«Οι πρώτοι από τους ανθρώπους
που ετέλεσαν την αμαρτία ήσαν οι πρωτόπλαστοι.
Ο πανάγαθος και φιλάνθρωπος Θεός δεν τους ετιμώρησε ή ήλεγξε ευθύς μετά την
παράβαση και παρακοή, αλλά θέλησε να τους φέρει εις μετάνοια και με τρόπο τους
ερώτησε· μήπως παρέβησαν την εντολή, μήπως έφαγαν εκ του απαγορευμένου καρπού.
Αλλ’ αυτοί αντί να μετανοήσουν, να ομολογήσουν ότι αμάρτησαν, ζητήσουν
συγχώρηση, δικαιολόγησαν τον εαυτό τους και
έρριψαν την αιτία της αμαρτίας ο ένας εις τον άλλο. Ο Αδάμ είπε: «Δεν φταίω
εγώ, αλλά η Εύα, η γυναίκα που μου έδωσες». Η Εύα πάλι έρριψεν την αιτία εις
τον όφιν ειπούσα: «ο όφις με ηπάτησε».
Έκαμαν αυτό το οποίο και σήμερα κάνουν οι
πλείστοι των ανθρώπων όταν πηγαίνουν εις τον Πνευματικόν να εξομολογηθούν· αντί να κατηγορούν τον εαυτό τους κατηγορούν τους άλλους·
ο ανήρ κατηγορεί τη γυναίκα του και λέγει: «εγώ είμαι ένας καλός άνθρωπος, αλλ’
η γυναίκα μου είναι διεστραμμένη, είναι γλωσσού και με κάνει και θυμώνω και
οργίζομαι και αγανακτώ και βλασφημώ και γίνομαι κακός άνθρωπος». Η γυναίκα πάλι
κατηγορεί τον άντρα της, οι γονείς κατηγορούν τα παιδιά, η πεθερά τη νύφη, οι
κυρίες τις υπηρέτριες, οι κύριοι τους υπαλλήλους και τανάπαλιν, και φοβούμαι
μήπως με την τέτοια εξομολόγηση κλείσει και εις εμάς ο Θεός την θύρα. Μη
γένοιτο!
Επειδή λοιπόν οι πρωτόπλαστοι δεν μετανόησαν ο
Θεός τους εξώρισε του Παραδείσου της τρυφής· έκτοτε
ησθένησεν η φύσις των ανθρώπων, έλαβε ροπή προς την αμαρτία, εκυρίευσε η
αμαρτία και δι’ αυτό ο φιλάνθρωπος Θεός όρισε μετάνοια για τους αμαρτωλούς.
Βλέπουμε εις την Παλαιά Διαθήκη πολλούς αμαρτήσαντας και μετανοήσαντας, ως τον
Δαβίδ, τον Μανασσή, τον Εζεκία, τους Νινευΐτας και άλλους. Βλέπουμε Προφήτας
κηρύττοντας μετάνοια και αυτόν τον Πρόδρομο
κηρύττοντα εις τον έρημο μετάνοια και λέγοντα· «Μετανοείτε· ήγγικε γαρ η
βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 3, 2).
Αλλ’ η μετάνοια κείνη είχε μεν την χάρη και τη
δύναμη να παρέχει συγχώρηση εις τους μετανοούντας, να τους σώζει από ασθένειες,
από κινδύνους, από συμφορές, από θανάτους σωματικούς, δεν είχε όμως και την
χάρη και τη δύναμη να σώζει τις ψυχές των ανθρώπων από την αιώνια καταδίκη, έως
ου ο πανάγαθος Θεός σπλαγχνισθείς το πλάσμα του εξαπέστειλε
τον μονογενή του υιόν, ο οποίος Θεός ων, δια την ημετέρα σωτηρία έγινε
άνθρωπος όμοιος με εμάς κατά πάντα εκτός της αμαρτίας και, δια του ΣΤΑΥΡΙΚΟΎ Του θανάτου, επλήρωσε το χρέος των
αμαρτιών ημών, μας εξηγόρασε εκ της κατάρας
του νομού, μας ελευθέρωσε των δεσμών του θανάτου και της φθοράς, και επανήγαγε
πάλιν εις τον Παράδεισο, εις την πρώτη πατρίδα, εις την αρχαία μακαριότητα, την
οποία απωλέσαμε δια την παράβαση και παρακοή των Πρωτοπλάστων.
Συνέστησε δε και παρέδωσε εις τους μαθητάς του
το μυστήριο της Μετανοίας κατά τη στιγμή εκείνη κατά την οποία, μετά 8 ημέρας
της αυτού εγέρσεως, εμφανίσθεις εις αυτούς είπεν· «Ειρήνη υμίν», έπειτα
ενεφύσησε και είπε· «Λάβατε πνεύμα Άγιον· αν τινων αφήτε τας αμαρτίας,
αφίενται αυτοίς, αν τινων κρατήτε, κεκράτηνται» (Ιωάν. 20, 23). Οι Άγιοι
Απόστολοι μετέδωσαν το Μυστήριο αυτό της Μετανοίας εις τους διαδόχους αυτών
Αρχιερείς και εις την Εκκλησίαν. Έκτοτε θεσπίστηκε και παραδόθηκε εις την
Εκκλησία ως ένα από τα πρώτα και υποχρεωτικά μυστήρια.
Μυστήρια δε λέγονται οι ιερές εκείνες τελετές
δια των οποίων υπό ορατών σημείων μεταδίδεται η αόρατος χάρις του Θεού. Και το
μεν πρώτο μυστήριο, το βάπτισμα, είχε την
χάρη να καθαρίζει τον άνθρωπο από την προπατορική και κάθε άλλη αμαρτία· επειδή
όμως εμείς οι άνθρωποι, ως σάρκα φορούντες και τον κόσμο οικούντες, δεν είναι
δυνατόν να φυλάξουμε καθαρό τον χιτώνα του Βαπτίσματος ο Θεός μας έδωσε το
μυστήριο της Μετανοίας δια του οποίου, όσες αμαρτίες πράξουμε μετά το βάπτισμα,
δυνάμεθα να τις εξαλείψουμε δια της αληθούς και
ειλικρινούς μετανοίας και εξομολογήσεως».
Απόσπασμα
(Από το βιβλίο: Αρχιμ.
Φιλοθέου Ζερβάκου, Ηγουμένου Ι. Μ. Λογγοβάρδας Πάρου, Ομιλίες. Εκδόσεις
«Ορθόδοξος Κυψέλη». Τ. Κ. 566 26, Σπαρτάκου 6, Συκιές, Θεσσαλονίκη, 2015)
(Πηγή ψηφ. κειμένου: orp.gr)
https://alopsis.gr/ομιλία-για-την-μετάνοια-†-αρχιμ-φιλόθ/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου