα το συλλογικό δίκαιο.
Από: sportime.gr - Ελευθέριος Ανδρώνης
****
Τώρα… θυμήθηκαν τα δικαιώματα των ανθρώπων;
Ήταν λογικό και επόμενο να ξεσπάσει θύελλα αντιδράσεων. Μέσα σε μια
βαθειά υποκριτική κοινωνία που αδυνατεί να χωνέψει τη σήμερον ημέρα, τόσο
σπάνιες κινήσεις διαμαρτυρίας. Ότι δηλαδή ένας άνθρωπος δεν προτίμησε να
φουσκώσει τον τραπεζικό του λογαριασμό, άλλα να μην αδικήσει τον συνάνθρωπο.
Και ως γνωστόν, ότι δεν μπορούμε να το πλησιάσουμε γιατί μας θυμίζει τα
κενά της ψυχής μας, το «πετροβολούμε» μήπως και εξασφαλίσουμε έναν ήρεμο ύπνο
το βράδυ. Βγήκαν όλοι οι διαδικτυακοί αυλοκόλακες να
ρίξουν λάσπη στον Άρη Σερβετάλη, ότι δήθεν άφησε άνεργο το υπόλοιπο
team.
Τα γνωστά sites που
συνεχώς κακαρίζουν για διάφορα δικαιώματα, και όταν ένας άνθρωπος που δεν τους
είναι αρεστός θίγει μια σοβαρή κοινωνική αδικία, γίνονται κοκόρια βασιλικότερα
του «Βασιλέως».
Άλλα και στη πολιτική σκηνή, ακόμα και ο Άδωνις Γεωργιάδης έγραψε στο twitter πως δεν
είναι «αυτοί λόγοι να αφήνει ανέργους τους συναδέλφους του επειδή δεν περνάει,
στη χώρα, το δικό του. Πραγματικά κρίμα».
Μεγαλείο υποκρισίας και διπροσωπίας από όλες τις μεριές. Κάλλιστα
μπορεί να βρεθεί άλλος πρωταγωνιστής, όπως έχει συμβεί πολλές φορές σε θεατρικά
έργα που αναβάλλονται για λόγους υγείας ή άλλους.
Κανένας από αυτούς δεν ενδιαφέρθηκε όταν ηθοποιοί πετιούνταν στο δρόμο από φασίζοντες
θιασάρχες, μόνο και μόνο διότι ήταν ανεμβολίαστοι.
Κανένας δεν έδωσε δεκάρα που χιλιάδες υγειονομικοί βγήκαν από τη κυβέρνηση σε αναστολή, και βρίσκονται
καταδικασμένοι σε οικονομικό μαρασμό. Κανένας δεν έθιξε τον άθλιο κοινωνικό ρατσισμό
που υφίστανται εκατομμύρια συμπολίτες.
Και τώρα ξαφνικά όλοι έγιναν… εργατοπατέρες.
Το «εμείς» πιο πάνω από το «εγώ»
Δεν ευθύνεται ο Άρης Σερβετάλης για τη ματαίωση του θεατρικού έργου,
άλλα τα ίδια τα παρανοϊκά μέτρα της
κυβέρνησης, που ασελγούν στον πολιτισμό. Που τον μεταχειρίζονται ως
«προνόμιο» που το δικαιούνται μονάχα όσοι εμβολιάζονται.
Δεν υφίσταται πολιτισμός χωρίς ελευθερία και δημοκρατία. Το «κρίμα»
βρίσκεται στον απάνθρωπο διαχωρισμό ανθρώπων και σε όσους δέχονται αυτή την
αθλιότητα ως νέα «κανονικότητα».
Είναι θλιβερό που ο
Άδωνις Γεωργιάδης είπε πως θέλει να κάνει… «το δικό του» ο Άρης Σερβετάλης, ενώ
με την αποχώρηση του διακήρυξε ακριβώς το αντίθετο. Να καταστήσει σαφές πως το
θέατρο δεν είναι «δικό του», άλλα «δικό μας». Όλων μας. Ανεξαιρέτως.
Η τέχνη είναι για όλους, είπε. Αν δεν είναι για όλους, τότε δεν είναι
τέχνη, είναι υποκουλτούρα που μπολιάζει
μέσα της κοινωνικό δηλητήριο. Από τα σκεπτικά του «δικό μου και δικό
σου», αναδύεται εμφυλιοπολεμική δυσωδία.
Αυτή τη δυσωδία δεν άντεξε και ο Άρης Σερβετάλης. Σε μια εποχή
ακατάπαυστων αερολογιών, εκείνος έκανε τη πιο εκκωφαντική δήλωση, χωρίς να
ξεστομίσει ούτε κουβέντα. Έστω και λίγο από το ήθος του να διέθεταν
κάποιοι, η κοινωνία μας θα ήταν πολλά επίπεδα πάνω από το σημερινό χάλι…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου