«Χωρίς τόν Χριστόν ὅλα εἶναι ἕνα μηδέν»

…Κάτω ἀπό τά ἄστρα καί πάνω ἀπό τά ἄστρα, ἀγαπητοί μου, δέν ὑπάρχει ἄλλος πού μπορεῖ νά μᾶς σώσῃ παρά μόνο ὁ Χριστός. Ὅλα τά ἄλλα εἶναι μηδέν, ἕνα πελώριο μηδενικό. Ὅ,τι νά πῇς, ὅπου νά πᾶς, ὅ,τι νά φανταστῆς, ὅ,τι ν᾿ ἀγαπήσῃς, ὅ,τι νά λατρεύσῃς, ὅλα σέ διαψεύδουν, ὅλα σέ ἀπογοητεύουν. Ἕνας μόνο δέν διαψεύδει καί δέν ἀπογοητεύει· ὁ Χριστός. Αὐτός λοιπόν μᾶς καλεῖ. Μᾶς καλεῖ σάν τή μάνα, ὅπως ἡ κλῶσσα καλεῖ τά πουλιά της μέ στοργική φωνή.

Ὁ Χριστός μᾶς λέει·

Ἔλα, παιδί μου, κοντά μου, ἔλα στήν Ἐκκλησία μου.

Ἄν πεινᾷς, Ἐγώ εἶμαι ὁ Ἄρτος τοῦ οὐρανοῦ, τό οὐράνιο ψωμί.

Ἄν διψᾷς, Ἐγώ εἶμαι τό Ὕδωρ τό ζῶν, τό κρυστάλλινο νερό.

Ἄν εἶσαι στό σκοτάδι, Ἐγώ εἶμαι τό Φῶς τοῦ κόσμου, τό ἀνέσπερο φῶς.

Ἄν εἶσαι ἄρρωστος, Ἐγώ εἶμαι ὁ γιατρός τῶν σωμάτων καί τῶν ψυχῶν.

Καί ἄν νιώθῃς φορτωμένος βάρη ἁμαρτιῶν, ἔλα νά σέ ξεκουράσω.

Ὁ Χριστός πράγματι παίρνει τό κοράκι καί τό κάνει περιστέρι, παίρνει τόν ἀράπη καί τόν κάνει λευκό. Δέν εἶναι λόγια αὐτά, εἶναι γεγονότα. Μᾶς καλεῖ λοιπόν στόν ἐκκλησιασμό, στήν προσευχή, στή μετάνοια καί ἐξομολόγησι. Ὅπως ἄνθρωπος πού δέ βαπτίζεται δέν εἶναι Χριστιανός, ἔτσι καί ὅποιος δέν ἐξομολογεῖται δέν εἶναι Χριστιανός! Κ᾿ ἐγώ ὁ ἐπίσκοπος ἐξομολογοῦμαι· ἔχω τόν πνευματικό μου.

Νά μετανοήσουμε, ἀδελφοί μου, ὅλοι, μικροί – μεγάλοι, λαϊκοί καί κληρικοί. Νά συναισθανθοῦμε τά ἁμαρτήματά μας. Νά ἐπιστρέψουμε στό δρόμο τοῦ Θεοῦ. Κι ὅταν πλησιάσῃ ἡ τελευταία ὥρα τῆς ζωῆς μας νά ποῦμε· «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου»1.

 Ὁ Θεός νά εἶναι μαζί σας· ἀμήν.

+Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτου

1 Λουκ. Κγ΄ : 42.

hristospanagia.gr