Ένας άρχάριος Μοναχός ρώτησε κάποιο Γέροντα:
- Πώς σέ μερικούς άνθρώπους έχει δοθή τό χάρισμα νά βλέπουν άποκαλύψεις καί
νά μαθαίνουν ούράνια μυστήρια;
- Μή μακαρίζης μόνο αύτούς παιδί μου,
άποκρίθηκε ό σοφός Γέροντας, μά πιό πολύ έκείνους πού
βλέπουν διαρκώς τίς άμαρτίες τους, άνακαλύπτουν τίς άδυναμίες τους καί
γνωρίζουν καλά τόν έαυτό τους!
- Πρίν λίγες ήμέρες Άββά, είπε
πάλι ό Άδελφός, είδα έναν Μοναχό νά βγάζη δαιμόνιο άπό κάποιον άρρωστο καί τόν
έθαύμασα!
- Έγώ δέν έπιθύμησα ποτέ, άποκρίθηκε ό
Γέροντας, νά διώχνω δαιμόνια καί νά γιατρεύω άρρώστιες. Παρακαλώ μόνο τόν Θεό
νά μή γίνω ό ίδιος περίγελως τού Σατανά κι άγωνίζομαι νά καθαρίσω τό μυαλό μου
άπό πονηρές σκέψεις. Αν τό κατορθώσω, τότε θά είμαι άξιος θαυμασμού!
Όποιος πετύχει νά καθαρίση τήν ψυχή του άπό
άμαρτίες κι΄ άγαπά τόν Θεό καί τόν πλησίον του, θά κληρονομήση τήν αίώνιο ζωή
μαζί μέ τούς θαυματουργούς Πατέρας!
Aπό τό Γεροντικό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου