Β) Πώς φθάνουμε στην κατάκριση
Πέφτεις συχνά στην κατάκριση, επειδή ασχολείσαι πολύ με τους άλλους. Βλέπεις τα
ελαττώματα των άλλων, γιατί δεν βλέπεις τα δικά του.
Οι λογισμοί κατακρίσεως προέρχονται από την
ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας, δηλαδή από την υπερηφάνεια, και από την τάση
να δικαιολογούμε τον εαυτό μας.
Όταν δεν έχεις αγάπη, δεν βλέπεις με επιείκεια τα λάθη των άλλων, οπότε τους
ταπεινώνεις μέσα σου και τους κατακρίνεις. Πάει μετά το ταγκαλάκι (ο διάβολος)
και τους βάζει να κάνουν και άλλο σφάλμα. Το βλέπει, τους κατακρίνει πάλι και
ύστερα συμπεριφέρεσαι με αναίδεια.
Μπορεί λ.χ. να πει (η μια αδελφή στην άλλη):
«Αδελφή, μη βάζεις αυτό το πράγμα εκεί, εδώ είναι η θέση του». Την άλλη μέρα θα
την κάνει το ταγκαλάκι να ξεχάσει τι της είπες και να το βάλει πάλι στην ίδια
θέση. Θα κάνει και καμιά άλλη αταξία και θα λες με το λογισμό σου: «Μα χθες της
είπα να προσέξει και σήμερα το έβαλε πάλι εκεί! Έκανε κι άλλη αταξία!». Οπότε
την κατακρίνεις και δεν μπορείς να συγκρατηθείς και να μη μιλήσεις. «Αδελφή,
της λες, δεν σου είπα να μην το βάλεις εκεί; Αυτό είναι ακαταστασία. Με έχει
σκανδαλίσει η συμπεριφορά σου!». Αυτό ήταν! Ο
διάβολος έκανε την δουλειά του. Σε έβαλε να την κατακρίνεις, αλλά και να
ψυχρανθείς μαζί της. Και εκείνη, επειδή δεν ξέρει ότι εσύ ήσουν η αιτία για την
απροσεξία της, θα νοιώθει τύψεις που σε σκανδάλισε και θα πέσει σε λύπη.
Βλέπετε με τι πονηριά εργάζεται το ταγκαλάκι κι εμείς το ακούμε;
Γι’ αυτό προσπαθήστε να μην κρίνετε κανέναν. Να κρίνετε μόνον τα ταγκαλάκια που, ενώ
ήταν Άγγελοι, κατάντησαν δαίμονες και , αντί να μετανοήσουν, γίνονται πιο
πονηροί και κακοί και βάλθηκαν με μανία να καταστρέψουν τα πλάσματα του Θεού. Ο
πονηρός δηλαδή παρακινεί τους ανθρώπους να κάνουν παραξενιές και αταξίες, και ο
ίδιος πάλι βάζει λογισμούς άλλους ανθρώπους, για να κρίνουν και να κατακρίνουν,
και έτσι νικάει και τους μεν και τους δε. Και αυτοί μεν που νικούνται και
κάνουν αταξίες, αισθάνονται μετά την ενοχή τους και μετανοούν, ενώ οι άλλοι που
κατακρίνουν δικαιώνουν τον εαυτό τους, υπερηφανεύονται και καταλήγουν στην ίδια
πτώση με τον πονηρό, την υπερηφάνεια.
Πηγή: Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου
"Λόγοι" τ. Ε΄ "Πάθη και Αρετές". Ι. Ησυχαστήριον
"Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος" Σουρωτή Θεσσαλονίκης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου