«Πρώτος
καρπός: Εκείνος που κλείνεται μέσα στην καρδιά του,
αποξενώνεται απ’ όλα τα ωραία της ζωής και, καθώς ζει μέσα στο πνεύμα, δεν
καταχτιέται από τις επιθυμίες της σάρκας. Ακόμη, όταν ο νους ενός ανθρώπου
συνηθίσει να μένει μέσα στην καρδιά, αυτός ο άνθρωπος όχι μόνον αγαπάει να
κλείνει την πόρτα του σπιτιού του και να ησυχάζει, όχι μόνον να κλείνει την πόρτα
του στόματος του και να σιωπά, αλλά με την προσευχή του κλείνει και την εσωτερική πόρτα των λογισμών και δεν αφήνει τα
πονηρά πνεύματα να λαλούν με αυτούς όσα κακά και πονηρά θέλουν. Διότι με τους
πονηρούς λογισμούς γίνεται ακάθαρτος ο άνθρωπος ενώπιον του Θεού του
ανακρίνοντος καρδίας και νεφρούς. Γι’ αυτό και ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος
λέει: «Κλείνε καλά την
πόρτα του κελλιού σου για το σώμα, την πόρτα της γλώσσας για τα λόγια και την
εσωτερική πόρτα για τους λογισμούς».
Δεύτερος
καρπός είναι, κατά τον Θεσσαλονίκης Γρηγόριον, η με
τη νοερά προσευχή απόκτηση ταπεινώσεως, πένθους και δακρύων. Ερωτά ο άγιος: «Πώς να μη ταπεινωθεί ο δυστυχής, όταν
βλέπει όλον τον κόσμο της καρδιάς του σκοτεινό και ζοφώδη από το πυκνό σκότος,
το οποίο προξενήθηκε σ’ αυτόν από τις τόσες αμαρτίες που έκαμε στη ζωή με λόγια,
μ’ έργα και με λογισμούς;» Γράφει και ο
Όσιος Μάρκος: «Εκείνος που είναι
αιχμάλωτος των λογισμών του, πώς είναι δυνατό να δει την αμαρτία που έχει μέσα
του, αφού σκεπάζεται από τους λογισμούς; Πώς είναι δυνατό να τη διακρίνει, αφού
σκεπάζεται από το σκοτάδι και την ομίχλη της ψυχής, που προέρχεται από κακές
πράξεις;».
Πώς να μη πενθήσει και να μη λυπηθεί ο ταλαίπωρος, όταν βλέπει το λογιστικό του μέρος γεμάτο από τόσους υπερήφανους λογισμούς; Από τόσους άλογους και τόσους βλάσφημους και δαιμονιώδεις λογισμούς; Πώς να μη κλάψει ο ελεεινός, όταν βλέπει το επιθυμητικό αιχμάλωτο από τόσους αισχρούς λογισμούς και τόσες άτοπες επιθυμίες, και το θυμικό του σε τόσες άτακτες ορμές μίσους και φθόνου κατά του πλησίον του;
Πώς
να μη φωνάζει προς τον Κύριον Ιησούν να τον ελεήσει και να τον ιατρεύσει; Πώς να μη φωνάξει προς τον Κύριον Ιησούν, όταν βλέπει
όλον τον εσωτερικόν άνθρωπον όχι ναό του Θεού και της Χάριτος, αλλά
σπήλαιον των ληστών και εργαστήριον της αμαρτίας και των δαιμόνων; Όθεν με την
ταπείνωση τούτη και το πένθος και τα δάκρυα ίλεως γίνεται ο Θεός εις αυτόν και
τον ανακουφίζει από τα πάθη και τον ελευθερώνει από τις προσβολές των λογισμών και
των δαιμόνων…
«Αδιαλείπτως προσεύχεσθε:
31 εντρυφήματα για την προσευχή»
Αγιορείτη Μοναχού
«Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου